Έψαξα, έψαξα στη βιβιλιοθήκη μου για κάτι που δεν είναι επιστημονική φαντασία ή φάνταζυ και δεν το έχω ήδη διαβάσει και έπεσα πάνω στο Much Ado About Nothing, του WilliamShakespeare . Κλασικό είναι, κωμωδία είναι, γιατί όχι;
Το καλό ήταν πως στην έκδοση αυτή είχε πολλές υποσημειώσεις – επεξηγήσεις για όλες τις ακαταλαβήστικες αγγλικές λέξεις που χρησιμοποιούνται κι έτσι μου ήταν πολύ εύκολο να το διαβάσω. Ανάλαφρο, με πολλή ανταλαγή εξυπνάδων, διαπραγματεύεται τις πρώτες εντυπώσεις και γενικώς το πως φαίνονται τα πράγματα ενώ στην ουσία είναι διαφορετικά. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα κιόλας. Ξέρω θεατρικό έργο είναι και πρέπει μέσα σε λίγη ώρα να δείξει αυτό που θέλει να πει, αλλά μου φάνηκε εξαιρετικά επιφανειακό και χαζό. Το να αγαπήσεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή άκουσες πως αυτός σε αγαπά ή το να δεχτείς πως κάποιος νέος και γερός πέθανε από ντροπή, μου φαίνεται απαράδεκτο. Δεν είμαι αρκετά ρομαντική.
Δεν είσαι, αλλά εγώ σε αγαπάω. 🙂