Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Γιώργος ήρθε ενθουσιασμένος. Βρήκε επιτέλους κάτι να του αρέσει πολύ στο σχολείο του.
Ο Άρης βγάζει μια εφημερίδα του σχολείου και ο Γιώργος έγινε υπάλληλος! Δίνει τις ιδέες για τα άρθρα. Νομίζω η ιδανική δουλειά για τον Γιώργο. Το γεγονός αυτό είναι άλλη μια ευκαιρία για ωραίες συζητήσεις.
1.
-Μαμά, μη μου βάλεις πολύ πρωινό σε παρακαλώ. Στο διάλειμμα θα μιλήσουμε για την εφημερίδα και αν χάσω το χρόνο μου με το πρωινό και δεν πάω, θα με απολύσει ο Αρης!
2.
-Τι θέματα έχετε λοιπόν στην εφημερίδα;
– Πήραμε συνέντευξη από το γιο μιας καθηγήτριας που είναι καλλιτέχνης των κόμικ και γράψαμε και για ένα παιδί που του έσπασαν τα γυαλιά του. Γράψαμε και ότι είναι γκέι.
– Γκέι; Ξέρεις τι είναι αυτό;
– Ναι, μου είπε ο Άρης. Είναι ένας άντρας που αγαπάει άντρες.
– Μμμμ, ναι. Και το γράψατε αυτό στην εφημερίδα; Δεν είναι και τόσο ωραίο…
– Του το είπαμε κιόλας! Γέλαγε και είπε “ναι, ωραία!”
3.
– Θα βγάζουμε την εφημερίδα μια φορά το μήνα. Τα χριστούγεννα ο Άρης θα δώσει στους υπαλλήλους από ένα τεύχος από όσες εφημερίδες έχουμε βγάλει μέχρι τότε, το Πάσχα πάλι το ίδιο και μετά το καλοκαίρι. (τώρα γιατί δεν μπορούν να πάρουν ένα τεύχος το μήνα, μυστήριο…). Θα τις πουλάμε 1 ευρώ τη μία!
– Ένα ευρώ;; Δεν είναι πάρα πολύ για παιδιά του δημοτικού το ένα ευρώ;
– Μα όχι μαμά, τα παιδιά έχουν λεφτά για το κυλικείο. Πολλές φορές έχουν και 10 ευρώ. Άρα με τα ρέστα τους θα μπορούν να αγοράσουν την εφημερίδα!
Σίγουρα λοιπόν στο σχολείο παίρνουν μαθηματα ζωής. 1. Μαθήματα εργασιακών σχέσεων, 2. Μαθήματα διαφορετικότητας του ατόμου και 3. Τι αξία έχουν τα χρήματα… Κι εγώ παίρνω μαθήματα. Μέχρι τώρα ούτε είχα φανταστεί ότι παιδιά του δημοτικού κυκλοφορούν με 10ευρα κάθε μέρα!
Καταπλητικα!! Πραγματι, πολυ μαθηση με τις σχολικες ασχολιες (εκτος μαθηματων παντα 😉 ) Παντως το νο. 2 μου εκανε πολυ εντυπωση. Θετικη. Ποσο χρονων ειναι ο Αρης και το αλλο παιδακι;
Για τον Άρη ξέρω, που είναι τεταρτάκι. Και ο άλλος τόσο πρέπει να είναι όμως.
Εμένα το 2 με τρόμαξε: είδα με τα μάτια της φαντασίας μου έναν πατέρα να με κυνηγάει με το δίκανο για το τί έγραψε το καμάρι μου για το καμάρι του.
Χαχαχαχα! Εχεις δικιο Κωνσταντινε, και εγω μαλλον θα φοβομουν τι μπορει να επακολουθησει. Τωρα βεβαια, εκτος οικογενειας και μερικα χιλιαδες χιλιομετρα μακρυα μου κανει απλως εντυπωση 🙂