Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Μοναστήρι αφιερωμένο στη Γέννεση της Θεοτόκου, χτισμένο πάνω στον Ταΰγετο, στα 1100μ. Γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου.

Οι φίλοι μας έχουν κάνει ένα τάμα εκεί και την Κυριακή είπαμε θα πάμε μαζί τους, να κάνουμε εκδρομή και πικνικ στο βουνό. Η διαδρομή από τη Μάνη είναι δύσκολη, γύρω στα 23 χιλιόμετρα χωματόδρομου (τα κάναμε μιάμιση ώρα..). Φοβάσαι για την ακεραιότητα του αυτοκινήτου από τη μια, αλλά από την άλλη είναι μια πανέμορφη διαδρομή, μέσα στον Ταΰγετο. Βλέπεις βουνά, τη Μεσσηνία πρώτα και τη Λακωνία μετά, περνάς μέσα από ένα από τα μεγαλύτερα δάση μαύρης πεύκης, το δάσος της Βασιλικής

και βλέπεις πολλές, μα πολλές… αγελάδες!

Το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω σε μια κορφή και αυτό που σου μένει είναι η θέα. Έχεις όλη τη Λακωνία στο πιάτο. Σαν μοναστήρι δε λέει και τίποτα. Το έχουν ανακαινίσει και είναι ωραίο και κανούριο, αλλά ούτε δέντρα έχει γύρω γύρω, ούτε μέσα, ούτε κάτι παλιό που να σε προκαλεί να το χαζέψεις. Τώρα αν είσαι πιστός και πας για την εικόνα, άλλο θέμα…

Εμείς προτιμήσαμε να χαζέψουμε τη θέα και να διαβάσουμε τα βιβλία μας. Σε συνδιασμό κατά προτίμηση

Στο γυρισμό σταματήσαμε στο Φυλάκιο (με τους Δασοφύλακες και τους Πυροσβέστες) και κάναμε το πικνικ μας

και -φυσικά- διαβάσαμε και εκεί:

Η εκδρομή τελείωσε με μια βουτιά στα υπέροχα νερά της Καρδαμύλης. Κουραστική κάπως, αλλά υπέροχη εκδρομή.

Και μια ανάμνηση bonus:

Στο μοναστήρι της Παναγιάς της Γιάτρισσας είχα πάει ξανά όταν ήμουν μικρούλα, κάπου στο Δημοτικό. Κάθε καλοκαίρι κάναμε κάμπινγκ με τους γονείς μου και μεγάλη παρέα φίλων τους, όλοι με παιδιά. Δεν θυμάμαι ακριβώς που ήμασταν, πιθανώς στο Γύθειο (θα ρωτήσω και θα γράψω λεπτομέρειες). Από εκεί που ήμασταν βλέπαμε το μοναστήρι. Οι μεγάλοι λοιπόν είχαν την απίθανη ιδέα να κάνουμε μια εκδρομή και να περπατήσουμε μέχρι εκεί. Πόσο μακριά να είναι άλλωστε; Αφού το βλέπαμε! Δύο μεγάλοι λοιπόν μαζί με 7-8 πιτσιρίκια ξεκινήσαμε ένα πρωί να πάμε μέχρι εκεί. Ένας βοσκός που συναντήσαμε στο δρόμο, όταν τον ρωτήσαμε πόσο μακριά είναι, μας έδωσε την κλασική -και πολύ αμφιλεγόμενη- απάντηση: “ένα τσιγάρο δρόμος”. Αυτό το τσιγάρο δεν ξέρω πόσο μεγάλο ήταν, γιατί κράτησε περίπου 4,5 ώρες!!! Τόσο μας πήρε να σκαρφαλώσουμε μέχρι εκεί πάνω! Κάτσαμε μισή ωρίτσα στην οποία έπιασε και ψιχάλα, θαυμάσαμε τη θέα (που είναι από αυτά που θυμόμουν μέχρι σήμερα) και αρχίσαμε την κατάβαση. 4 ώρες για φτάσουμε κάτω. Κινητά βεβαίως δεν υπήρχαν τότε, οπότε οι άλλοι που είχαν μείνει πίσω είχαν πάθει μεγάλη ταραχή και είχαν καλέσει και την αστυνομία…

Τέλος καλό όμως και όλα καλά. Μετά οι μεγάλοι μας απένειμαν βραβεία για το πόσο καλά παιδιά ήμασταν σε όλη αυτή την ταλαιπωρία. Εγώ θυμάμαι πήρα το βραβείο υπομονής και επιμονής. Ακόμα με χαρακτηρίζουν αυτά νομίζω 😉