Το γνωστό βιβλίο του Stephen King.
Η ταινία μου άρεσε πολύ. Άκουσα πως το βιβλίο είναι ακόμα καλύτερο. Έτσι όταν τον προηγούμενο μήνα ήμουν στην Αθήνα και είχαμε πάει με την αδερφή μου στην έκθεση βιβλίου, μου το έκανε δώρο.
Ξεκίνησα να το διαβάζω και ανταμοίφθηκαν όλες οι προσδοκίες μου. Είναι πράγματι ένα πολύ καλό βιβλίο. Ο Κινγκ μου άρεσε πολύ παλιά, μέχρι που πραγματικά βαρέθηκα τα βιβλία του, γιατί όλα ήταν στο τέλος μια από τα ίδια. Εδώ δε συμβαίνει αυτό. Ναι, έχει τα κλισέ του Κινγκ (ο πρωταγωνιστής είναι συγγραφέας ας πούμε), αλλά μια που δεν υπάρχουν τέρατα ή υπερφυσικά όντα, είναι διαφορετικό. Και ακριβώς επειδή δεν προσπαθεί να σε τρομάξει με κάτι υπερφυσικό, ακριβώς επειδή το τέρας στην προκειμένη περίπτωση είναι άνθρωπος, σε τρομάζει πραγματικά.
Για όποιον δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται το βιβλίο, λέω με λίγα λόγια: Ο Πολ Σέλτνον είναι γνωστός συγγραφέας. Γνωστός από μια σειρά βιβλίων με πρωταγωνίστρια την Μίζερι. Ο ίδιος θα ήθελε να είναι γνωστός από τα άλλα του έργα, μια που τα βιβλία της Μίζερι είναι “ανάλαφρα” και τα γράφει μόνο για να κερδίζει χρήματα ώστε να μπορεί να γράφει και τα πιο “κουλτουριάρικα” και “σπουδαία” βιβλία. Στο τελευταίο του βιβλίο, την ξεκάνει την Μίζερι και νιώθει πως έχει γλυτώσει από ένα βάρος. Μάλιστα μετά από αυτό, γράφει ίσως το καλύτερο βιβλίο της καριέρας του. Στο δρόμο όμως της επιστροφής προς τον εκδότη, μεθυσμένος από τη χαρά και το ποτό, έχει ένα ατύχημα. Για πολύ κακή του τύχη, τον συμμαζεύει η Νο 1 θαυμάστριά του, η Άννι Γουίλκς.
Μια που είχα δει την ταινία, ήξερα τι θα συμβεί. Και σε μια συγκεκριμένη σκηνή (αυτή που μου έχει εντυπωθεί στο μυαλό από την ταινία, που δεν θα ξεχάσω ποτέ), έκρυβα τα μάτια μου! Ο Κωνσταντίνος γέλαγε και έλεγε ότι πρώτη φορά βλέπει άνθρωπο να διαβάζει και να κρύβει τα μάτια του για να μη βλέπει. Όμως εγώ ήξερα τι θα συμβεί…
Περιτό να πω πως ακόμα με κατατρέχει η Άννι Γουίλκς και πως όποιαν δω στο δρόμο να είναι λίγο πιο “νταρντάνα”, νομίζω πως θα βγάλει ένα τσεκούρι!
Υ.Γ. Ξέχασα να πω για την μετάφραση. Δεν είναι πολύ κακή, αλλά είμαι σίγουρη πως το βιβλίο θα ήταν πολύ ανώτερο στα αγγλικά. Ειδικά εκείνο το “ρέκαξε” κάπως μου φάνηκε…
Όσο για τη σκηνή, δεν λέω ποιά είναι, γιατί υπάρχει και ο super spoiler freak εδώ που δεν το έχει διαβάσει και δεν το θυμάται. Απορώ πως το ξεχνάς κάτι τέτοιο…
Και επίσης, δεν παίζουν παιδιά στην αρχή της εφηβείας… Ελπίζω να τραβήξατε φωτό εκεί που κλείνεις τα μάτια (πού, πού???)
;-D
Αυτό που με χαλάει με τον king είναι πως πάντα το τέλος είναι παπάρα! Το μίζερι αν θυμάμαι καλά ήταν από τις ελάχιστες εξαιρέσεις.
Μα καλα, πως μπορει να εχει δει καποιος το Μιζερι και να μην του εχει εντυπωθει αυτη η σκηνη;! (ειμαι σιγουρος ποια εννοεις).
Ακουγεται καπως ακραιο και κυριως αστειο να κλεινεις τα ματια σου ενω διαβαζεις αλλα νομιζω σε καταλαβαινω!!
Χρειαστηκε να δω αρκετες καλες ταινιες με την Καθυ Μπεϊτς μετα το Μιζερι για να την αποσυσχετήσω σιγα σιγα απο τον φοβερο χαρακτηρα της Άννι Γουίλκς.
Sophia και snikola πραγματι το Μίζερι ξεφεύγει αρκετά από τα κλισέ που έχει συνήθως ο Κινγκ. Άλλωστε γνωρίζοντας αυτό, επέλεξα να το διαβάσω. Αλλιώς κάτι άλλα βιβλία του, τύπου “το κινητό”, ούτε να τα ανοίξω δε θέλω.
Θανάση, είμαι κι εγώ σίγουρη πως ξέρεις ποιά εννοώ. Κι όταν ξαναδούμε την ταινία (αφού το διαβάσει και ο Κωνσταντίνος) είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει και αυτός. Και φυσικά είναι ακραίο και φυσικά είναι πάρα πολύ αστείο να βάζει κανείς ασπίδα προστασίας το χέρι του ανάμεσα στα μάτια και το βιβλίο!!! χαχαχααχχα. Γι’αυτό ο Κωνσταντίνος γέλαγε συνέχεια μαζί μου. Αλλά είπαμε, ήξερα τι θα γινόταν! Και από τη μια ήθελα να το διαβάσω και από την άλλη ήθελα να προστατέψω τα ματάκια μου χαχαχααχαα. Ίσως να το έκανα ενστικτωδώς, επειδή διαβάζοντας, “έβλεπα” μπροστά μου ξανά τη σκηνή από την ταινία. Και ήθελα να μην την βλέπω. Ίσως ήθελα να διαβάσω, χωρίς να κοιτάω όμως ταυτοχρόνως την οθόνη (στο μυαλό μου πάντα). Μήπως χρειάζομαι γιατρό;;;
χχααχαχααα
Άλλη φορά να διαβάζεις με τα γυαλιά του ηλίου παιδί μου!!!! Χοχοχοχοχοχοοχο!!!!
;-D
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Μίζερι (η ταινία)