Όπως είπα όταν πήγαμε στο Παίδων μας μιλήσανε για δυσγραφία και μας προτείνανε να πάρουμε ένα δάσκαλο στο σπίτι για να βοηθήσει τον Γιώργο να καλυτερέψει.
Μίλησα με τη διευθύντρια του σχολείου του, την οποία εμπιστεύομαι απόλυτα. Η γυναίκα ξέρει όλα τα παιδιά του σχολείου με το όνομά τους αλλά και τι δυσκολίες έχει το καθένα, τι προβλήματα, τι ιδιαίτερότητες. Είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρεται για το σχολείο και τους μαθητές της. Οπότε της μίλησα για να μου προτείνει έναν άνθρωπο.
Εκείνη μου πρότεινε κάτι ακόμα καλύτερο. Μου είπε πως θα τον αναλάβει εκείνη, στο χώρο του σχολείου. Πηγαίνει ο Γιώργος από τις 8 παρά τέταρτο στο σχολείο και κάθονται μαζί για 20 λεπτά κάθε μέρα, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Ποτέ δεν περίμενα πως θα υπήρχε άνθρωπος που θα δεχόταν να βοηθήσει έτσι, χωρίς αμοιβή και κέρδος, στην ώρα που κανονικά θα καθόταν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι πως πραγματικά ενδιαφέρθηκε, ρώτησε ειδικούς, αγόρασε βιβλίο σχετικό και το διάβασε. Είναι σπάνιος άνθρωπος και χαίρομαι που είμαστε σε αυτό το σχολείο, μόνο και μόνο για αυτή τη γυναίκα.
Τώρα όσο για το τι κάνουν: πήραμε ένα τετράδιο με κουτάκια (από αυτά της αριθμητικής). Επειδή ο Γιώργος κάνει γενικώς μικρά γράμματα, πήραμε αυτό με τα μικρά κουτάκια. Απ’ όσο ξέρω ξεκινήσαν με τα γράμματα από την αρχή. Γράμμα, κενό, γράμμα, κενό, συλλαβή, κενό, συλλαβή, κενό και λέξη, δυο κενά, λέξη. Δεν ξέρω ακριβώς τι κάνουν, γιατί δεν τα φέρνει σπίτι. Ξέρω όμως πως δουλεύει. Ο Γιώργος μέσα σε μια εβδομάδα έχει σημειώσει εμφανή βελτίωση. Γράφει πιο αργά, αλλά με καθαρά γράμματα, αφήνει κενά ανάμεσα στις λεξεις, μπορείς να διαβάσεις τι γράφει. Είναι εντυπωσιακό. Κάνει φυσικά λάθη ορθογραφικά και δεν βάζει ακόμα τόνους, αλλά σιγά σιγά θα γίνουν όλα πιστεύω. Κυρίως γιατί το έχει πάρει απόφαση και ο ίδιος. Είδε πως με λίγο κόπο και σε σύντομο χρονικό διάστημα έχει βελτιωθεί και αυτό τον έχει ξεσηκώσει.
Εάν κάποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες, μπορεί να μου στείλει μαιλ και θα φροντίσω να μπορέσει να επικοινωνήσει με την διευθύντρια.
Ο φίλος μας ο Αλέξανδρος μας πρότεινε ένα πολύ ωραίο βιβλίο. Λέγεται “Το χάρισμα της δυσλεξίας” και είναι γραμμένο από άτομο δυσλεξικό, που όμως βρήκε τον τρόπο να ξεπεράσει τις δυσκολίες που του προκαλούσε ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος των δυσλεξικών ατόμων και να κρατήσει μόνο τα θετικά. Το διάβασα όλο.
