Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ένα από τα πράγματα που είχαν ζητήσει τα παιδιά να δούμε στη Βιέννη ήταν το Butterfly house. Κάπως το είχαν ακούσει και τους είχε φανεί ενδιαφέρον. Έτσι την Τρίτη το πρωί ξεκινήσαμε όπως πάντα με τα ποδαράκια μας από το σπίτι και μετά από μια ωραία βόλτα στους δρόμους της Βιέννης (και λίγο ψάξιμο φυσικά), βρεθήκαμε στο σπίτι της πεταλούδας. Στην ουσία έχουν φτιάξει κάτι σαν θερμοκήπιο σε ένα από τα πάρκα τους και μέσα εκεί έχουν δημιουργήσει τον ιδιανικό χώρο διαβίωσης για πεταλούδες. Για να μπεις μέσα περνάς και από  πόρτα κανονική αλλά και από κάτι βαριά πλαστικά που κρέμονται. Αυτό για να είναι σίγουροι πως θα διατηρηθεί το τροπικό κλίμα στο χώρο. Όταν λεω τροπικό, το εννοώ. Έξω είχε 16 βαθμούς εκείνη τη μέρα (ήταν η πιο κρύα μέρα των διακοπών μας) και μέσα πρέπει να είχει πάνω από 30 με μπόλικο ποσοστό υγρασίας. Δεν ήξερα τι να πρωτοβγάλω!

Φωτογραφία από το http://www.schmetterlinghaus.at/

Μέσα λοιπόν βρίσκεσαι σε όχι μόνο σε τροπικό κλίμα, αλλά και σε τροπικό δάσος. Περπατάς ανάμεσα σε φυτά, λουλούδια, νερά και καταρράκτες και γύρω σου πετάνε εκατοντάδες πεταλούδες. Είναι λίγο αποπνικτικά, αλλά από την άλλη ένιωσα απίστευτη ευφορία και ηρεμία μέσα εκεί. Ήταν κάτι διαφορετικό.

O χώρος. Μικρός, αλλά ονειρεμένος.

Εκτός από τις πεταλούδες που πετούσαν γύρω, υπήρχαν και δυο χώροι στους οποίους εκκολάπτονταν από τα κουκούλια τους. Είχαμε μάλιστα την ευκαιρία να δούμε τη διαδικασία αυτή από κοντά, μια που την ώρα που ήμασταν εκεί έσκασε μύτη μια πεταλουδίτσα. Βέβαια διαρκεί περισσότερο απ’ όσο περίμενα, αφού κοιτάζαμε το κουκούλι επί 10 λεπτά και ακόμα η πεταλούδα είχε απλώς μισοβγεί. Στο τέλος δεν αντέξαμε, μας είχε πιάσει πονοκέφαλος από τη ζέστη και την υγρασία, και φύγαμε. Γενικά είναι μια ωραία εμπειρία, με μειονέκτημα την τιμή. Δεν είναι εξωφρενική μεν, αλλά δώσαμε 21 ευρώ ως οικογένεια και δεν ξέρω αν αξίζει για να δεις απλώς μερικές πεταλουδίτσες γύρω σου, σε ένα χώρο που τον περπατάς μέσα σε 10 λεπτά (ήταν από τα λίγα πράγματα που δεν συμπεριλαμβάνονταν στο vienna pass). Δεν παραπονιέμαι, μας άρεσε και από εκεί ήταν και το μόνο αναμνηστικό που πήρα από το ταξίδι μας.

Πολύ όμορφα χρώματα

Στη συνέχεια γυρίσαμε πίσω στο Schoenbrunn για να δούμε -κάποια τουλάχιστον από- τα πράγματα που είχαμε αφήσει. Πρώτο και καλύτερο το Apple Strudel Show. Το ξανάπαμε πως οι Αυστριακοί παίρνουν ο,τι έχουν διαθέσιμο και το εκμεταλλεύονται. Έτσι και με τα στρούντελ. Μέσα στο παλάτι λοιπόν, στην καφετέρια, κάθε  μια ώρα κάνουν το Apple Strudel Show, όπου ένας από τους ζαχαροπλάστες τους έρχεται και κάνει επίδειξη του πώς φτιάχνεται το στρούντελ τους. Βρίσκεσαι κανονικά στο χώρο του εργαστηρίου τους, όπου έχουν βάλει τραπεζάκια με καρέκλες. Σου δίνουν ένα κομματάκι στρούντελ, κάθεσαι και παρακολουθείς τη διαδικασία.

Πιάσαμε και τις καλύτερες θέσεις!

Η κοπέλα δίνει τη συνταγή για τη ζύμη και τη γέμιση, λέγοντάς σου και διάφορα μυστικά, όμως μετά προχωράει με ήδη έτοιμο ζυμαράκι και γέμιση (σίγουρα είναι θέμα χρόνου, όμως με αυτό τον τρόπο χάνεις τα πραγματικά μυστικά). Το άνοιγμα του φύλλου είναι το πιο εντυπωσιακό πράγμα, καθώς μέσα σε δευτερόλεπτα παίρνει ένα μικρό ζυμαράκι και το ανοίγει σε διάφανο σεντόνι!

Μαγικό!

