Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Λίγο το ότι ξυπνάω νωρίς, λίγο το ότι έχουμε και μία ώρα διαφορά, ήμουν ξύπνιος από τις 6:30 τοπική ώρα (7:30 ώρα Καλαμάτας).

Κλειδί για το γραφείο έχω, ποδήλατο δικό μου έχω, στο γραφείο έχει καφέ και internet, στο σπίτι δεν μπορούσα να κάνω φασαρία αφού όλοι κοιμόντουσαν, πήρα το ποδήλατό μου στις 7 και ξεκίνησα. Μου είχαν πεί από εχτές ότι ο δρόμος που ξέρω είναι κλειστός λόγω έργων, και έτσι έβαλα έναν χάρτη στην τσάντα μου καλού κακού. Όπως πάντα, πολύ λιγότερα αυτοκίνητα από ποδήλατα στον δρόμο. Είσαι σε προτεύουσα ο κόσμος πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο, και παρόλα αυτά έχει ησυχία.

Πήρα δρόμους που δεν τους ήξερα, προς την γενική κατεύθυνση του γραφείου, ξέροντας ότι δεν ξέρω που ακριβώς είμαι. Έκανα κύκλους, πέρασα μέσα από πάρκα. Έκανα ποδήλατο για μιάμιση ώρα πριν βρεθώ τυχαία μπροστά στο γραφείο. Το θεώρησα σημάδι και έτσι κλείδωσα το ποδήλατο και ανέβηκα για καφέ.

Πρίν φτάσω είχα σταματήσει σε ένα κανάλι και κοίταζα τα κουνέλια (ή λαγούς?, ποιά είναι η διαφορά?) που τρώγανε. (Γκαμώτω, δεν πήρα φωτογραφική μηχανή μαζί μου αυτή τη φορά).

(edit: έβγαλα μια φωτογραφία με το κινητό του ximon:

)

Εχτές το βράδυ πήγα για δεύτερη φορά στη ζωή μου σε Ελληνικό εστιατόριο στο εξωτερικό. Με την Harriet και τον Alan. Όχι, δεν είχε “opa, kai gia sou”. Έφαγα ψαράκι, και μίλησα ελληνικά με τον Θεσσαλονικιό σερβιτόρο και με τον Ινδό μάγειρα.

Τρομερός τύπος: Δουλεύει 18 χρόνια σε ελληνικά εστιατόρια, μιλάει αρκετά καλά ελληνικά, και δεν έχει βρεθεί ποτέ στην Ελλάδα. Τα ελληνικά του τα έχει μάθει από τα γκαρσόνια και τα αφεντικά του. “Και από αυτούς που πλένουν πιάτα” μου πέταξε στο τέλος 🙂

Φύγαμε από το εστιατόριο στις 9:40 και είχε ακόμα φουλ φώς έξω. Μέχρι τις 10 που έφτασα στο σπίτι ακόμα είχε ήλιο. Περπατήσαμε μέσα από ένα μεγάλο πάρκο. Έμοιαζε λες και όλο το Αμστερνταμ είχε κατέβει στο πάρκο και λιαζόταν, και έπαιζε frisby και μπάλα. Κάποιοι είχαν φέρει φούλ εξοπλισμό πικνικ, άλλοι είχαν απλά ένα σεντόνι για να κάτσουν στο γρασίδι. Σε δύο περιπτώσεις είδα κάποιους να έχουν φέρει τις αιώρες τους και να τις έχουν δέσει ανάμεσα σε δέντρα.

Τώρα, αυτά τα πάρκα τα ζηλεύω. Εμείς δεν έχουμε τέτοια. Και άμα έχουμε, δεν τα περιποιούμαστε, φοβόμαστε να πάμε εκεί, φοβόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά μας να παίξουν εκεί. Οι “παιδικές χαρές” μας μοιάζουν απίστευτα μίζερες μπροστά τους.

Τα meeting συνεχίζουν…