Σύμφωνα με το πλάνο μας, την Πέμπτη 31 του μήνα θα φεύγαμε το πρωί από τη Βαρκελώνη και θα πηγαίναμε Κωνσταντινούπολη. Θα φτάναμε εκεί κατά τις 5 το απόγευμα κι έτσι θα είχαμε και το απόγευμα να τριγυρίσουμε, δηλαδή συνολικά δυο 24ωρα φουλ.
Από την Τετάρτη όμως αρχίσαμε να αγχωνόμαστε γιατί είδαμε στις ειδήσεις πως έρχεται χιονοθύελλα στην Κωνσταντινούπολη και έχουν αρχίσει να ακυρώνουν πτήσεις. Μέχρι και την Πέμπτη το πρωί η δική μας δεν είχε ακυρωθεί, έδειχνε απλώς 37 λεπτά καθυστέρηση. Έτσι τα μαζέψαμε όλα κατά τις 9 το πρωί και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Το πρώτο ανησυχητικό εκεί ήταν που έβλεπα κόσμο αναστατωμένο μπροστά στο γκισέ της Turkish και υπαλλήλους να προσπαθουν να βρουν λύση και διαμονή σε όσους ήταν σε πτήσεις που είχαν ακυρωθεί. Το δεύτερο ανησυχητικό ήταν όταν η κοπέλα εκεί που δώσαμε τις βαλίτσες μας έδωσε από ένα κουπόνι των 7 ευρώ για να φάμε στα McDonalds (τρελή επιτυχία…) μιας και η πτήση μας θα είχε 3 ώρες καθυστέρηση εντέλει!
Ε, είπαμε οκ, 3 ωρίτσες είναι, θα φτάσουμε απλώς κατά τις 8 εντέλει, τι να κάνουμε. Κάναμε τη βόλτα μας στο αεροδρόμιο, φάγαμε όντως στα McDonalds (έλεος, χάλι μαύρο… μπροστά τους τα Goody’s είναι γκουρμέ εστιατόριο), περιμέναμε, ξαναπεριμέναμε… Όταν βαρεθήκαμε πήγαμε να περιμένουμε απλώς στην πύλη μας. Κάτσαμε εκεί, διαβάζαμε, παίζαμε (ας είναι καλά τα κινητά και τα ereader), πέρναγε η ώρα αλλά ειδοποίηση καμία. Ούτε ψυχή εκει στην πύλη να μας ενημερώσουν για κάτι. Οι 3 ώρες πέρασαν, έγιναν 4, κόντεψαν τις 5… Είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε το τι θα κάνουμε αν ακυρωθεί, αν μείνουμε όντως Κωνσταντινούπολη ή αν θα ζητήσουμε να μας στείλουν Ελλάδα κατευθείαν και θα χάναμε ό,τι είχαμε κλείσει. Κάποια στιγμή, και αφού είχαν ήδη ειδοποιήσει κόσμο που είχε ανταπόκριση για διάφορες χώρες ότι δε θα προλάβουν την πτήση και να φύγουν, άνοιξαν την πύλη και μπήκαμε επιτέλους στο αεροπλάνο. Εκεί ο πιλότος μας ενημέρωσε πως θα έπρεπε να έχουμε υπομονή καθώς θα έχει γενικά καθυστερήσεις η πτήση.
