Άλλο ένα πολύτιμο μάθημα από την αφωνία:
Γονείς που έχετε παιδιά γύρω στα 2,5-4 και τα οποία παρουσιάζουν κρίσεις νεύρων (tantrums στα αγγλικά), παρακαλώ πολύ να τα αγκαλιάζετε και να τα χαϊδολογάτε όταν γίνετε αυτό και να προσπαθήτε να φανταστείτε τουλάχιστον τι θέλουνε. Δεν είναι κακομαθημένα, δεν τρελλάθηκαν ξαφνικά. Απλώς δεν μπορούν να εκφράσουν όλα αυτά που έχουν στο κεφαλάκι τους.
Το κατάλαβα πολύ καλά αυτό χτες. Έχω αρχίσει και νευριάζω πολύ με αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ να μιλήσω και δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Θέλω να πω τόσα πράγματα και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κουνάω το κεφάλι μου και τα χέρια μου και να περιμένω από τους άλλους να έχουν αρκετή υπομονή και φαντασία ώστε να με καταλάβουν. Χτες λοιπόν με έπιασαν τρομερά νεύρα και μια καταστροφική μανία και αν μπορούσα θα είχα δείρει για τα καλά τον Κωνσταντίνο (που δεν φταίει σε τίποτα ο καημένος). Και ξαφνικά κατάλαβα πως έχω την ψυχολογία ενός 3χρονου, με αλλαγές στη διάθεση, νεύρα χωρίς εμφανή λόγο για τους άλλους, τάση να δείρω τον κόσμο και κατσουφιές. Και όλα αυτά γιατί δεν μπορώ να πω όλα αυτά που θέλω.
Γι’ αυτό σας λέω, να είστε υπομονετικοί με τα παιδιά σας. Απλώς κάτι θέλουν να εκφράσουν και δεν ξέρουν πως. Αυτά θα μεγαλώσουν κι εγώ θα γίνω καλά. Υπομονή.