Το Σάββατο ήταν η κοπή της πίτας των Συνταγών της Παρέας στη Θεσσαλονίκη. Κάθε χρόνο γίνεται μια τέτοια εκδήλωση και εκεί, αλλά μέχρι τώρα δεν είχα κάνει το ταξιδι να πάω κι εγώ. Φέτος αποφάσισα να πάω. Στην αρχή ήταν μόνο και μόνο επειδή δεν είχα πάει ποτέ και υπάρχει κόσμος που κάνει το ταξίδι για να έρθει στην κοπή της Αθήνας, σιγά σιγά απέκτησα και παραπάνω λόγους όμως, καθώς έγινε φανερό πως όχι μόνο θα γνώριζα άτομα που δεν είχα συναντήσει ποτέ από κοντά, αλλά θα συναντούσα εκεί κόσμο που είχα πάρα πολύ καιρό να δω.
Την Παρασκευή ανέβηκα στην Αθήνα. Ευκαιρία να πάω στο γιατρό που ήθελα εδώ και καιρό και να δω και τους γονείς και την αδερφή μου. Αφού έκανα το ταξίδι, τουλάχιστον να το εκμεταλλευτώ όσο γίνεται! Έκανα τις δουλειές μου, είδα τους αγαπημένους μου, είδα και την ανηψιά μου! Και μαύρισε λίγο και η ψυχή μου με την κατάσταση στην Αθήνα. Και τις άλλες φορές που ανεβαίνουμε έχω διαπιστώσει το πόσο καταβεβλημένος είναι ο κόσμος, πόσο ηττημένος, απαισιόδοξος. Αυτή τη φορά είδα στο δρόμο και αρκετούς, ανθρώπους σαν κι εμάς, όχι ζητιάνους, πρεζάκια, γύφτους, αλλά αξιοπρεπείς ανθρώπους, να είναι στο δρόμο και να λένε “βοήθεια, πεινάω”. Εδώ στην Καλαμάτα δε τα βλέπεις αυτά και μαύρισα…
Το Σάββατο πρωί πρωί με πήγε ο πατέρας μου στο αεροδρόμιο. Βολτάρισα λίγο εκεί, χάζεψα στα μαγαζιά, πήρα μια ωραία μπάρα (άνευ γαλακτοκομικών) για να κάνω το πρωινό μου και περίμενα να έρθει η ώρα να φύγουμε. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα αεροδρόμια, ειδικά τα μεγάλα που μπορείς να περάσεις ώρες χαζεύοντας τα μαγαζιά. Έχουν και πράγματα που δεν τα βρίσκεις στα μαγαζιά έξω, ειδικά σε γλυκά… Κάτι περίεργες σοκολάτες, κάτι μπάρες, κάτι γλυκά να τα βλέπεις και να τα θέλεις όλα! Συγκρατιέμαι όμως! Το μόνο που πήρα (εκτός της μπάρας) είναι δυο πακετάκια τσίχλες με μαστίχα Χίου και άρωμα τριαντάφυλλο, που τις είχα δοκιμάσει στην Κύπρο και μου άρεσαν πολύ! Τις πήρα κυρίως για την Ιωάννα δηλαδή, που τις άρεσαν κι εκείνης. Στο μαγαζί μου είπως πως υπάρχουν μόνο στα masticha shops, ενώ στην Κύπρο τις βρίσκεις και στα σούπερ μάρκετ.
Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης με περίμενε ο φίλος μου ο Αντώνης. Χρυσή καρδιά ο Αντώνης, τρέχει πολύ για το σάιτ, το αγαπάει σα να ήταν δικό του και φέρθηκε και σε μένα σα να ήμουν μέλος της οικογένειάς του. Ψιλόβρεχε και έκανε κρύο. Πήγαμε στο σπίτι του όπου γνώρισα και την λοιπή οικογένεια και αργότερα ήρθε από εκεί μια φίλη που είχα να τη δω χρόνια! Κάτσαμε, είπαμε τα νέα μας, ήπιαμε το καφεδάκι μας και πέρασε η ώρα.