Εντύπωση τεράστια μου έκανε το τι είναι εντέλει αυτό που κάνει αυτά τα άτομα διαφορετικά. Ήξερα οτι λειτουργεί διαφορετικά ο εγκέφαλος, αλλά δεν ήξερα τι είναι αυτό το διαφορετικό. Έμαθα λοιπόν πως δεν σκέφτονται με λέξεις αλλά με εικόνες. Το μυαλό τους τρέχει με την ταχύτητα των εικόνων και όχι των μεμονομένων λέξεων και ενώ αυτό γενικά είναι χάρισμα που τους επιτρέπει πολλά (που εμείς δεν μπορούμε), τους προκαλεί προβλήματα στο σχολείο (λόγω εκπαιδευτικού συστήματος). Τον ρώτησα τον Γιώργο και μου το επιβεβαίωσε. Όχι μόνο σκέφτεται με εικόνες, αλλά και μπορεί να “δει” στο μυαλό του με ευκολία το οτιδήποτε και από διάφορα σημεία. Είναι ασύλληπτο.
Κάθησε με τον Γιώργο και του διάβασα ένα πολύ μικρό κομμάτι, αυτό που έλεγε πως η δυσλεξία είναι χάρισμα, πως πολλοί διάσημοι ήταν δυσλεξικοί (εξαιτίας του ότι ήταν δυσλεξικοί έγιναν διάσημοι δηλαδή, λόγω του χαρίσματος) και πως αυτό που έχει δεν τον κάνει χειρότερο από τους άλλους, αλλά ίσως και το αντίθετο. Και αυτά τα διαβάσαμε από ένα βιβλίο, δεν τα είπα εγώ από το κεφάλι μου. Οπότε για τον Γιώργο ήταν μια επιβεβαίωση. Έλαμψε το πρόσωπό του. Νομίζω το χρειαζόταν. Νομίζω πως παρότι δεν το είχε παραδεχτεί ποτέ, τον πείραζε και ένιωθε κάπως άσχημα. Πιστεύω πως αυτό αλλάζει σιγά σιγά.
Πάντως μου είπε η διευθύντρια πως και η δασκάλα έχει παρατηρήσει διαφορά στη συμπεριφορά του Γιώργου μέσα στην τάξη.
Είμαι αισιόδοξη.
thn daskala
1.sth daskala MEGALO BRAVO-tha ithela na tin gnoriso
2.Bravo sto giorgo gia tin stathera anodiki poreia- pou exei to kouragio na abtimetopisei ta provlimata tou (tora pou ta siniditopoiei)
3. tha ithela poli na diavaso gia tin epikinonia me eikones
borei ba einai arga, ala tha proxorousa poli stin antimetopisei provlimaton pistevo
Telos
Xerome pou o Georgos epiase to noima tis epikinonias kai san tous koinous thnitous
mama
sas agapo poli
kai tora teliosa
Eυχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες.
Χαίρομαι αφάνταστα για τον Γιώργο ..κι εγώ πιστεύω πως όλα θα πάνε μια χαρά.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι όπως η Κυρία που περιγράφεται όλα θα γίνονται πάντα καλύτερα!
Θα ήθελα πολύ να μάθω ποιό βιβλίο διάβασε.Θα επικοινωνήσω μαζί σας.
Οσο για τους δυσλεκτικούς ,έχω διαβάσει πως …..όταν συναντούν μια λέξη αυτόματα σαν να βγαίνει μια καρτέλα μπροστά τους η οποία είναι τρισδιάσταση ,μέσα σε κάποια δευτερόλεπτα ο εγκέφαλός τους έχει δει αυτήν την λέξη χιλιάδες φορές …Πράγμα που ο κοινός νους είναι αδυνατο να κάνει.
Επίσης από ένα άλλο σημείο του εγκεφάλου η κάπως έτσι , έχουν την ικανότητα να ανακαλούν μια συνώνυμη λέξη και να αντικαθιστούν αυτήν που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν οπτικά…. Απίστευτη ικανότητα νομίζω. Κρίμα που το εκπαιδευτικό μας σύστημα…είναι τόσο δυσπρόσιτο για παιδιά με χαρίσματα!!
Σας ευχαριστώ και πάλι.
Η αγαπούλα μωρέ! Τα δυσλεξικά παιδιά, καθότι είναι (απαραιτήτως) υψηλής νοημοσύνης, όταν έχουν στήριξη από σχολείο και οικογένεια βρίσκουν άλλες στρατηγικές για να αντιμετωπίσουν το εκπαιδευτικό σύστημα. Έχω δει απίστευτες περιπτώσεις δυσλεκτικών εφήβων, που ενώ δεν είναι σε θέση να γράψουν δύο γραμμές, είναι εντυπωσιακά μορφωμένοι και ψαγμένοι. Όσο σας έχει δίπλα του λοιπόν, δεν φοβάμαι τίποτα.
