Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Δεν περίμενα πως θα ξαναπήγαινα στο Τόκυο τόσο σύντομα. Έπρεπε να πάω όμως για δουλειά. Αυτή τη φορά μόνη μου. Από τη μια ήταν λίγο τρομακτικό και βάρος και κούραση μόνο στη σκέψη. Δυο μέρες ταξίδι να πας και δυο να έρθεις δεν είναι λίγη υπόθεση. Από την άλλη φυσικά ήταν λόγος ενθουσιασμού. Ταξίδι στο Τόκυο, συνάντηση με την παγκόσμια ομάδα που συνεργάζομαι σε μόνιμη βάση, εκδρομή σε διαφορετική πόλη της Ιαπωνίας. Μάλιστα ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί και οι κερασιές άνθισαν 2 εβδομάδες νωρίτερα φέτος και άρα βρεθήκαμε εκεί ακριβώς τη σωστή εποχή!

Για να μην κάνω το ταξίδι εντελώς μόνη κανόνισα να πάω μέσω Ντουπάι και να βρεθώ εκεί με την ομάδα της Βυρητού, οπότε το μισό (και μεγάλο κομμάτι) του ταξιδιού να το κάνω με παρέα.

Προφανώς το ταξίδι μέχρι εκεί ήταν κουραστικό. Πολλές ώρες… Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Κυριακή βράδυ και το μόνο που καταφέραμε να κάνουμε είναι να πάμε για ένα πιάτο Ράμεν και μετά για ύπνο.

Τις επόμενες δυο μέρες τις πέρασα κάνοντας βόλτα στο Τόκυο. Πολλά ψώνια, εξαιρετικά πολύ περπάτημα, βόλτα στις ανθισμένες κερασιές, λίγα αξιοθέατα. Εγώ δεν είμαι καθόλου των ψώνιων, βαριέμαι τρομερά το να ψωνίζω ιδιαίτερα για ρούχα. Με τη σωστή παρέα όμως και στο Τόκυο, είναι εύκολο το να κάνεις ψώνια. Μπαίνεις σε ένα πολυκατάστημα και τα βρίσκεις όλα. Μου αρέσει που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σε κοροϊδέψουν, δε θα βρεις τα ίδια πράγματα σε άλλη τιμή αλλού. Ακόμα και στο αεροδρόμιο ή σε τουριστικές περιοχές, η τιμή είναι ίδια. Αν είναι ακριβό σημαίνει πως είναι και καλής ποιότητας, δε θα πληρώσεις τσάμπα.

Όταν μιλάμε για πολύ περπάτημα, μιλάμε για ΠΟΛΥ περπάτημα. Μέσα σε δυο μέρες κάναμε 24 χιλιόμετρα 🙂

Τις 3 μέρες της δουλειάς πήγαμε στο Ατάμι, μια πόλη έξω από το Τόκυο, ιδιαίτερα γνωστή για τα ιαματικά λουτρά της. Οι Ιάπωνες έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα μπάνια και τα λουτρά. Μπορείτε να διαβάσετε για τα onsen αν θέλετε. Είναι εξαιρετικό το να κάνεις δουλειά σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με θέα τον ωκεανό.

Μια από τις βόλτες μας ήταν και στο βουνό Φούτζι! Θα φτάναμε και πιο ψηλά, αλλά είχε χιονίσει και δε μπορούσαμε. Και από εκεί που το είδαμε όμως μου φτάνει.

Δεν έχει νόημα να γράψω για τη δουλειά φυσικά. Εδώ προτιμώ να γράφω για τις εμπειρίες μου από τα ταξίδια. Παρότι ήταν πραγματικά πανέμορφα στο Ατάμι και το ξενοδοχείο παραμυθένιο, τίποτα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τις ανθισμένες κερασιές. Μάλιστα πήγαμε και σε ένα Spring Festival, γιορτή για τις κερασιές, και το να τις βλέπεις φωτισμένες το βράδυ ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Είδαμε και παραδοσιακούς χορούς 🙂

Ήμασταν πραγματικά τυχεροί γιατί όταν πήγαμε οι κερασιές ήταν φουλ ανθισμένες και την τελευταία μέρα είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν τα πέταλα, το οποίο ήταν ακόμα πιο όμορφο θέαμα… Περπατάς στο δρόμο κάτω από τις ανθισμένες κερασιές και φυσάει ένα αεράκι και ξαφνικά αρχίζει να χιονίζει ροζ πέταλα…

Κατά τα άλλα η Ιαπωνία ήταν τόσο ωραία όσο και την προηγούμενη φορά. Καθαρή, ασφαλής, με νόστιμο φαγητό. Ήξερα πώς να κυκλοφορήσω, πώς λειτουργούν τα πράγματα, πώς να μιλήσω.

Η επιστροφή ήταν μια απίστευτη κούραση. 38 ώρες στο δρόμο (από την ώρα που έκανα check out από το ξενοδοχείο μέχρι την ώρα που έφτασα σπίτι). Μου πήρε 4-5 μέρες να συνέλθω, τόσο από την κούραση, όσο και να επανέρθω σε ώρα Ελλαδας. Όμως ήταν τέτοια η ηρεμία που ένιωσα στο ταξίδι, κάτω από τις κερασιές και μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη καυτό ιαματικό νερό, γέμισα τόσο πολύ με διαφορετικές εικόνες, αισθάνηκα τόσο πιο κοντά στην ομάδα μου και πιο σίγουρη για τη δουλειά μου, που άξιζε. Το χέρι μου είναι καλύτερα, είμαι πιο δυνατή, πιο ορεξάτη.

Θυμήσου λοιπόν Στέλλα, πήγαινε τακτικά ταξίδια!