Μέρες τώρα τα έχω τελειώσει, αλλά δεν έχω αξιωθεί να γράψω για αυτά.
1. Χιλιάδες νάνοι και ένα τηγάνι – Τέρι Πράτσετ
Πολύ γέλιο :). Η Τίφανι Πρεμούρα που έχει πολλές -βάσιμες- αντιρρήσεις με τα κλασικά παραμύθια, βρίσκεται ξαφνικά σε μια περίεργη κατάσταση, ανάμεσα σε μαγικά πλάσματα και τρομερές περιπέτειες, αφού ανακαλύπτει πως είναι μάγισσα και βλέπει πολλά που οι άλλοι άνθρωποι δεν μπαίνουν στον κόπο να παρατηρήσουν.
Χωρίς να είναι βασικό σημείο του βιβλίου, γέλασα πολύ με την αναφορά στα παραμύθια. Όλα τα παραμύθια έχουν ένα ηθικό δίδαγμα, αλλά ποιό είναι αυτό; Να μην ξεστρατίζεις από το μονοπάτι, να μην ανοίγεις κάποιες πόρτες και να μισείς τις μάγισσες. Και να πιστεύεις πως ένας καλός τρόπος να διαλέγεις σύζυγο είναι από το νούμερο του παπουτσιού του :). Γιατί είναι σωστό τα παιδάκια να τριγυρνάνε ροκανίζοντας τα σπίτια του κόσμου και μετά να παραχώνουν την ιδιοκτήτριά του στο φούρνο; Πως γίνεται ένα αγόρι τόσο ηλίθιο ώστε να πιστεύει πως η αγελάδα του αξίζει το ίδιο με πέντε φασόλια, έχει δικαίωμα να κλέψει έναν γίγαντα και να τον σκοτώσει στο τέλος; κλπ κλπ. Κι άλλες φορές το έχω αναρωτηθεί αυτό. Ας πούμε το παραμύθι με τον ψεύτη βοσκό. Τι ακριβώς μας μαθαίνει; Πως είναι κακό να λέμε ψέματα ή πως είναι χαζό να λέμε πολλές φορές το ίδιο ψέμα;
Για να γυρίσω στο βιβλίο, είναι κλασικός Τέρι Πράτσετ, ένα εύκολο και αστείο ανάγνωσμα. Λαβαίνει χώρα στον δισκόκοσμο, αλλά στην πραγματικότητα μόνο στο τέλος φαίνεται αυτό (όχι ότι έχει σημασία).
2. The reptile room – Lemony Snicket.
Το δεύτερο βιβλίο από τη σειρά “a series of unfortunate events”. Παιδικό – εφηβικό ανάγνωσμα, αλλά καθαρή απόλαυση. Από τα βιβλία που χαίρεσαι να διαβάζεις, λόγω του τρόπου γραφής. Μου αρέσει πολύ αυτή η σειρά, και μου είχε αρέσει και η ταινία, την οποία θεώρησα μια πολύ καλή μεταφορά.
Ο Τέρυ Πράτσετ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Έχω διαβάσει σχεδόν όλα του τα βιβλία στα αγγλικά. Το συγκεκριμένο το πήρα και στην ελληνική έκδοση για να το κάνω δώρο και άρεσε πολύ. Κρίμα που δεν έχουν μεταφραστεί όλα…
Καλά, κι εγώ δεν μπόρεσα να αντισταθώ και το ξαναδιάβασα (τώρα διαβάζω το Pyramids στο pda εκτός από τα κανονικά) και πολύ γέλασα (πάλι…). Όσο για τα Λέμονι Σνίκετ, τα πήραμε όλα για το σχολείο, πρέπει κι αυτά να τα βάλω στο book rotation του κομοδίνου μου… (χμ… θέλω κι άλλο χρόνο για διάβασμα…)!!
;-D
georgeadams, τώρα που τα είπες αυτά, ξέχασα να πω ένα πολύ σημαντικό πράγμα. Το βιβλίο το διάβασα μεταφρασμένο κι εγώ. Η μετάφραση ήταν σχετικά καλή (έχω διαβάσει και καλύτερες μεταφράσεις στον Πράτσετ, αλλά δεν ήταν κακή), είχε όμως ένα μεγάλο κακό – κατά την άποψή μου. Η μεταφράστρια έκρινε καλό να μας “εξηγεί” τα λογοπαίγνια και τις αναφορές του συγγραφέα, πράγμα που κατάντησε πολυ εκνευριστικό και κουραστικό. Κι όλο έλεγα πως δεν θα διαβάσω το επόμενο αστεράκι που θα βρω, αλλά δυστυχώς το μάτι δεν έλεγε να υπακούσει… Ήταν όμως πολύ διασκεδαστικό βιβλίο και πράγματι θα έπρεπε να είχαν μεταφραστεί πιο πολλά βιβλία του Πράτσετ.