Δυο γλυκά φιλάκια στον Γιωργάκη, και από ένα σε σας!
Χαίρομαι που το βιβλίο «Το χάρισμα της δυσλεξίας» βοήθησε (Για όποιον άλλο ενδιαφέρεται: http://www.books-in-greek.gr/booksingreek/product.asp?pf_id=CHARISMA )
Για μένα το διάβασμά του είναι μόνο η αρχή. Όταν κάποιος μάθει ότι το σύστημα γραφής είναι σειριακό/μονοδιάστατο και ο εγκέφαλός του λειτουργεί παράλληλα/πολυδιάστατα, αρχίζει να συνειδητοποιεί πως τον αξιοποιεί όσο θα αξιοποιούσε τα πόδια του αν περπατούσε δεμένος με μια μεταλική μπάλα όπως ο Μαύρος Πητ στη φυλακή. Δύο θέματα σχετικά με την «οπτική» σκέψη:
(1) Όσοι έχουν δυσλεξία, ουσιαστικά δεν μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά: είναι «καταδικασμένοι» στις τρεις διαστάσεις σε έναν εκπαιδευτικό κόσμο που λειτουργεί στη μία. Μέχρι να μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις ξεχωριστές τους ικανότητες, μάλλον θα μειονεκτούν λόγω περιβάλλοντος.
(2) Όσοι (νομίζουμε ότι) δεν έχουμε «οπτική» σκέψη, μπορούμε να την αναπτύξουμε. Στην πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που λειτουργεί το δεξί ημισφαίριό μας.
Και για τα δύο, κάντε μια αναζήτηση με τον όρο mind maps για αρχή.
Γεια σου Στελλα! Χαιρομαι που ο Γιωργος πηγαινει πολυ καλυτερα αλλα και αισθανεται πολυ καλυτερα γι’αυτο το θεμα. Να εκφρασω και εγω την εκτιμηση και τον θαυμασμο μου για την διευθυντρια του σχολειου και να προσθεσω οτι η πραγματικα χρησιμη δουλεια που γινεται σε υπολειτουργώντα συστηματα (σε αυτα συμπεριλαμβανω την εκπαιδευση στην Ελλαδα, ευτυχως λιγοτερο την πρωτοβαθμια εκπαιδευση) οφειλεται κυριως σε τετοιους ανθρωπους. Ανθρωπους ικανους, με αυξημενο αισθημα ευθηνης, αλλα και αγαπης γι’αυτο που κανουν.
Επι του θεματος τωρα… 🙂 Αυτα που εγραψες χτυπησαν μια χορδη σε μενα. Νομιζω οτι εχω μια “ελαφρα” μορφη δυσλεξιας/δυσγραφιας. Να ξεκαθαρισω οτι αυτο ειναι αυτοδιαγνωση [μη ειδικου στο θεμα] η οποια εγινε κατα την ενηλικη ζωη μου, διαβαζοντας και μαθαινοντας για την δυσλεξια και φυσικα παρατηρωντας τον ευατο μου. Νεοτερος, απλα αισθανομουνα οτι δεν ειμαι καλος στην γλωσσα (γραπτος και προφορικος λογος και ξενες γλωσσες).
Μπερδευω συχνα το ‘ν’ με το ‘ς’ οταν γραφω ή πληκρολογω, σπανιοτερα αλλαζω συλλαβες, η ορθογραφια μου ειναι ελλιπης, το γραψιμο θελει αρκετο χρονο για μενα (ας πουμε αφιερωνω αρκετο χρονο ωστε αυτο το σχολιο να βγαζει το νοημα που θελω, και παρολα αυτα χρησιμοποιω πολλες παρεθενσεις γιατι σκεφτομαι παραλληλα πραγματα… συνεχεια).