Μετά μας έδειξε πώς βάζει τη γέμιση και το κλείνει, πώς το ψήνει κλπ.

Η ζύμη τόσο διάφανη ώστε να διαβάζεις εφημερίδα από κάτω και η γέμιση παχιά παχιά!

Ήταν πράγματι εντυπωσιακό. Όταν τέλειωσε το σόου και όλοι έφευγαν, η Ιωάννα με ρώτησε αν θα μπορούσε να ζητήσει να δοκιμάσει κι αυτή να ανοίξει το φύλλο. Της είπα πως αμφιβάλλω ότι θα την αφήσει, αφού εκεί έφτιαχναν τα στρούντελ του μαγαζιού τους, αλλά από την άλλη “αν δε ζητήσεις δε θα πάρεις” (όπως τους λέω πάντα). Έτσι, χωρίς δισταγμό, πήγε η Ιωάννα και ζήτησε από την κοπέλα να δοκιμάσει. Και εκείνη της είπε φυσικά! Έπλυνε χέρια, σήκωσε μανίκια, πήρε τη ζύμη και… επιτυχία σε δευτερόλεπτα!

Μπράβο Ιωάννα!

Φυσικά είμαι πολύ περήφανη για την Ιωάννα, κυρίως γιατί δεν ντρέπεται να ζητήσει αυτό που θέλει. Η εμπειρία αυτή μας έκανε να θέλουμε να δοκιμάσουμε ακόμα περισσότερο στο σπίτι τη συνταγή. Και αφού το ποστ το κάνω τόσες μέρες μετά, μπορώ να σας πω πως πράγματι το δοκιμάσαμε, χωρίς όμως επιτυχία. Δηλαδή οκ, έγινε καλό το στρούντελ, όχι τοσο νόστιμο όσο το δικό τους και η ζύμη δεν άνοιξε σε καμία περίπτωση έτσι. Έφαγα όλο το πρωινό για να γίνει και όχι με τα χέρια (που σκιζόταν άμεσα), αλλά με τον πλάστη.

Καμία σχέση… Πάντως το φάγαμε με ευχαρίστηση…

Από εκεί κάναμε βόλτα στους κήπους του παλατιού (ένα από τα μέρη που θα κλαίγαμε τα λεφτά μας εάν είχαμε πληρώσει) και προχωρήσαμε στο Μουσείο Άμαξας. Εκεί έχουν μαζέψει τις Αυτοκρατορικές Άμαξες και τις παρουσιάζουν με έναν πολύ ωραίο τρόπο, συνδυάζοντας την έκθεση αυτή με τη ζωή της Σίσι. Ξεκινάς με την άμαξα που την έφερε στη Βιέννη

Έτσι κατεύθασε η Σισι. Πιάστηκε μάλιστα το στέμα της την ώρα που κατέβαινε και παραπάτησε, και ήταν να ανοίξει η γη να την καταπιεί μετά…

βλέπεις άμαξες που χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή τους ζωή ή στις πιο επίσημες εκδηλώσεις, άμαξες για μεγάλους, άμαξες για παιδιά, άμαξες για γάμους, άμαξες για κηδείες… Καθώς διαβάζεις για τις άμαξες, διαβάζεις και για την ταραγμένη ζωή της αυτοκράτειρας.

Η δεύτερη άμαξα είναι παιδική, η τρίτη για γάμους και η τέταρτη για κηδείες.

Και στο τέλος η έκθεση κλείνει με την άμαξα/νεκροφόρα.

Έτσι έκλεισε η ταραγμένη ζωή της θλιμμένης αυτοκράτειρας.

Είχε κι άλλα πράγματα να κάνουμε στο παλάτι, αλλά οι μέρες είχαν πια περάσει και η κούραση είχε αρχίσει να είναι εμφανής. Δεν αντέχαμε τίποτα. Είπαμε λοιπόν να ανέβουμε απλώς πάνω σε ένα hop on hop off και να κάνουμε ξενάγηση μέσα από το λεωφορείο. Ο Γιώργος από την άλλη που ήταν πιο ντούρασελ, κατέβηκε με τον Κωνσταντίνο στο Πολεμικό Μουσείο για να συνεχίσει απτόητος! Ενθουσιάστηκαν με το Πολεμικό Μουσείο αλλά δυστυχώς έκλεινε μετά από μισή ώρα και πρόλαβαν να δουν μόνο μια αίθουσα, αυτή για τον τριακονταετή τους πόλεμο. Πάντως και οι δυο έλεγαν για το πόσο ωραία ήταν όλα εκτεθειμένα, που όχι μόνο σου κινούσαν το ενδιαφέρον, αλλά σε έκαναν να μάθεις κι όλας! Μέσα σε μισή ώρα κατάφεραν να μάθουν περισσότερα για τον δικό τους τριακονταετή πόλεμο απ’ όσα ξέρουν για πολλούς δικούς μας!

Η καλύτερή του!

Η μέρα μας έκλεισε με φαγητό φυσικά και επιστροφή στο σπίτι. Ούτε κουράγιο για παγωτό δεν είχαμε! Χρειαζόμασταν ξεκούραση γιατί άλλωστε η επόμενη ήταν η τελευταία ημέρα μας στη Βιέννη.