Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Όχι, ο τρόμος δεν ήταν επείδή είχα να προσέχω 12 δεκάχρονα, αλλά επειδή θέλαν να δούνε τρομαχτική ταινία. Τα δεκάχρονα.

Λίγες μέρες πριν, η Ιωάννα ρώτησε “Να καλέσω το Σάββατο τα παιδιά της τάξης μου να δούμε ταινία?”.
[Σημείωση: η Ιωάννα, όταν λέει “τα παιδιά της τάξης μου” εννοεί πάντα τα κορίτσια. Υπάρχουν παιδιά και υπάρχουν αγόρια. Μην τα μπερδέυουμε!]
[Σημείωση 2: τα αγόρια της τάξης της Ιωάννας είναι αγρίμια. Η δασκάλα τους έχει απηυδήσει. Όλο παίζουν ξύλο και τσακώνονται. Μας λέει ότι δεν έχει πάρει πιο άγρια τάξη]
[Σημείωση 3: τα κορίτσια της τάξης της Ιωάννας δεν παίζουν ποτέ με τα αγόρια. Πάντα τσακώνονται και για όλα (βεβαίως) φταίνε τα αγόρια. Και σε όλα τα πάρτυ που κάνουν τα κορίτσια, καλούν μόνο τα κορίτσια. Εκτός από ένα πρόσφατα, που κάλεσαν και τα αγόρια, και η μαμά μας είπε ότι το μετάνιωσε]

Τα αγόρια της τάξης της Ιωάννας (κατά τις καθημερινές περιγραφές της)

Τα κορίτσια κατά την Ιωάννα

Και εγώ της είπα ναι.

Την άλλη μέρα μετά το σχολείο, έμαθα ότι είχανε φτιάξει προσκλήσεις και τις μοιράσανε και στα 18 παιδιά της τάξης της.
– 18?
– Ναι μπαμπά, 18 είμαστε.
– Εννοείς και τα αγόρια?
– Ναι, αφού σου είπα “τα παιδιά”
– …

Το κατάπια.
– Εντάξει, και τι θα δείτε λοιπόν?
– Θα δούμε την γυναίκα με τα μαύρα, που παίζει μέσα και ο Χάρυ Πότερ.
– Έε?

Ψάχνοντας μετά, βρήκαμε ότι θέλαν να δούνε ένα θρίλερ. Καραθρίλερ: The woman in black

Μετά από μερικά τηλεφωνήματα με άλλους γονείς, αποφασίσαμε βέβαια ότι αυτή δεν είναι ταινία για να δούν δεκάχρονα που θέλουν αναμένο το φως για να κοιμηθούν το βράδυ (αρκετά από τα πιτσιρίκια της τάξης είναι στην φάση που έχουν φόβο για το σκοτάδι). Και μπήκαμε σε μία διαδικασία να τα καθοδηγήσουμε να δούν κάποια άλλη ταινία, που να είναι μεν τρομακτική αλλά να μην μας κάνει και ζημιά.

Καταφέραμε να συμβιβαστούμε στα Γκρέμλινς (1984). Κλάσικ.

Μου έφτασαν λοιπόν κατά τις 7:00 το απόγευμα του Σαββάτου, με μία τσάντα χυμούς και πατατάκια και ποπ κόρν το καθένα. Δώδεκα από τα δεκαοχτώ. Είχαμε μετακινήσει το τραπεζάκι από το σαλόνι και είχαμε βάλει χαλιά στο πάτωμα για να καθήσουν όσα δεν χώραγαν στους καναπέδες. Αφού λοιπόν έκαναν μία επίθεση στα ντουλάπια να βγάλουν τα μεγαλύτερα μπωλ που έχουμε, τα γέμισαν με πατατάκια, ποπ κορν, ξηρούς καρπούς, καραμέλες ζελεδάκια, μπισκότα, πασατέμπους και ότι άλλο έφεραν, και τα έβαλαν στην μέση στο πάτωμα, και τους έβαλα την ταινία.

Αν υπήρξε έστω και ένα που να είδε πέντε λεπτά συνεχόμενα από το έργο, εμένα να μου τρυπήσετε την μύτη.
Μετά από ένα τέταρτο κάναμε παύση στην ταινία για να ξαναγεμίσουν τα μπωλ. Και μετά, ανά 2 λεπτά ήταν δύο δύο και τρία τρία στην κουζίνα να πιουν λίγο χυμό.