Θυμαμαι τον ευατο μου, πρεπει να ημουν 17χρονων, οπου διαβαζα ενα κειμενο, (δεν θυμαμαι τι θεμα ειχε, κατι της σχολικης υλης νομιζω), το οποιο ελεγε οτι οι σκεψεις μας ειναι λογος … για να σκεφτεις κατι πρεπει να μπορεις να το πεις. Παρολη την ευπιστια μου σε σχολικα συγγραμματα την εποχη εκεινη, θυμαμαι οτι
επαναστατησα σε αυτη την απλοϊκη ιδεα, γιατι ηξερα οτι τουλαχιστον σε μενα αυτο δεν συμβαινει. Θυμαμαι μαλιστα οτι ειχα ρωτησει ενα καθηγητη μου, μαθηματικο, που εκτιμουσα και εμπιστευομουν, ο οποιος ειχε συμφωνησει μαζι μου. Για μενα, ακομα και σημερα, δεν ειναι ευκολο περιγραψω/αναλυσω τις σκεψεις μου. Σιγουρα δεν μπορω να τους δωσω ενα ονομα πχ “λεξεις” ή “εικονες”. Θα ελεγα ισως οτι ειναι εννοιες οι οποιες αρκετες φορες οπτικοποιουνται, πολλες φορες εχουν ακριβη λεκτικα αντιστοιχα, αλλες φορες παλι, υπαρχουν μονο σαν σκεψεις/εννοιες (ελλείψει καλυτερου ορου) οι οποιες με καποια προσπαθεια εξωτερικευονται και παιρνουν πχ την μορφη προτασεων.
Την δυσκολια μου να συνδεω με μεγαλη ευκολια λεξεις και σκεψεις _μου_, την εξερευνησα λιγο καλυτερα μεσα απο καποια λεκτικα παιχνιδια που επαιζα σαν μερος της θεατρικης μου εκπαιδευσης. Σιγουρα ενα παραπανω επιπεδο δυσκολιας προσεθετε η χρηση της Αγγλικης, που δεν ειναι μητρικη μου, αλλα ακομα και με ελληνικα οταν δοκιμαζα καποια παιχνιδια εβλεπα καποιες εγγενεις δυσκολιες. Δεν μπορω να φανταστω τι σημαινει “σκεφτομαι μονο με λεξεις” και υποψιαζομαι οτι ειναι απλα μια υπεραπλουστευση που διαλεξαν να κανουν καποιοι σε μια προσπαθεια αναλυσης. Δεν ξερω… θα χαιρομουν να ακουσω προσωπικες εμπειριες απο αλλους ανθρωπους.
Το αλλο που θελω να τονισω ειναι οτι το σχολειο δεν ανταποκρινεται στην διαφορετικοτητα των ατομων και πολλες φορες μαλιστα δεν ανταποκρινεται καν στον μεσο ορο των παιδιων/ατομων. Το σημαντικο λοιπον ειναι το παιδι να μην αισθανεται μειονεκτικα για καποια διαφορετικοτητα του (η δυσλεξια ειναι ενα κλασσικο παραδειγμα). Αυτο νομιζω το εχεις καλυψει Στελλα, συγχαρητηρια! Αυτο ειναι το #1. Το δευτερο, σημαντικο επισης, ειναι το παιδι να μην εφησυχασει και να προσπαθει να βελτιωνεται σε αυτα που δεν ειναι καλος ,γιατι πολλες δεξιοτητες εχουν πρακτικα αξια, αλλα κυριως ως τροπος ζωης! Μαθαινω διαρκως, βαζω προκλησεις στον ευατο μου διαρκως, γινομαι καλυτερος! Αν το #1 δεν ισχυει τοτε εχουμε χασει το παιχνιδι στο #2, αλλα ακομα και αν ισχυει, υπαρχει κινδυνος εφησυχασμου. Συγχαρητητια παλι λοιπον Στελλα για την δουλεια που κανετε! (ενταξει ενταξει σταματαω 🙂 )
Τελειωνοντας, να πω οτι εψαξα να βρω παραπανω πληροφοριες για το βιβλιο που ανεφερες. Βρηκα το εξης αρθρο απο το περιοδικο “Μηλο”
http://milomagazine.blogspot.com/2007/07/blog-post_07.html
Λεει _πολλα_ πραγματα. Δεν ξερω ποσο καλη περιληψη εχει κανει του βιβλιου, η τελως παντων αν ειναι η εντυπωση που πηρε ο αρθογραφος απο το βιβλιο αλλα το βρηκα αρκετα αντιεπιστημονικο. Νομιζω οτι μπορει να χρησιμοποιηθει ως εγχειριδιο για να πετυχουμε το #1 (λιγο πολυ με την μορφη προπαγανδας) και γι’αυτο ειναι πολυτιμο, αλλα θα προετρεπα τους αναγνωστες να μην παιρνουν τοις μετρητοις πολλες απο τις ερμηνειες και γνωμες που διατυπωνει.
