Μπήκε ο Οκτώβρης. Εγώ γύρισα από τις “διακοπές” μου στην Αθήνα με ένα στομάχι χάλια από τη γλυκοκαυτερή σάλτσα που με τόση λαιμαργία βούταγα στα σπρινγκ ρολς μου την Πέμπτη. Ήταν νόστιμη η άτιμη, πειρασμός σκέτος, σε προκαλούσε να βουτήξεις μέσα της ένα ακόμα σπριγκ ρολ, να νιώσεις αυτή την κάψα στο στόμα, την τόσο γλυκιά! Την επόμενη μόνο μέρα κατάλαβα πόσο απατηλή ήταν αυτή η γλύκα. Και δεν θα μάθω ποτέ μάλλον εάν και ο πυρετός που ανέβασα το σ/κ ήταν εξαιτίας της… Πάει κι αυτό, πέρασε όμως.
Την εβδομάδα αυτή, έχουμε έναν φιλοξενούμενο εδώ στο σπίτι. Είναι από το Λίβανο, μα ζει και δουλεύει το τελευταίο διάστημα στο Άμπου Νταμπι. Πολύ καλή δουλειά με καλά χρήματα.
Πάντα χαιρόμαστε να έχουμε καλεσμένους εδώ. Μα και αυτός, ήρθε εδώ ως πειρασμός… Μια χαρά παιδί είναι, να μην παρεξηγούμαστε, και καλά περνάμε. Μα ήρθε η κουβέντα για δουλειές. Και μας έβαλε σε σκέψεις πολλές. Μετά την Λαιμαργία, η Απληστία.
Με το βιογραφικό του Κωνσταντίνου λέει, θα βρει εκεί δουλειά σίγουρα. Και μιλάμε για δουλειά με τόσα χρήματα που θα μας επιτρέψει να ξεπληρώσουμε το δάνειο μέσα σε 3 χρόνια (και να μας μείνουν και στην άκρη)…
Δεν είμαστε άτομα του χρήματος και ποτέ δεν τα βάλαμε πάνω από οτιδήποτε άλλο. Όμως να που έρχεται ένα ποσό και σε βάζει σε πειρασμό. Που σε κάνει να σκέφτεσαι να αφήσεις το σπίτι σου και τη βόλεψή σου και να πας σε μια ξένη χώρα. Είναι όμως μεγάλη υπόθεση μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα να γλυτώσεις το δάνειο. Και μόνο και μόνο γι’αυτό το σκεφτόμαστε.
Έμαθα πως έχουν 6 μήνες άνοιξη και 6 μήνες καλοκαίρι (με 40-46 βαθμούς). Επί 6 μήνες ο κόσμος δεν βγαίνει έξω. Φυσικά άκουσα κι άλλα που φαντάζουν παλαβά. Έξω 46 βαθμοί, μέσα χιονοδρομικό κέντρο και πατινάζ. Και άκουσα επίσης πως το σύστημα αυτό που έχουν βαλει εδώ σε κάτι καφετέριες, ο δροσισμός που σε πιτσιλάει με νεράκι, ε αυτό το σύστημα λοιπόν εκεί θα το βάλουν σε όλη την πόλη, στους δρόμους, παντού έξω. Κλιματισμός σε ολόκληρη την πόλη! Είναι η πιο πλούσια πόλη στον κόσμο και δεν ξέρουν τι να κάνουν τα χρήματά τους… Οπότε άντε εσύ να τους τα πάρεις…
Έχουμε μπει σε μεγάλες σκέψεις. Πριν μπούμε πραγματικά στον πειρασμό (γιατί τώρα απλώς το συζητάμε και “παίζουμε” με την ιδέα) θέλουμε να δούμε εάν είναι πραγματικά έτσι και θα μπορούσε πράγματι να βρει εκεί μια δουλειά που να του αρέσει, με τέτοιο μισθό. Να δούμε εάν υπάρχουν ελληνικά σχολεία. Τέλος να δούμε την πόλη, ώστε να ξέρουμε εάν θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί, έστω και για 3 χρόνια. Και αν όλα αυτά έχουν απάντηση που θα μας αρέσει, τότε να μπούμε πράγματι στον πειρασμό… και η ιδέα αυτή με τρομοκρατεί κάπως.