Η κοπή έγινε σε μια ταβέρνα, ένα κέντρο μάλλον από αυτά που γίνονται εκδηλώσεις. Τα παιδιά είχαν τρέξει, είχαν κανονίσει για το κέντρο, για το φαγητό, για τις πίτες, τα δώρα, τα πάντα. Ήρθε κόσμος γενικά από τη βόρεια Ελλάδα, αλλά ήρθαν και από την Αθήνα και από νησιά… Συγκινούμαι βρε παιδιά κάθε φορά. Μέσα από αυτό το σάιτ, το οποίο θεωρώ παιδί μου κανονικά, έχουν δημιουργηθεί φιλίες, παρέες, κόσμος που σε αυτές τις δύσκολες εποχές βάζει στην άκρη χρήματα μόνο και μόνο για να βρεθεί από κοντά. Δεν έχει νόημα να πω το τι ακριβώς κάναμε, μπορείτε να το διαβάσετε και στο άρθρο για την κοπή στη Θεσσαλονίκη που έγραψα. Σημασία έχει πως βρέθηκα ανάμεσα σε φίλους, φάγαμε, χορέψανε (ε, εγώ είναι γνωστό το πόοοοοσο χορευταρού είμαι…), γελάσαμε, γνωριστήκαμε από κοντά όσοι απλά μιλούσαμε στο σάιτ μέχρι τώρα, αλλά αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε με χαρά και συγκίνηση όσοι είχαμε να βρεθούμε χρόνια.
Μείναμε σχεδόν μέχρι τις 3 τα ξημερώματα εκεί! Κόντεψα να κλείσω 24ωρο ξύπνια… Αφού στο τέλος είχα κλατάρει:
Αλλά χαλάλι, γιατί περάσαμε πραγματικά τέλεια. Και έφαγα και την υπέροχη κοτόπιτα της Βάσως (η φωτο είναι τραβηγμένη ειδικά για την Γιωργία)
Την επόμενη μέρα, αφού ξυπνήσαμε και συνήλθαμε λιγάκι, βρεθήκαμε ξανά κάμποσοι για καφεδάκι. Πήγαμε να βλέπουμε θάλασσα… Ήμασταν πολλοί και είχα όρεξη να βλέπω τη θαλασσίτσα, οπότε κάτσαμε έξω. Ήταν πολύ όμορφα εκεί, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από λίγη ώρα άρχισε να φυσάει κιόλας και…. το δαγκώσαμε… Πολύ κρύο. Είχε φτάσει και μεσημέρι και πεινάσαμε, οπότε ευκαιρία να συνεχίσουμε την πάρλα σε ταβέρνα!
Πήγαμε λοιπόν στην ταβέρνα ο Κρόνος, που είχε πολύ νόστιμα πράγματα… Ωραίες σαλάτες, ωραίους μεζέδες… Έφαγα απ’ όλα (άλλωστε είναι γνωστό το πόσο καλά χειρίζομαι… το πιρούνι!!! )
Λίγο απ’ όλα είχε το πιάτο μου…
Καυτερό το μπουγιουρντί… αλλά… τέλειο!
Χορτάτοι στο στομάχι και χορτάτοι και από παρέα (όσο γίνεται δηλαδή γιατί το “μαμά δεν προφτάσαμε να παίξουμε καθόλου” ισχυει και για τους μεγάλους) , χωριστήκαμε με τους περισσότερους. Η Βάσω μετά του δεσμού της, ήρθε από το σπίτι για να συνεχίσουμε το καφεδάκι και να κάνουμε τη μέρα να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο!
Ηταν ένα γεμάτο τριήμερο, απ’ όλες τις απόψεις. Πέρασα τέλεια. Και το καλύτερο ήταν που στο αεροδρόμιο όταν γύρισα, με περίμενε όλη η οικογένειά μου για να μου πει όολλλααα όσα έκανε τις μέρες που έλειπα (και χρειάζεται ποστ ΚΑΙ για αυτό! ), να με αγκαλιάσει και να με γεμίσει αγάπη! Και να χαρεί το σοκολατένιο τσουρέκι που έφερα!!!
ΥΓ Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες κάποιες απο εμένα και κάποιες από τους φίλους εκεί. Επειδή όποια έβρισκα την αποθήκευα, δεν θυμάμαι τώρα ποιός έχει τραβήξει ποιά… Δεν πειράζει ε;