Φιλιά!
@tdjm
Σήμερα ρώτησα και μου είπε ποιό βιβλίο έχει διαβάσει. Λέγεται “Μαθησιακές δυσκολίες και δυσλεξία” του Φώτιου Στάθη. Έχει ISBN 960-630-916-9. Ελπίζω να σε βοηθήσει.
@Αλέξανδρος
Προσπαθώ να εφαρμόσω όσα γράφει το βιβλίο. Έχουμε ξεκινήσει με τον Γιώργο, έχω μάθει κι εγώ πολλά με αυτή τη διαδικασία, κυρίως για το πως λειτουργεί η σκέψη του. Παρότι τα πάμε καλά, και εδώ πιστεύω πως θα έκανε καλύτερη δουλειά ένας άγνωστος παρά ο γονέας. Κυρίως γιατί όσο και να προσπαθήσω να κρατηθώ στην ουσία, με μένα είναι εύκολο να θελήσει να συζητήσει πολλά ακόμα άσχετα, ξεφεύγοντας έτσι συχνά. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά παίρνει πολύ ώρα με αποτέλεσμα να κουραζομαστε στο τέλος και οι δύο.
Εάν πράγματι μπορούμε να αναπτύξουμε κι εμείς αυτή τη δυνατότητα, θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Θα το κοιτάξω.
@Θανάσης
Έχω καταλάβει πως είναι πολύς ο κόσμος που “διαφέρει” από αυτό που θεωρείται “κανονικό”. Άλλος πολύ και άλλος λίγο και οι περισσότεροι μπορεί να μη το καταλάβουν και ποτέ. Να θεωρούν απλώς πως σε κάποια πράγματα δεν τα καταφέρνουν καλά. Εάν είναι κάποιος τυχερός, θα πέσει πάνω σε κάποιο από αυτά τα βιβλία ή σε κάποια αντίστοιχη αναφορά και θα καταλάβει πως δεν φταίει αυτός που δεν τα καταφέρνει καλά, αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα.
Η διευθύντρια του σχολείου έχει ακριβώς την ίδια άποψη. Πως φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα και ο τρόπος διδασκαλίας. Δεν ξέρω εάν θα μπορούσε να γίνει το μάθημα διαφορετικά και αν θα γινόταν να καλυφθούν όλες οι ανάγκες των μαθητών σε μια τάξη. Σίγουρα θα μπορούσαν να ενσωματωθούν μέθοδοι που θα βοηθούσαν. Εάν ας πούμε στην πρώτη τάξη (ή ακόμα στο νηπιαγωγείο), τα παιδιά μάθαιναν τα γράμματα φτιάχνοντάς τα με πλαστελίνη στην αρχή (όπως γίνεται στη μέθοδο στο βιβλίο που διάβασα), θα βοηθούσε όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως και θα μάθαιναν έτσι διασκεδάζοντας. Δεν έχω εμπειρία όμως και δεν είμαι εκπαιδευτικός ή ειδική, οπότε δεν μπορώ να ξέρω αν θα γινόταν να αλλάξουν τα πράγματα γενικώς. Ξέρω πως θα έπρεπε να είναι ριζική η αλλαγή του τρόπου σκέψης όλων των εκπαιδευτικών και αυτό νομίζω είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια, αλλά πραγματικά εγώ δεν θεωρώ πως κάνω κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο το αυτονόητο. Δηλαδή εγώ σαν γονέας, ΞΕΡΩ πως το παιδί μου είναι εξαιρετικά έξυπνο και προσπαθώ να το εμψυχώσω και να το βοηθήσω. Δε βλέπω πως αυτό είναι διαφορετικό από ό,τι θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι γονείς. Ο δάσκαλος ίσως να είναι δικαιολογημένος να μη “δει” πέρα από τα προβλήματα του παιδιού, ο γονέας όμως που το ζει καθημερινά;
