Ε, είπα να το διαβάσω… Δεν είχα όρεξη για τίποτα που να θέλει σκέψη (για την ακρίβεια δεν είχα όρεξη για τίποτα. Είχα ήδη σταματήσει κάνα δυό βιβλία που ξεκίνησα). Έτσι είπα να διαβάσω αυτό που και στα ελληνικά είναι και ήμουν σίγουρη πως δεν θα είχε σοβαρές απαιτήσεις.
Σε στυλ γραφής μου θύμισε τα άρλεκιν, μόνο που δεν είχε σκηνές σοφτ πορνό μέσα. Πάντως νεαρή, όμορφη, χωρίς χρήμα, συνάντησε νέο, πετυχημένο (δεν διευκρινίζει όμως αν είχε θεληματικό πηγούνι).
Μια νεαρή λοιπόν πιάνει μια δουλειά, η οποία ξέρει πως θα είναι σκληρή και απαιτητική, αλλά στο τέλος του ενός χρόνου θα καταφέρει να πάρει την δουλειά των ονείρων της, που με άλλο τρόπο ούτε σε 5 χρόνια δεν θα το κατάφερνε. Έτσι συμβιβάζεται και περνάει τα πάνδεινα, θυσιάζει όλες τις σχέσεις με τους γύρω της, την περηφάνια της, με αντάλαγμα αυτή την υπόσχεση: πως το μαρτύριο θα κρατήσει μόνο ένα χρόνο και μετά όλοι οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί.
Περιτό να πω πως διαβάζεται νεράκι, αλλά φυσικά είναι ένα βιβλίο που είναι να το διαβάσεις μόνο σε διακοπές, σε μια ξαπλώστρα, πίνοντας το δροσερό κοκτέιλ σου ή σε φάση όπως εγώ που θέλεις απλώς να αποχαυνωθείς. Δεν πρόκειται να σου προσφέρει και πολλά, εκτός από μια αγανάκτηση για τη σημερινή ζωή.
Ευτυχώς την ξεπέρασα τη φάση αυτή και τώρα διαβάζω βιβλίο της προκοπής…
Φτου, όχι ρε συ, και ήθελα να σου πάρω το Digital Fortress για την γιορτή σου….
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
;-D
Συμφωνώ απόλυτα!!!
Χρόνια σου Πολλά Στέλλα! Σου εύχομαι υγεία για σενα και την οικογένεια σου! Να είσαι πάντα χαρουμενη και ευτυχισμένη με τους ανθρώπους που αγαπάς!! 🙂
Χρειάζονται και τέτοιες χαζομαρούλες πότε-πότε, για να ξεκολλάμε 😉
Χρόνια σου Πολλά κι ευτυχισμένα! Να σε χαιρόμαστε όσοι σε αγαπάμε 🙂