Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Είναι κατενθουσιασμένος. Δεν έχω λόγια.

Δεν το περίμενα αυτό να πω την αλήθεια. Γράφει σχεδόν κάθε μέρα. Τα ποστ του είναι μικρά, 2 γραμμές το καθένα. Βέβαια μια που ακόμα ψάχνει τα γράμματα στο πληκτρολόγιό του, του παίρνει αρκετή ώρα να γράψει αυτές τις λίγες λέξεις. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι όταν μάθει σιγά σιγά που είναι τα γράμματα.

Αυτό που του αρέσει περισσότερο από όλα νομίζω είναι τα σχόλια που δέχεται. Το ότι τον διαβάζουν, ότι κάνει κουβέντα με μεγάλους. Κάθε μέρα όταν γυρίσει από το σχολείο θα με ρωτήσει αν είχε καινούρια σχόλια.

Όταν του γράφει κάποιος καινούριος που δεν τον γνωρίζει, με ρωτάει πάντα ποιός είναι. Και αν έχει μπλογκ αυτός που του άφησε το σχόλιο, το επισκέπτεται. Έτσι είδε τα τελευταία ποστ που είχα κάνει εγώ, το μπλογκ της Σοφίας και της Άσπας. Όταν μάλιστα του είπα να γράψει λίγα λόγια για τον εαυτό του στο πλάι, ώστε να ξέρουν ποιός είναι όταν μπαίνουν, η απάντηση ήταν “α, ναι, το είδα στο μπλογκ της κυρίας Άσπας”.

Είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός του, που έχει αφήσει πίσω το παιχνίδι στον υπολογιστή, για να ασχοληθεί με το μπλογκ και το πως λειτουργεί, να γράψει τα ποστ του και να απαντήσει στα σχόλια. Όχι ότι το έχει σταματήσει, αλλά έχει βρει και άλλη ασχολία πλέον στον υπολογιστή του που τον τραβάει.

Πιστεύω θα μάθει πολλά έτσι. Και σιγά σιγά μαθαινει και τυφλό σύστημα. Του έδειξα πως να βάζει τα χέρια του στο πληκτρολόγιο και αργά αλλά σταθερά, μαθαίνει τη θέση των γραμμάτων.

Σήμερα το απόγευμα έχει πέσει αρρωστούλης με πονοκέφαλο και πυρετό. Προβλέπω λίγο δύσκολη νύχτα. Ελπίζω αύριο να είναι καλύτερα και να γράψει και για αυτή την εμπειρία του