Αρκετά τώρα με τους απατηλούς πειρασμούς! Δείτε τώρα μια φωτογραφία των παιδιών (από το γάμο που ήταν παρανυφάκι η Ιωάννα). Μου αρέσει πάρα πολύ αυτή η φωτογραφία και είναι η καινούρια ταπετσαρία στον υπολογιστή μου:
Επειδη ο πειρασμός αυτός μου τίθεται συχνά λόγω δουλειάς, ενα μόνο θα σας πω.
Να ξέρετε ότι αν καλοσυνηθίσετε σε αυτά τα λεφτά, το να επιστρέψετε σύντομα Ελλάδα και πάλι είναι ακόμη πιο δύσκολο από την απόφαση να φύγετε!
Δύσκολα βλέπω συναδέρφους μηχανικούς να επιστρέφουν πριν από την δεκαετία και αυτό συνήθως γίνεται για λόγους ανωτέρας βίας…
Τα ζουζουνια σας σουπερ είναι! Φτου φτου!
🙂 😀
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι προλόγισες τις σκέψεις για τη μετανάστευση με το ‘πάθημα’ από τη λαιμαργία… Ό,τι κι αν αποφασίσετε, εύχομαι να μην είναι αποτέλεσμα ‘ματιάσματος’ της ωραίας ισορροπίας σας που διαβάζουμε εδωπέρα και παίρνουμε κουράγιο ένα σωρό άσχετοι… (σας διαβάζω πολύ συχνά, και είναι πάλι χαρακτηριστικό ότι μόνο σήμερα έτσι αυθόρμητα θέλησα να σας γράψω, που φοβήθηκα μήπως χαθεί ο φως που δίνετε)
Δηλαδη απο οτι καταλαβα, αν φυγετε θα φυγετε ολοι μαζι. Δυσκολο αυτο. Απο την αλλη δυσκολο και να αποχωριστητε τον Κωνσταντινο.
Δεν το βρισκω καθολου απιθανο αυτο που ειπε ο φιλος σας για την διαθεσιμοτητα δουλειων και το υψος μισθων στο Αμπου Νταμπι (αλλα και στο Ντουμπαι). Ας πουμε λοιπον οτι τα λεφτα ειναι εκει, στο κατω κατω δεν προκειται να παρετε καποια αποφαση χωρις να εχετε συγκεκριμενη προσφορα πρωτα.
Χωρις να εχω ζει σε αυτες τις πολεις (ή εστω σε παρομοιες), η μικρη εμπειρια μου ως επισκεπτης καθως και περιγραφες γνωστων και φιλων με κανει εξαιρετικα επιφυλακτικο στο να δεχομουνα καποια δουλεια εκει. Θα επρεπε να εχω πολυ μεγαλη αναγκη για να κανω μια τετοια κινηση αφου πιστευω οτι ο τροπος ζωης εκει ειναι πολυ διαφορετικος απο αυτον που θελω και επιδιωκω. Εν συντομια η εικονα μου για αυτες τις πολεις:
1) Απαισιο κλιμα, που δεν σου επιτρεπει να χαρεις το εξω.
2) Πολυ χρημα που προερχεται απο το πετρελαιο και τελευταιως απο υπεραξιες ακινητων. Η παραγωγη δηλαδη δεν βασιζεται ιδιαιτερα σε δημιουργια αλλα σε πωληση ενος ορυκτου πορου με ημερομηνια ληξης, και οικονομικιστικό “αερα”.
3) Το πολυ αυτο χρημα επενδυεται εν μερει για να γινει η ζωη των κατοικων πιο ανετη αλλα και να προσελκυσουν αλλου ειδους οικονομικες δραστηριοτητες (πχ. απο εκπαιδευση μεχρι υψηλο ντιζαιν). Αυτο μαλλον ειναι που απεχθανομαι περισσοτερο. Τα παντα ειναι τεχνητα και κυριως μιμιτικα. Θα φτιαξουμε υπερπολεις που υποστηριζουν την ακρατη καταναλωση μη λαμβανοντας υποψη οτι βρισκομαστε σε ερημο. Θελουμε τεχνες; (επειδη αυτο φαινεται οτι πουλαει… μουρη) Αγορασε πολλα εργα τεχνης, αγορασε καλλιτεχνες.
4) Μικρες πολιτικες και κοινωνικες ελευθεριες. Αν και το 80% το ανρωπων που βλεπεις στους δρομους ειναι ξενοι, ειναι σαφως πολιτες Β’ κατηγοριας. Νομιζω οτι στην καθημερινη σου ζωη δεν παρατηρεις μεγαλους περιορισμους ουτε αισθανεσαι φοβο, αλλα αν κατι παει στραβα, μπορει να παει πολυ στραβα.
