Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Μα γιατί θα το κάνεις?

Απάντηση 1
Γιατί μπορώ! Σοβαρά σκέψου το. Όποιον έχω ρωτήσει γιατί ΔΕΝ το κάνει, η απάντηση είναι “γιατί δεν μπορώ”. Εγώ λοιπόν μπορώ.

Απάντηση 2
Είμαστε στο σπίτι της μαμάς μου. Έχει μόλις μάθει οτι σκοπεύω να έρθω από το Άμστερνταμ στην Καλαμάτα με το ποδήλατο. Και τρομοκρατημένη ρωτάει:
– γιατί θα το κάνεις αυτό παιδί μου?
– Μαμά μολις έγινα 40 χρονών. Πρέπει να περάσω μια κρίση μέσης ηλικίας. Οι εναλλακτικές είναι ή να βρω φιλενάδα και να συνάψω εξωσυζυγική σχέση, ή να έρθω με το ποδήλατο απο το Άμστερνταμ.
– ε, να βρεις γκόμενα λοιπόν
– χμμ, βρε μάνα, το συζήτησαμε με την Στελλα και είπαμε οτι καλύτερα μάλλον για την οικογενειά μας θα ήταν να κάνω ποδήλατο.

Απάντηση 3
Εισαγωγή. (γιατί στις εκθέσεις πρέπει να γράφουμε εισαγωγή)

20 χρόνια ακριβώς πριν, πιτσιρίκι, τον Ιούνιο του 1995, ήμουν με Erasmus στο Λονδίνο.

Είχα περάσει 10 μήνες εκεί, και ο καλύτερός μου φίλος ήταν ένας τρελός Ουαλός, ο Luke of Wales.
Ο φίλος μου λοιπόν είχε αγοράσει ένα ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Με έπεισε να βρω και εγώ ενα ποδήλατο για να κανουμε καμια βόλτα. Με μεγάλο περιορισμό οικονομικό, το φτηνότερο που μπορέσαμε να βρούμε ήταν ενα μεταχειρισμένο γυναικείο mountain bike που αγόρασα για 30 λίρες (περίπου 45 ευρώ σήμερα). Αφού εξαντλήσαμε τις κοντινές βόλτες, και με την τρέλα των 20χρονων, ο Luke μου πρότεινε να κανουμε μια πιο μακρινή διαδρομή. Να πάμε μέχρι το δάσος του Reading, να διανυκτερεύσουμε και να επιστρέψουμε την επομένη. Ξεκινήσαμε λοιπόν, κουβαλώντας σκηνές, sleeping bags και μια δευτερη αλλαξιά ρούχα, μη και τα χρειαστούμε. Διανυκτερεύσαμε, και το πρωι, όταν ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε, μου λέει ο Luke: χμμμ, βλεπω στον χάρτη μου οτι 80 χιλιόμετρα απο εδω είναι ένα κάστρο που εμφανιζόταν στους “Monty Python and the holy grail”, θες να παμε? και εγω συμφώνησα και πήγαμε. Οταν το επομενο πρωινό κοίταξε τον χάρτη του και μου είπε “80 χιλιόμετρα απο εδω ειναι ο White Giant, θες να παμε?” την ψιλιάστηκε ότι αυτο ήταν το σχέδιό του εξ αρχής.

Δεν θυμάμαι την σειρά, αλλα είδαμε το Bristol, το κάστρο που γυρίστηκε ο Ρομπέν των Δασών, το Stonehedge, το Glastonbury Tor (απο όπου πέταξε το Excalibur στην λίμνη ο Αρθούρος), πηδήξαμε την μάντρα και περάσαμε τρεις μέρες στο Glustonbury festival, είδα για πρώτη φορά το Rocky Horror Picture Show ανάμεσα σε εκατοντάδες fans του που ήξεραν όλη την ταινία απ’ έξω και χόρευαν σε καθε σκηνή, γνώρισα φιλικούς ανθρώπους και είδα μία Αγγλία απίστευτα διαφορετική απο αυτη που είχα δει 10 μήνες στο Λονδίνο. Καταλήξαμε στο Cardiff έχοντας κάνει 800 χιλιόμετρα επάνω στο φτηνότερο ποδήλατο που μπορουσα να βρω, κουβαλώντας ολα τα πραγματά μου σε ενα τεράστιο backpack.

Και για χρόνια έλεγα ότι αυτές ήταν απο τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου.

Πριν απο κανά δυο χρόνια, ένας καλός φίλος που ζει στην Αυστραλία (hi Bruno) για τα 40στα γεννέθλιά του έκανε δώρο στον εαυτό του το να ανέβει στο Κιλιμάνζαρο. Εγώ δεν τρελαίνομαι με την αναρρίχηση, μου αρέσει όμως το ποδήλατο.

Κυρίως θέμα (εδω αναπτύσσουμε αυτά που έχουμε να πούμε)

´Οπως περιέγραψα προηγούμενη φορά, πέρισυ αγόρασα ενα καλό ποδήλατο και άρχισα να κάνω όλο και και μεγαλύτερες βόλτες, και να βάζω όλο και μεγαλύτερους στόχους. Πέρισυ το καλοκαίρι πήγαμε στο TedX Monemvasia, όπου ακούσαμε τον Παύλο Ευμορφίδη να λέει για ένα ταξίδι που είχε κάνει απο το Άμστερνταμ στην Ελλάδα με ποδήλατο. Συνδύασα αυτό με τα συνεχή μου ταξίδια στο Άμστερνταμ για δουλειά, και δεν άργησε να μου καθήσει στο μυαλό η ιδέα. Για πολύ καιρό δεν την ανέφερα καν. Σιγά σιγά, τον Ιανουάριο άρχισα να κοιτάζω πιθανές διαδρομές και να το συζητάω με τη Στελλίτσα. Και σιγά σιγά άρχισε να δημιουργείται ένα πιο ολοκληρωμένο πλάνο. Ήξερα οτι έπρεπε να είμαι για δουλειά στο Άμστερνταμ από τις 17 έως τις 23 Μαίου, έτσι αποφάσισα να επιστρέψω από εκεί με ποδήλατο. Στην αρχή είχα πει ότι θα το έκανα ακόμα και μόνος μου, αλλά λέγοντας το σε γνωστούς και φίλους τελικά βρέθηκαν άλλοι τρεις ποδηλάτες που ήθελαν να κάνουν την διαδρομή.
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

(Εντάξει, το κυρίως θέμα ήταν μικρότερο από την εισαγωγή, τι να κάνουμε, δεν πήρα καλό βαθμό στην έκθεση)

Επίλογος (Δεν ξερω τι να γράψω στον επίλογο. Οι επίλογος στις εκθέσεις είναι βλακεία. Θα κάνω και άλλα ποστ για τις διάφορες πτυχές του ταξιδιού.)
Κάπως έτσι λοιπόν, στις 23 Μαΐου, και ενώ η βρόχα έπιπτε right through, κατά τα λόγια του ποιητή, εμείς ξεκινήσαμε απο το Άμστερνταμ με νότιο ανατολική κατεύθυνση.