Η ταινία συνέχισε να παίζει. Και αυτά παρακολουθούσαν με μεγάλη ένταση

Η ταινία δεν τους φάνηκε αρκετά τρομακτική. Τα αγόρια αν υπήρχε καμία πιο τρομακτική και καλά σκηνή, φώναζαν “κουλ”, “τέλειο”, “ωραία αίματα” και άλλα τέτοια.
Κατά την διάρκεια της ταινίας, τα είδα να παίζουν μπάλα με ένα μπαλόνι, να γεμίζουν ένα πιστόλι του paintball με ποπ κορν και να τα πυροβολούν το ένα στο άλλο. Είδα πιτσιρίκι να έρχεται με τις δύο χούφτες γεμάτες με περιτυλίγματα από καραμέλες ζελεδάκια, το στόμα μπουκωμένο, και να λέει “μα καλά πόσα φάγανε?” ή “μπα κμπαφά μπόφφαα μπφάγγγανε?”

Κάποια στιγμή κάποιο είπε “Ευτυχώς που δεν είναι εδώ οι γονείς μας να δούνε πόσες αηδίες τρώμε” (Ήμουν αόρατος? Εννούσε τους γονείς του καθενός?) και εγώ τους είπα “Είμαι εγώ εδώ, αλλά είστε μεγάλα παιδιά, και ξέρετε πόσες αηδίες κάνει να φάτε και πόσες όχι”. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν μπορώ να σας πω ότι ένα πιτσιρίκι (όχι δικό μου) σταμάτησε να τρώει γιατί λέει σκέφτηκε αυτό που είπα. (Ένα στα 12).

Πριν καν τελειώσει η ταινία, κάποιο (αγόρι) παρατήρησε τι είχε γίνει στο πάτωμα, και ήρθε και ζήτησε σκούπα γιατί “δεν κάνει να σας τα αφήσουμε να τα καθαρίσετε όλα εσείς”. Αποφάσισα ότι θα ήταν χειρότερα αν σκουπίζαν τις χυμένες πορτοκαλάδες επάνω στα ποπ κορν, το έπαιξα ζεν και ανώτερος και τους είπα “δεν πειράζει, διασκεδάστε την ταινία και θα τα μαζέψουμε μετά”.

Στο τέλος της ταινίας, και με την μουσική των τίτλων του τέλους άρχισαν να χορεύουν, γιατί αυτό είναι που κάνουμε όταν τελειώνει μία τρομακτική ταινία.

Μετά αποφάσισαν να πουν τρομακτικές ιστορίες (γιατί ήταν βραδιά τρόμου).

Το σπίτι βομβαρδισμένο. Τα μισά πατατάκια και τα ποπ κορν είχαν καταλήξει στο πάτωμα. (Και στους τοίχους, και στο ταβάνι, και στα μαξιλάρια).

Στο τέλος, όταν έφτασε η ώρα που είχαμε ορίσει να έρθουν οι γονείς να τα πάρουν μας ξεμεινε ένα παιδάκι που είχε έρθει με το ποδήλατο και δεν μπορούσε να φύγει γιατί έβρεχε. Άφησα λοιπόν την Ιωάννα με τον αδερφό μου σπίτι, και πήγα εγώ τον συμμαθητή της σπίτι του. Μέχρι να γυρίσω η καταπληκτική Ιωάννα είχε βάλει ηλεκτρική και είχε κάνει το περισσότερο χώρο (καλά, την είχε βοηθήσει ο αδερφός μου, γιατί λέει ότι η Ιωάννα απλά κουνούσε την ηλεκτρική σκούπα και προσπαθούσε να μαζέψει ένα ένα τα πατατάκια).
Μετά μου είπε ότι θα έκανε αυτή το τρίτο και τέταρτο χέρι σφουγκαρίσματος. (Και όντως το έκανε).

Την άλλη μέρα που γύρισε η μαμά μας, το σπίτι ήταν λαμπίκο.

[Σημείωση 4: τα κορίτσια έκαναν περισσότερη φασαρία από τα αγόρια]

Τα κορίτσια κατά τον μπαμπά.