Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Να πως ένα ταξίδι γυρισμού από την Φοινικούντα και μια αθώα συζήτηση για τις κατασκηνώσεις, μπορεί να εξελιχθεί σε μια άκρως ενδιαφέρουσα (ή και λίγο τρομακτική) ώρα.

Τα παιδιά τραγουδούσαν τραγούδια της κατασκήνωσης και μας λέγαν ότι θα έπρεπε να πάμε κι εμείς, ως ομαδάρχες. Ο Κωνσταντίνος είπε πως οι γονείς μάλλον δεν μπορούν να είναι ομαδάρχες, η Ιωάννα πως αυτή θέλει να γίνει ομαδάρχης όταν μεγαλώσει, ο Γιώργος ότι άρα δεν θα μπορεί να κάνει παιδιά (μια που οι γονείς δεν γίνονται ομαδάρχες). Πριν προλάβουμε όμως να ξεδιαλύνουμε αυτή την παρεξήγηση, η κουβέντα στράφηκε αλλού. Η Ιωάννα ρώτησε εάν είναι υποχρεωτικό να κάνει κανείς παιδιά και όταν είπα φυσικά όχι, εάν θέλει κάνει κάποιος παιδί και ο Γιώργος είχε την εκπληκτική απορία: “Μαμά, πως γίνονται τα παιδιά;”

Και φυσικά μέχρι εδώ είναι εύκολα τα πράγματα. Η απάντηση απλή: “ο άντρας και η γυναίκα ζευγαρώνουν, όπως όλα τα πλάσματα της φύσης”. Η επόμενη απαίτηση όμως; “Θέλω να μου εξηγήσετε τη διαδικασία του ζευγαρώματος”.

Εκεί κατάπια λίγο τη γλώσσα μου. Πως φτάσαμε σε αυτή την ερώτηση, ούτε που το κατάλαβα… Δεν ήξερα ακριβώς τι να απαντήσω, όχι γιατί είναι θέμα “ταμπού” ας πούμε, αλλά γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω πόσες λεπτομέρειες θα έπρεπε να πω. Γιατί ό,τι και αν έλεγα, φανταζόμουν τις επόμενες ερωτήσεις (ή ακόμα χειρότερα, τους πειραματισμούς μεταξύ τους…) και κόμπιαζα.

Ξεκινήσαμε απλά εξηγώντας ότι οι άντρες και οι γυναίκες έχουν διαφορετικά γεννητικά όργανα και ότι τα παιδιά περνάν τη φάση της εφηβείας όπου αλλάζει το σώμα τους και γίνονται σιγά σιγά ενήλικες και αποκτούν τη δυνατότητα να κάνουν παιδιά (αλλά ότι έχουμε τη δυνατότητα δε σημαίνει ότι πρέπει κιόλας). Αυτή η κουβέντα μας πήρε αρκετή ώρα και λύσαμε διάφορες απορίες και για μια στιγμή νόμιζα ότι γλυτώσαμε! Όμως η απορία υπήρχε ακόμα, οπότε συνεχίσαμε. Είπαμε ότι ο άντρας και η γυναίκα φέρνουν σε επαφή τα γεννητικά τους όργανα και έτσι γίνεται το ζευγάρωμα. Η εξήγηση αυτή έδειξε να καλύπτει (προς το παρόν) τα παιδιά, φέρνοντας όμως άλλες ερωτήσεις του τύπου “δηλαδή εσείς εάν φέρετε σε επαφή τα γεννητικά σας όργανα θα κάνετε και άλλο παιδί;”. Έτσι ακουμπήσαμε ελαφρώς και το θέμα της αντισύλληψης! Δηλαδή εντελώς ελαφρώς, λέγοντας ότι είναι πάρα πολύ μεγάλο θέμα αυτό γιατί δεν είναι αυτόματη διαδικασία, μπορεί να προσπαθείς και να μην κάνεις παιδιά, μπορεί να κάνεις, μπορείς όμως και να επιλέξεις να μην κάνεις. Στο τέλος του είπα πως είναι σε μια ηλικία που παραπάνω λεπτομέρειες δε θα του πρόσφεραν κάτι και ότι μεγαλώνοντας θα το συζητήσουμε ξανά με περισσότερες λεπτομέρειες. Αυτό πια τον κάλυψε εντελώς και προχωρήσαμε (ευτυχώς) σε άλλα θέματα, όπως οι ταριχεύσεις και η δουλειά των χειρουργών (τι να πω για τις ανησυχίες του παιδιού μου…)

Φυσικά είναι καλό (και επιβάλεται νομίζω) να λύνουμε τις απορίες των παιδιών και σίγουρα είναι σαφώς καλύτερο να τα μαθαίνουν -σωστά- από τους γονείς τους, παρά από οπουδήποτε αλλού. Όσο πιο ενημερωμένα είναι, τόσο καλύτερα. Και όσο για τους πειραματισμούς… τα παιδιά παίζουν “το γιατρό” από καταβολής κόσμου μάλλον. Αλλά είναι δύσκολη ώρα όμως, όπως και να το κάνεις, τουλάχιστον για μένα. Είναι καλύτερο να το εκλάβουν ως “κάτι που συμβαίνει”, παρά ως κάτι μυστηριώδες που τους το κρύβουν (και άρα πρέπει να το ανακαλύψουν μόνα τους στα κρυφά). Γι’αυτό όταν κόμπιασα στην αρχή, τους είπα ότι προσπαθώ να βρω τα κατάλληλα λόγια τα οποία θα καταλάβουν για να τους το εξηγήσω (και κάλυψα λίγο την αμηχανία μου…). Μπορεί να μη δυσκολεύει όλους αυτή η συζήτηση, αλλά εμένα πάντως με δυσκόλεψε μπορώ να πω.

Δύσκολη η άτιμη δουλειά του γονιού, δύσκολη…