Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Προχτές ήρθε ο Γιώργος την ώρα που διάβαζα ένα βιβλίο.

-Μαμά, πες μου την ιστορία του βιβλίου που διαβάζεις…

Αυτό είναι κάτι που κάνουμε πολύ συχνά. Μας ρωτάει και του λέμε περιληπτικά τι υπόθεση έχει το βιβλίο μας. Κάποιες φορές όμως είναι δύσκολο ακόμα και περίληψη να κάνεις, γιατι άντε να του πεις τώρα για τα γκομενικά προβλήματα ενός εξωγήινου που έχει πάει με κάτι γήινους να κλέψουν άλλους πλανήτες… τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοκαταλάβει. Θα με ζαλίσει στις ερωτήσεις.

Μια που δεν είχα λοιπόν όρεξη για τέτοια κουβέντα εκείνη την ώρα του είπα:

-Βρε Γιώργο, άντε κάτω στη βιβλιοθήκη και έχω ένα σωρό βιβλία στα ελληνικά, πάρε ένα και διάβασέ το.

-Βιβλία σαν αυτά που διαβάζετε εσείς; (επιστημονικής φαντασίας)

-Ναι, και μάλιστα έχω ένα που θα σου αρέσει. Μιλάει για τρία παιδιά που πήγαν στο διάστημα. Το είχα διαβάσει όταν ήμουν κι εγώ μικρή.

Πήγαμε λοιπόν μαζί και του βρήκα το “Τρία παιδιά χαμένα στο διάστημα”, του Χάρη Σακελλαρίου, που πράγματι το είχα διαβάσει μικρή και μου είχε αρέσει. Ο Γιώργος ενθουσιάστηκε (έχει στο εξώφυλλο τρία παιδιά με διαστημικές στολές) και ξεκίνησε το διάβασμα. Είναι επίσημα το πρώτο βιβλίο που έπιασε στα χέρια του να το διαβάσει μόνος. Το παίρνει μαζί του παντού (μέχρι και στην παραλία) και διαβάζει, σιγά σιγά μεν, αλλά κάθε μέρα.

Όπως και να το κάνουμε, είμαι περήφανη!