Πράγματι καθυστερήσαμε να ξεκινήσουμε και μετά, όταν φτάσαμε πάνω από την Κωνσταντινούπολη κάναμε απλώς κύκλους. Τη βλέπαμε από κάτω, αλλά δε λέγαμε να κατέβουμε με τίποτα. Τουλάχιστον μιάμιση ώρα κάναμε κύκλους… Δε θυμάμαι ακριβώς τι ώρα ήταν όταν πια κατεβήκαμε, αλλά πρέπει να είχε φτάσει 10.30 τουλάχιστον. Αφού μόλις προσγειωθήκαμε ξέσπασαν όλοι σε χειροκρότημα, όχι γιατί ήταν τέλεια η προσγείωση, αλλά γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είχαμε φτάσει. Μόνο που χαρήκαμε νωρίς… Η αναμονή δεν είχε τελειώσει ακόμα, καθώς έπρεπε να περιμένουμε τη σειρά μας (πίσω από τα υπόλοιπα αεροπλάνα που είχαν προσγειωθεί) για να έρθει και σε μας το λεωφορειάκι. Ήμασταν κουρασμένοι πλέον και είχαμε αρχίσει να αφρίζουμε από τις πολλές αναμονές. Η ώρα πέρναγε και αρχίσαμε να βάζουμε στοιχήματα για το πού θα μας βρει η νέα χρονιά: στο αεροδρόμιο; στο ταξί για το σπίτι; Όσο πέρναγε η ώρα το να μας βρει ΜΕΣΑ στο αεροπλάνο γινόταν όλο και πιο ρεαλιστικό ως επιλογή… Ειδικά όταν είδαμε πως δεν έμεναν παρά μόνο 10 λεπτά για την αλλαγή της χρονιάς!
Δέκα λεπτά πριν την αλλαγή. Άντε πού θα πάει, θα βγούμε κάποια στιγμή!
Στο τέλος, 3 λεπτά μόλις πριν την αλλαγή, άνοιξαν οι πόρτες του αεροπλάνου. Κατεβήκαμε στη χιονισμένη Κωνσταντινούπολη και η αλλαγή μας βρήκε στο δρόμο ανάμεσα στις σκάλες του αεροπλάνου και την επιβίβαση στο λεωφοριάκι. Σα τους μουρλούς ήμασταν έξω από το λεωφορείο και μετράγαμε ανάποδα για την αλλαγή! Παρά την κούραση κι εμείς αλλά και όλοι οι άλλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι και ευχόμασταν και αγκαλιαζόμασταν. Ίσως η μεγάλη χαρά να ήταν πως πατήσαμε το πόδι μας στη γη μετά από 6 ώρες που είχαμε περάσει μέσα στο αεροπλάνο!!!
Αλλαγή χρονιάς! Πάει το 2015! Τόσο κρύο που δε μπορεί να τραβήξει ούτε μια selfie!
E, μέσα στο λεωφοριάκι κάτι γίνεται… Καλή χρονιά!!
Ήταν σίγουρα η πιο παράξενη Πρωτοχρονιά που έχω κάνει!
Η αναμονή πάντως δεν τελείωσε εκεί. Μετά έπρεπε να περάσουμε από τον έλεγχο διαβατηρίων και όταν έγινε και αυτό έπρεπε να περιμένουμε τις βαλίτσες μας. Στον πίνακα που έβλεπες σε ποιο διάδρομο θα έρθουν η πτήση μας δε φαινόταν πουθενά και είχαμε μείνει όλοι και περιμέναμε. Μάταια…. η πτήση δεν εμφανίστηκε ποτέ στον πίνακα. Ευτυχώς οι βαλίτσες ήρθαν παρ’ολ’αυτά και κάποιος από την πτήση μας που το πήρε χαμπάρι μας το είπε κι εμάς. Βγήκαμε από το αεροδρόμιο κατά τις 1.30 και ευτυχώς είχαμε κανονίσει ταξί να μας πάει στο δωμάτιο γιατί εκείνη την ώρα και έτσι κουρασμένοι δεν ξέρω τι θα κάναμε.
Περιμένοντας το ταξί όλοι προσπαθούμε να πιάσουμε λίγο χιόνι!
Φτάσαμε να μπούμε στο δωμάτιο μετά τις 2 το βράδυ, κοντά 2.30. Δε το βάλαμε κάτω και παρά την κούραση και το κρύο και το χιόνι βγήκαμε έξω για βόλτα και κεμπάπ! Δεν καταφέραμε να μείνουμε και πολύ βέβαια γιατί ξυλιάσαμε! Αλλά τι σημασία είχε; είχαμε καταφέρει να φτάσουμε στον προορισμό μας χωρίς προβλήματα πέραν της αναμονής, οι διακοπές μας δε χάλασαν και γύρω μας είχε περισσότερο χιόνι απ’ όσο είχαμε δει ποτέ!