Ξεκαθαριζω οτι αυτη ειναι η εντυπωση μου. Τα πραγματα μπορει να ειναι πολυ διαφορετικα.
Εσεις λοιπον τι εχετε να κερδισετε αν κανετε αυτην την κινηση; Τι θα σημαινει για την υπολοιπη ζωη σας να ξεπληρωσετε το σπιτι σε 3 χρονια; Αξιζει το ρισκο; Απο την αλλη στα θετικα μπορει να ειναι οτι θα γνωρισετε μια αλλη χωρα και τα παιδια σας θα παρουν αλλες εμπειριες, καποιες που μπορει να διαμορφωσουν θετικα τον χαρακτηρα τους ή/και την πορεια της ζωης τους (πχ μαλλον θα μαθουν να μιλανε αγγλικα καλυτερα).
Οπως ειπε και η Τεςς πιο πανω ελπιζουμε να μην χαθει η ισορροπια σας.
Σας εχω πει πολλες φορες οτι σας ζηλευω, ετσι δεν ειναι; 😉
Ερώτημα: Αν φύγετε για 3 χρόνια, ξεπληρώνετε 30 χρόνια δανείου. Αν φύγετε για 2? Ή για ένα? Τότε πόσα χρόνια δανείου ξεπληρώνετε?
Όσο πιό μικρό το ποσό δανεισμένων χρημάτων τόσο μικρότερος κι ο τόκος. Αν ξεπληρώσετε ένα σημαντικό ποσό, τότε οι τόκοι αυτού του ποσού εξαφανίζονται για τη ζωή του δανείου.
Ίσως να πρέπει να βγάλεις το κομπιουτεράκι να τα δεις λίγο πιο συγκεκριμένα. Ίσως 3 χρόνια να είναι αλλαγή μα ένας να είναι εμπειρία.
Ουφ, δύσκολες αυτές οι αποφάσεις…
Με τον Βασίλη είμαστε από τα ζευγάρια που τολμήσαμε μια τέτοια κίνηση και πήγαμε να δουλέψουμε στο εξωτερικό, Γερμανία και Αγγλία. Ήταν βέβαια παλιά πολύ παλιά προ παιδιών, τότε που ήμασταν ελεύθεροι και ωραίοι (ούτε καν παντρεμένοι…)
Φύγαμε έχοντας ήδη πρόταση συνεργασίας και ξεκινήσαμε αμέσως τη δουλειά. Τα έσοδα αρκετά, τα έξοδα επίσης αρκετά γιατί το κόστος της ζωής ήταν πολλαπλάσιο σε σχέση με τα δεδομένα της Ελλάδας. Οι εντυπώσεις και οι αναμνήσεις καταπληκτικές, δε θα τις άλλαζα με τίποτα. Κάποια στιγμή όμως λες, «Τι θα κάνω τώρα; Θα μείνω εδώ για πάντα ή θα επιστρέψω;» Έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε.
Για να είμαι ειλικρινής τώρα θα μου φαινόταν δύσκολο να ξαναζήσω αυτή την περιπέτεια μαζί με τα δυο μου παιδιά. Εδώ μου φαίνεται δύσκολο ακόμα και στο σούπερ-μάρκετ να τα πάρω, πόσο μάλλον στο εξωτερικό. Αλλά άλλοι το έχουν κάνει και δεν το έχουν μετανιώσει. Δυο φίλοι μας Αμερικανοί, που ζουν και δουλεύουν στο Παρίσι, πριν από λίγο απέκτησαν το τρίτο τους παιδί, είναι τρισευτυχισμένοι και δεν βιάζονται να πάνε πουθενά, παρόλο που δεν είναι εκεί για μόνιμη εγκατάσταση.
Με έπιασε η φλυαρία μου βραδιάτικα οπότε σταματάω, αλλά είμαι στη διάθεσή σας για οποιεσδήποτε διευκρινήσεις περί «μετανάστευσης»!!!
Τα παιδιά σας είναι υπέροχα στη φωτογραφία…
Χοχοχο, να νοικιάσεται μεγάλο σπίτι (αν και χωράω και στην μπανιέρα δεν έχω πρόβλημα) για να έρχομαι να σας βασανίζω!
;-D