Μου φαίνεται απίστευτο αλλά έχουν περάσει 4 ολόκληρα χρόνια από τότε που είδα για πρώτη φορά την ταινία. Και επί 4 χρόνια όλο έλεγα πως θα δοκίμαζα την περίφημη συνταγή και ποτέ δεν το έκανα…
Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως ε; Σήμερα ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί και αυτή! Τη συνταγή την είχα βρει από τότε και στο μεταξύ ο ggr είχε την καλοσύνη να τη μεταφράσει και να την ανεβάσει και στις Συνταγές της Παρέας. Είχα προμηθευτεί τα υλικά και χτες που είχα χρόνο την ετοίμασα. Για να είναι πιο νόστιμη θέλει κι ένα βράδυ στο ψυγείο, οπότε τη φάγαμε σήμερα.
Εντυπώσεις: Θέλει πάαααρα πολύ χρόνο ετοιμασία. Να ψήσεις τις πιπεριές ώστε να τις ξεφλουδίσεις (και εγώ που ξεφλουδίζω και τις ντομάτες έξτρα χρόνος), γύρω στο μισάωρο συνολικά για τη σάλτσα, πρέπει να κόψεις και όλα τα λαχανικά λεπτές φλίδες… Το μαντολίνο βοηθάει μόνο στο κολοκυθάκι, Τις μελιτζάνες εγώ δεν μπόρεσα να τις κόψω εκεί (τουλάχιστον όχι στο μαντολίνο που έχω εγώ) και οι ντομάτες διαλύονται. Άρα αυτά τα έκανα με το χέρι. Βέβαια έχω σούπερ μαχαίρι και καμία δυσκολία στο κόψιμο λεπτής φέτας, οπότε δε με δυσκόλεψε, απλώς χρόνο θέλει. Μετά θέλει ένα δίωρο στο φούρνο, συν μισή ώρα στο γκριλ. Πάει η μέρα σου δηλαδή….
Όμως…. Είναι απίστευτα νόστιμο! Καμία σχέση με κανένα μπριάμ ή τουρλού ή οτιδήποτε έχω φάει με κολοκυθάκια και μελιτζάνες. Δεν μπορώ να περιγράψω τη γεύση, αλλά εγώ που δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος ούτε του κολοκυθιού, ούτε της μελιτζάνας, μπορούσα να φάω το ταψί όλο!
Ενστάσεις που έχω όσον αφορά την ταινία και το πιάτο: πρώτα πρώτα ο χρόνος. Ή ο Άντον έμεινε κάνα τετράωρο και περίμενε να γίνει το φαγητό ή κάτι δεν πάει καλά….Και δεύτερον η παρουσίαση. Το πιάτο που παρουσίασε ο Ρεμί έμοιαζε έτσι:
Εγώ νόμιζα πως τα λαχανικά, ειδικά έτσι λεπτά που ήταν κομμένα, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουν όρθια. Κι όμως. Μια χαρά έμεναν όρθια! Όμως στις δύο ώρες ψήσιμο (στο πιο χαμηλό του φούρνου μου που είναι γύρω στους 150), τα λαχανικά δεν είχαν πλέον αυτή τη… φρέσκια εμφάνιση. Ήταν πεντανόστιμα, αλλά ελαφρώς λιωμένα, οπότε δεν ξεχώριζαν έτσι ωραία όπως στην παραπάνω φωτογραφία. Για να μην πω πως είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις ΟΛΑ τα λαχανικά στην ίδια διάμετρο!!! Η καλύτερη προσπάθεια που έκανα στην εμφάνιση ήταν αυτή:
Αυτά φυσικά είναι λεπτομέρειες, έτσι για να είμαστε τυπικοί στην κριτική μας. Η τρίτη και πιο ουσιαστική κριτική μου είναι πως ένα ταψί με τη δοσολογία της συγκεκριμένης συνταγής φτάνει για 4 μερίδες του μεγέθους που σέρβιραν στον Άντον Ίγκο. Με λίγα λόγια δε φτάνει ούτε για ζήτω! Θέλει τουλάχιστον διπλή δόση για μια οικογένεια που τρώει κάπως νορμάλ…
Η κατάληξη είναι πως το φαγητό ήταν πράγματι πεντανόστιμο και αξίζει το χρόνο και τον κόπο. Και θα τρώω μελιτζάνες και κολοκυθάκια με μεγάλη ευχαρίστηση. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος και η Ιωάννα. Ο Γιώργος είναι άλλη υπόθεση, καθώς είναι πιο δύσκολος απ’ όλους και δεν μπόρεσε να το φάει…
Καλά που δεν ήμουν εκεί, μιλάμε δεν θα έφτανε ούτε για κάστανο!!!
;-ΡΡΡΡΡ
(Θα μπορούσα βέβαια, να κάνω μια συμφωνία με τον Γιώργο, να τρώω την μερίδα του, αλλά ας μην το καταστρέψω ακόμα το παιδί σας, ΧΑΧΑΧΑ)
;-ΡΡΡΡΡ
Mιαμ μιαμ! Εχω δοκιμασει κατι πιατα που εχουν το ονομα (αλλα οχι τη χαρη μαλλον). Θα ηθελα πολυ να δοκιμασω αυτο που εφτιαξες. Για να πεταχτω την επομενη φορα 😛
Θανάση, πρέπει επειγόντως να βρούμε έναν teleporter (οk, και το Tardis, δεν θα με χάλαγε) είδες ΤΙ χάνουμε??? (Καλά, εγώ όχι για πολύ, χιχιχιχιχιχιχιχι)