Μπορεί να μου πήρε πολλές μέρες για να γράψω για αυτό, αλλά το διάβασα όμως μέσα σε 3 μέρες (ας είναι καλά η Σοφία και η υπόλοιπη οικογένειά μου που φροντίζανε για όλα).
Θα πω τη γνώμη μου σε δύο μέρη, ένα για αυτούς που δεν το έχουν διαβάσει και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα και ένα για αυτούς που το έχουν ήδη διαβάσει ή δεν ενδιαφέρονται για σπόιλερς. Φροντίστε!
Άνευ σπόιλερ: Όπως έγραψα και στις Κριτικές, το βρήκα ικανοποιητικό. Ό,τι είχε συμβεί μέχρι τώρα στα προηγούμενα βιβλία, έρχεται εδώ να δέσει. Ό,τι μικρές λεπτομέρειες υπήρχαν που είχαν μείνει στη μέση, ό,τι φράσεις είχαν ειπωθεί που μέχρι στιγμής δεν είχαν υλοποιηθεί, όλα έρχονται να γίνουν και να εξηγηθούν. Φέρνει την ιστορία σε ένα τέλος, με τον καλύτερο ίσως τρόπο. Πολλοί πεθαίνουν και πολλοί ζουν, γίνονται μάχες μεγαλύτερες από ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα και οι χαρακτήρες είναι πιο ολοκληρωμένοι από ποτέ. Έχει μπόλικη δράση. Μόνο το τελευταίο κεφάλαιο βρήκα λίγο περιττό. Πάντως το συνιστώ, αν και είμαι σίγουρη πως όσοι έχουν διαβάσει τα προηγούμενα έξι, αποκλείεται να μην διαβάσουν και αυτό.
———————————————————–
————–Με σπόιλερ ——— Προσοχή————
———————————————————–
Κόσμος και κοσμάκης (και όχι μόνο) πεθαίνει από τα πρώτα κεφάλαια. Μου άρεσε αυτό, άλλωστε είναι η υπέρτατη μάχη, ένας πόλεμος κανονικός. Αναμενόμενο να πεθάνει κόσμος. Απλώς περίμενα να πεθάνει κάποιος πιο βασικός χαρακτήρας. Ίσως να το έκανε και από αντίδραση, επειδή ακριβώς όλοι περίμεναν να πεθάνει ο Ρον ή η Ερμιόνη.
Οι χαρακτήρες ωριμάζουν ακόμα περισσότερο. Όλοι οι χαρακτήρες. Από τον Ντάντλυ μέχρι τον Χάρι, με όλους τους ενδιάμεσους. Ο Ρον λυγίζει, η Ερμιόνη όχι, ο Χάρι μένει μόνος του να πάρει σημαντικές αποφάσεις, ο Νταμπλντορ δικαιώνεται και τέλος ο Σνέιπ…. ο Σνέιπ είναι ίσως ο πιο πολύπλοκος χαρακτήρας σε όλο το έργο.
Μαθαίνουμε λεπτομέρειες για όλα τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο παρελθόν. Διάφορα μικρά hints προηγούμενων βιβλίων (όπως ο Νταμπλντορ να λέει στον Χάρι πως θα έρθει μια στιγμή που θα χαρεί που άφησε τον Ποντικοουρά να ζήσει), έρχονται εδώ να εξηγηθούν και να ολοκληρωθούν. Μου άρεσε αυτό. Δείχνει πως η συγγραφέας είχε σκεφτεί την πλοκή ολόκληρη από την αρχή και δεν έγραφε ό,τι της κατέβαινε καθώς προχωρούσε.
Όσο για το τελευταίο κεφάλαιο, το βρήκα περιττό και κάπως μελοχαζομάρα. Θα ήμουν ευχαριστημένη αν έλειπε. Μόνο κάποια στοιχεία όπως τα ονόματα των παιδιών και το ότι χαιρετάνε τον Μαλφόι αξίζουν.
Σε γενικές γραμμές έμεινα ευχαριστημένη από το βιβλίο, μου άρεσε, χάρηκα που είχα διαβάσει και τα έξι προηγούμενα αμέσως πριν και τα είχα φρέσκα στο κεφάλι μου. Μπορεί να μην είναι το αριστούργημα του αιώνα και να έχω διαβάσει πολύ καλύτερα βιβλία, αλλά όλη η σειρά είναι μέσα στην καρδιά μου και τα ξαναδιαβάζω και άλλη φορά, χωρίς πρόβλημα.