Όσο για το άρθρο που βρήκες, είναι στην ουσία η εισαγωγή του βιβλίου. Δεν ξέρω τι ερμηνεία δίνεις στο “αντιεπιστημονικό”. Ξέρω πως διαβάζοντάς το, είδα τα πράγματα από μια σκοπιά διαφορετική από ό,τι τα έβλεπα μέχρι τώρα. Έμαθα πως υπάρχει και άλλος τρόπος να “σκέφτεται” κανείς. Εγώ στο μυαλό μου έχω κυρίως λέξεις. Ούτε που μου είχε περάσει καν από το νου πως γίνεται και αλλιώς. Και μόνο για αυτό, αξίζει να το διαβάσει κανείς. Επίσης στο τέλος σου λέει τη μέθοδο που ακολουθούν για να ξεπεραστούν τα προβλήματα στο σχολείο. Δεν γίνεται να τα εφαρμόσεις όλα, κυρίως γιατί το παιδί έχει απορίες που εσύ δεν μπορείς να λύσεις. Όμως μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα και όπως είπες, είναι εξαιρετικό για να αντιμετωπίσεις το#1.
Για τη διαφορά λεκτικής/γραμμικής και οπτικής/τρισδιάστατης σκέψης, επειδή μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, σας δείχνω δύο 🙂
http://ideamapping.ideamappingsuccess.com/IdeaMappingBlogs/2009/02/13/linear-notes-versus-an-idea-map/
@ Θανάσης: Σε ό,τι αφορά την «επιστημονικότητα» του βιβλίου: ο Ντέιβις πρέπει να το έγραψε πριν δέκα χρόνια περίπου. Στην έρευνα του εγκεφάλου, η δεκαετία αυτή ισοδυναμεί με απόλυτη ανατροπή όσων θεωρούσαμε ότι γνωρίζουμε για τον εγκέφαλο. Πολλά από αυτά που έγραφε ο Ντέιβις από την οπτική του υποκειμένου τώρα έχουν τεκμηριωθεί και επιστημονικά. Παρ’όλα αυτά είμαστε ακόμη στην αρχή. Δες για παράδειγμα πώς περιγράφει την εμπειρία της η brain scientist Jill Bolte Taylor:
http://feeds.feedburner.com/~r/TEDTalks_video/~3/289438169/229
Περί της «ελαφράς» μορφής δυσλεξίας/δυσγραφίας. Δεν υπάρχουν μόνο «φυσιολογικοί» και «δυσλεξικοί», όπως δεν υπάρχουν μόνο ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι κλπ. Υπάρχουν κλιμακούμενοι προσωπικοί τρόποι σκέψεις ανάλογα με το σημείο ισορροπίας του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, αλλά και του μπροστινού και του πίσω τμήματός του. Η πλειοψηφία «γέρνει» προς το αριστερό και έχει επιβάλει τον δικό της μαθησιακό τρόπο εδώ και δύο αιώνες σχεδόν (μην ξεχνάτε ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση στήθηκε για να υποστηρίξει με ανθρώπινο δυναμικό τη βιομηχανική επανάσταση)
Μπορείς να μετρήσεις το δικό σου σημείο ισορροπίας με συγκεκριμένα τεστ, πολλά από τα οποία θα βρεις online.
