Ας αρχίσουμε με τον τίτλο. ΔΕΝ είναι Ο Ρατατούης. Ratatouille είναι φαγητό, κάτι σαν το μπριάμ μας. Τώρα πως αποφάσισαν να το αποδώσουν ως όνομα… Μάλλον δεν είδαν καν την ταινία. Πολύ κρίμα. Γιατί πας περιμένοντας να δεις τις περιπέτειες του Ρατατούη και βλέπεις έναν ποντικό που τον λένε Ρεμί. Και μέχρι λίγο πριν το τέλος, αναρωτιέσαι πότε θα δεις επιτέλους τον Ρατατούη. Και μετά βλέπεις το φαγητό (και σου τρέχουν τα σάλια).
Κάπου εδώ τελειώνουν οι ενστάσεις μου και τα αρνητικά που είχα να πω για την ταινία. Που στην ουσία δεν είναι για την ταινία, αλλά για τους χαζούς έλληνες. Που όμως κατά τα άλλα κάναν φοβερή δουλειά στη μεταγλώτιση (έχουμε μικρά παιδιά, τι να κάνουμε;).
Η ταινία είναι απλώς τέλεια. Τέλεια. Τέλεια. Την αγάπη μου για τις ταινίες της Πιξάρ μπορεί και να την έχω εκφράσει ξανά. Τις έχω λατρέψει όλες, άλλες λιγότερο (όπως τον Νέμο και τα Αυτοκίνητα) και άλλες περισσότερο (όπως όλες τις άλλες χαχα). Αυτή σίγουρα είναι στο περισσότερο. Δεν μπορώ να πω πως είναι η καλύτερη όλων, γιατί αγαπάω τόσο πολύ το Toy Story. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ξεχωρίσω ποιά μου άρεσε πιο πολύ. Τόσο καλή τη βρήκα.
Ίσως να φταίει και το θέμα της. Μαγειρική. Μια κουζίνα γεμάτη αρώματα και γεύσεις, ένα τρέξιμο ανάμεσα σε μυρωδικά, τυριά και φρούτα. “Όλοι μπορούν να μαγειρέψουν”. Ίσως αυτό πρέπει να γίνει και το μότο των Συνταγών της Παρέας :-).
Καλύτερα γραφικά από ό,τι έχω δει μέχρι στιγμής, ωραίο σενάριο, πραγματική κωμωδία. Γέλασα με την καρδιά μου. Και το πιο σημαντικό, όταν έφυγα, μου είχε μείνει ένα όμορφο και γλυκό αίσθημα και όλα γύρω μου φάνταζαν τέλεια. Γύρισα και πήγα στην κουζίνα μου κατευθείαν, να την πλύνω και να τη γυαλίσω, να είναι έτοιμη για το επόμενο μαγείρεμα.
Τι ωραία ταινία. Θα προστεθεί στο wish list μου άμεσα!
Φυσικά και τα παιδιά τη λάτρεψαν και γέλασαν και τώρα μου ζητάνε να τους μαγειρέψω ρατατούι. Τους εξήγησα πως έχει κολοκυθάκια και μελιτζάνες και πάλι θέλουν να τη δοκιμάσουν… να ένας ωραίος τρόπος να φάνε λαχανικά :-).
Εάν θέλετε να ψηφίσετε, κάντε μια βόλτα από τις Κριτικές όπως πάντα.
Loipon Stella, to ratatouille edw pou zw toulaxiston sto gallofwno belgio einai poures patatas alla me kapio allo laxaniko mesa.
Ap ta pio koina ratatouille pou tha vreis as poume stis brixelles einai poures me prassa i me karota i me mprokolo. Sinodevmeno panta me loukaniko tiganito. Einai apistefta aplo alla kai exeretika evgevsto.
Mporeis na to kaneis me fasolia kai kremidi…
apla vrazeis tis patates mazi me ta prasa/karota/mprokola, tis pernas se ligo voutiro kai tis liwneis prostheteis to gala ki einai etoimo. Otan de tiganiseis to loukaniko svisto me ligo nero i krasi kai tin saltsoula tin prostheteis epanw.
peinasa g…..
