Εγώ και η Στέλλα στο κρεβάτι, χουζούρι Κυριακή πρωί. Κάνουμε τους κοιμισμένους για να μην σηκωθούμε ακόμα.
Από δίπλα τα παιδιά παίζουν (και καλά, προσπαθούν να κάνουν ησηχία επειδή κοιμόμαστε ακόμα, αλλά ξεχνιούνται και φωνάζουν). Εμείς ακούμε τις συζητήσεις και κρυφογελάμε.
-Πάμε να βάλουμε πρωινό μόνοι μας γιατί ακόμα κοιμούνται?
-ναι πάμε
-Εγώ αποφάσισα τι θέλω. Χαλβά με γάλα. Εσύ τι θές?
-Και εγώ χαλβά με γάλα
-Άμα εγώ ήθελα ψωμάκι με τυράκι εσύ θα ήθελες το ίδιο?
-Όχι, εγώ χαλβά με γάλα θα ήθελα. Αλλά δεν μπορώ να το βάλω μόνη μου.
-Θα το βάλω εγώ.
…
-Πιο πολύ γαλατάκι γιατί πρέπει να μεγαλώσεις πολύυυ.
-ΟΧΙ Γιώργο, ΔΕΝ θέλω πολύ γάλα
…
(ακούγεται σαματάς σα να γκρεμίζονται έπιπλα)
-Γιώργο τα έκανες μαντάρα!!
-Ναι, αλλά έχει πετσέτα εδώ
(Σε αυτή τη φάση εγώ κουκουλώθηκα με τα σκεπάσματα για να μην ακούω)
…
Καλημεραααααααααααααααα!!!
XAXAXA, είδες πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι μια πετσέτα? 42!!!!
;-D
“-Πιο πολύ γαλατάκι γιατί πρέπει να μεγαλώσεις πολύυυ.” Α ρε Γιώργο είσαι τρομερός. Έχω την αίσθηση ότι όταν είναι μεγαλύτερα τα αγόρια δείχνουν εμφανώς την αγάπη/ αδυναμία στις κοπελούδες! 🙂 Εμείς είμαστε πιο στριμένες, του αγαπάμε πολύ όμως! 😉 Από ιδία πείρα μιλάω! Θα θελα να είμαι από μια μεριά στους διαλόγους τους!