Προσωπικά βρήκα ότι το σημείο ισορροπίας μου είναι εντελώς στο κέντρο, το οποίο σημαίνει ότι μπορώ να σκεφτώ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αλλά κανένας δεν είναι κυρίαρχος. (Αυτό σημαίνει ότι είμαι ευέλικτος, αλλά δεν έχω και κάποιο συγκλονιστικό ταλέντο και δυσκολεύομαι να πάρω γρήγορα αποφάσεις). Νομίζω ότι καθώς ο Γιώργος θα απελευθερώνει τον προσωπικό του τρόπο σκέψης θα αναδειχθούν και τα ταλέντα του.
Ένα σας λέω: αποφασίστε τώρα αν θέλετε πράγματι να πάρετε το κόκκινο χάπι. Όταν το πάρετε, δεν υπάρχει επιστροφή 🙂
Brano Giorgaki mas!!, Bravo
@ Αλεξανδρος: Οι εικονες που εστειλες δεν ηταν καθολου διαφωτιστικες για μενα… μαλλον δεν ειμαι οπτικος τυπος και ας νομιζα το αντιθετο 😛
Η επιστημονικοτητα του βιβλιου δεν εχει να κανει καθολου με το ποτε γραφτηκε και αν εχει τα πιο συγχρονα δεδομενα, ουτε καν αν εχει λαθος ισχυρισμους. Εχει να κανει με το ειδος των ισχυρισμων (περισσοτερα παρακατω). Το βιντεο που εστειλες το εχω δει παλαιοτερα. Ειναι ενα εξαιρετικα ενδιαφερον βιντεο με πολυ σημαντικες προτασεις που απλωνονται απο την πρακτικη της καθημερινης μας ζωης εως την καθαρη φιλοσοφια. Πραγματικα πολυ ενδιαφερον, αλλα δεν βλεπω την αμεση σχεση που εχει στο θεμα μας εκτος του οτι ειναι ενα βιντεο για την νοηση/συνειδηση και την εγκεφαλικη λειτουργια. Τωρα οσο αφορα την κατηγοριοποιηση του τροπου σκεψης μας σε αριστερο/δεξι μπρος/πισω, να υπενθυμησω οτι ειναι μια χονδροειδης προσπαθεια αναλυσης της νοησης μας, [του κατεξοχην τομεα της επιστημης που ξερουμε τα λιγοτερα και δεν εχουμε συνολικη εικονα] απο το μερος εκεινο της νοησης μας που του αρεσουν οι αναλυσεις (το αριστερο, το αριστερο! 🙂 ). Ιδιαιτερα οσο αφορα τα τεστ που αναφερεις, εχοντας κανει πολλα του ειδους τα βρισκω διασκεδαστικα αλλα ελαχιστα διαφωτιστικα για την φυση της σκεψης μου. Συνηθως ειμαι και εγω στο κεντρο αλλα εγω ειμαι και δεν ειμαι ευελικτος και εχω πολλα ταλεντα 😛 Συγγνωμη που φαινομαι τοσο ψειρας και σπαζα**ιδης αλλα καποια πραγματα απλα μου χτυπανε πολυ ασχημα. Οπως ειπα, ειμαι πολυ χαρουμενος να ακουσω προσωπικες εμπειριες και προβληματισμους αλλα δεν ειμαι καθολου ετοιμος να ακουσω “επιστημονικες” “αληθειες” (ναι, και τα 2 ζευγαρια εισαγωγικων ειναι προμελετημενα) για την νοηση.
Ας πω ενα δυο πραγματα για την “επιστημονικοτητα” του βιβλιου αφου ρωτησε και η Στελλα. Μεταφερω εδω καποια χαρακτηριστικα κομματια απο τον συνδεσμο που εδωσα παραπανω. Ισως να μην τα γραφει ετσι το βιβλιο.
“Το να έχεις δυσλεξία δεν σε κάνει μεγαλοφυΐα,
αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν
ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν
και τα μυαλά των μεγαλοφυιών ανθρώπων.”
-Φυσικα και ειναι καλο. Αλλα ελπιζω να μην εννοει οτι ειναι και _αληθεια_, εκτος και αν προσθεσει σε καιρια μερη της προτασης τις λεξεις “μερικων” και “καποιων”.
“Βασικά κοινά χαρακτηριστικά:
● Μπορούν να χειρίζονται την ικανότητα του εγκεφάλου να δημιουργεί και να διαφοροποιεί αυτά που αντιλαμβάνεται.
● Έχουν πολύ αυξημένη συνείδηση του περιβάλλοντός τους.
● Είναι πιο περίεργοι από το μέσο άτομο.
● Σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με λέξεις.
● Είναι εξαιρετικά διαισθητικοί και διορατικοί.
● Σκέφτονται και αντιλαμβάνονται πολυδιάστατα (χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους).
● Μπορούν να βιώνουν τη σκέψη ως πραγματικότητα.
● Έχουν ζωηρή φαντασία. “
-Οι παραπανω προτασεις οχι απλα ειναι ανεπιβεβαιωτες με τις σημερινες γνωσεις και τεχνικες μας, αλλα η ρητορική τους και η απουσια καθαρών και αντικειμενικών νοηματων σε πολλες λεξεις (πχ. διορατικοτητα, φαντασια, περιεργοι) μου θυμιζουν εντονα λογια αστρολογου, καφετζους, χαρτοριχτρας κτλ.
Δεν θελω να τις αποδομησω μια-μια γιατι νομιζω οτι μια “διαλεξη” στο τι ειναι επιστημη και τι οχι, ειναι εκτος θεματος (και ηδη εχω ξεφυγει πολυ). Αν καποιος θελει να συζητησουμε παραπανω, μπορει να παρει το ημαιλ μου απο την Στελλα.
Αλεξανδρε, θα με ενδιεφερε πολυ να μαθω περισσοτερα για την δουλεια σου και τον τροπο που την αντιμετωπιζεις. Αν καταλαβα καλα, εχεις εκπαιδευσει τον εαυτο σου να λειτουργει και να σκεφτεται διαφορετικα στο χωρο της δουλειας. Δεν καταλαβα καλα ομως αν αυτη η εκπαιδευση προερχεται απο τις στανταρ τεχνικες της δουλειας σου, αν ειναι προσωπικη αναζητηση, ή ενα μιγμα αυτων. Σε καθε περιπτωση μου ακουγεται συναρπαστικο. Αν θελεις να μοιραστεις περισσοτερα μπορεις να μου γραψεις στο boulis παπακι τζιμεϊλ τελεια κομ (φανταζομαι καταλαβες) ωστε να μην καταχραζομαστε την φιλοξενεια της Στελλας αλλα και για να μιλησουμε πιο αμεσα. Ευχαριστω.
@ Θανάσης: Κοίτα, πρότεινα κάποια σημεία εκκίνησης για όποιον θέλει να ψάξει κάποια πράγματα παραπέρα. Προσωπικά διαβάζω σχετικά πάνω από δέκα χρόνια και ακόμη μαθαίνω, οπότε δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι οι έννοιες αυτές μπορούν να αποσαφηνιστούν σε μερικά posts. Για εμένα πάντως τα εργαλεία οπτικής σκέψης έχουν κάνει ασύλληπτη διαφορά: εργάζομαι σε συνθήκες πολύ μεγάλης έντασης πληροφορίας και δεν θα μπορούσα να έχω ούτε το 20% των αποτελεσμάτων που έχω αν λειτουργούσα ακόμη με κλασσικές μεθόδους. Αυτό προσωπικά μου αρκεί για να συνεχίζω να ψάχνω το αντικείμενο και να δοκιμάζω ακόμη και προσεγγίσεις που εκ πρώτης όψεως μου φαίνονται άσχετες.
Σχετικά με το video της Jill Bolte Taylor, νομίζω ότι η σχέση με τη συζήτησή μας ήταν προφανής: η γυναίκα αυτή έπαθε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το οποίο «έκλεισε» το αριστερό της ημισφαίριο και έπρεπε να λειτουργήσει με το δεξί. Όσο κι αν η προσέγγιση «αριστερό = ανάλυση», «δεξί = gestalt» υπερεκλαϊκεύει τα πράγματα, η εμπειρία της δείχνει ότι υπάρχει ουσιαστική διαφορά στον τρόπο που τα δύο ημισφαίρια λειτουργούν και συμβάλουν στην αντίληψή μας για τον κόσμο.