Δεν την εχω δει ακομη και εχω ακουσει απο ολους τα καλυτερα…Μαλλον θα παω μεσα στο ΣαββατοΚυριακο…
Στέλλα συμφωνώ με το μοτο των “Συνταγών”. Μου άρεσε πολύ η ιδέα! 🙂
Ο Ρεμί με το ρατατουιγ του μπήκε και στη δική μου λίστα! 😉
Μαρία, ακούγεται πράγματι απλό και νόστιμο.. Μμμ κι εγώ πείνασα..
Στο νετ που το έψαξα γενικώς, το ratatouille εμφανίζεται ως φαγητό με κολοκυθάκι, μελιτζάνα, κρεμμύδια και άλλα λαχανικά στην κατσαρόλα ή το φούρνο. Τέτοια είναι και η εμφάνιση που έχει στην ταινία.
Πάντως τον πουρέ θα τον δοκιμάσω.
Να συνεισφέρω κι εγώ μια ικαριώτικη εκδοχή του πιάτου που έσπευσα να φτιάξω την επόμενη μέρα που είδα την ταινία! Πάει μάλλον για τις συνταγές της παρέας αλλά δεν είμαι πολύ καλή στις δοσολογίες κι έτσι το αφήνω στη Στέλλα να το τελειοποιήσει αν της αρέσει και να το βάλει. Σε μια κατσαρόλα που χωράει ακριβώς την ποσότητα λαχανικών που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε βάζουμε κατά σειρά εμφανίσεως: μια στρώση χοντροκομμένες ροδέλες κρεμμύδια. Ακολούθως μια στρώση (ή και δύο) λιγότερο χοντροκομμένες ροδέλες πατάτας, μετά το ίδιο με μελιτζάνες, κολοκυθάκια και τέλος ντομάτα και μαϊντανό. Αλατοπιπερώνουμε σε κάθε στρώση και στο τέλος περιχύνουμε το όλον (!) με λάδι -όχι κανέναν κόσμο, αλλά ούτε και πολύ λίγο. Επειδή είναι σημαντικό να υπάρχει αρκετό λάδι στον πάτο, ανοίγουμε μαλακά μια τρύπα με το μαχαίρι μας στη μέση όλου αυτού του σωρού, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσει ώς εκεί κάμποσο. Κλείνουμε το καπάκι και το βάζουμε για λίγο (5-10 λεπτά) σε δυνατή φωτιά. Μετά το χαμηλώνουμε και το αφήνουμε για 40-50 λεπτά. Το νόημα είναι ότι τηγανίζονται τα κρεμμύδια και ελάχιστα και οι πατάτες και όλο αυτό βράζει τελικά στον ατμό που προκύπτει απ’ τους χυμούς όλων των λαχανικών (εξ ου και πρέπει να είναι γεμάτη η κατσαρόλα για να μην κυκλοφορεί ανεκμετάλλευτος ατμός επάνω και μας καεί το φαγητό κάτω). Ονομάζεται σουφικό και είναι αρωματικότατο. Σε παραλλαγή με κρέας ή κοτόπουλο για τα παιδιά κόβουμε το κρέας σε μικρά κομμάτια και το βάζουμε αμέσως μετά τις πατάτες (ή την πρώτη στρώση τους αν είναι πολλές). Ελπίζω να σας αρέσει, είναι απ’ τα παραδοσιακά της Ικαρίας.
Και εμένα μου έκανε εντύπωση…γιατί Ρατατουής;; Ποιός είναι ο Ρατατουής;; Ρεμύ τον λένε τον…άνθρωπο!! Μα δε μπηκαν καν στο κόπο να δουν την ταινία; Τι τραγικά πράγματα είναι αυτά; Γενικά όλες οι ταινιες της Pixar είναι τρομερές, λίγο το Cars με χάλασε αλλά όλες οι άλλες είναι απίθανες! Με αγαπημένο πάντα το Toy Story! Ελπίζω να μην μας αργήσουν το τρίτο μέρος!!
Διαφωνώ μόνο με τη γνώμη σου για τα Αυτοκίνητα. Για μένα είναι το καλύτερο όλων.
Pingback: Ratatouille – η συνταγή | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα