Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η Ιωαννούλα γενικώς κάθε τρεις και λίγο μας λέει κι ένα διαφορετικό επάγγελμα που θα ακολουθήσει όταν μεγαλώσει.

Το τελευταίο της σχέδιο ήταν να έχει πιάνο-καφέ, όπου θα έφτιαχνε καφέδες και θα έπαιζε πιάνο. Προχτές όμως μου είπε πως άλλαξε -και πάλι- γνώμη. Τώρα θέλει να κάνει ό,τι και η μαμά της καλύτερής της φίλης. Να δουλεύει δηλαδή στο δήμο και να είναι υπεύθυνη για τις παιδικές χαρές και τα δέντρα. Παιδί που να ονειρεύεται να μπει στο δημόσιο από τα έξι του, πρώτη φορά βλέπω :).

Από την άλλη δε νομίζω πως έχει αφήσει κι εντελώς την ιδέα του πιάνου. Κάθε τρεις και λίγο βρίσκω ένα χαρτάκι που γράφει πάνω “Ιωάννα η πιανίστρια” ή κάτι τέτοιο. Μάλιστα πριν μερικές μέρες βρήκα ένα χαρτί που έγραφε τα εξής:

ΑΝΝΑ μου λες για τον ανεμο εγο σου λεο για το νερω και σι Γωρια μου λες οτι με αγαπας ομος εγο σου λεο οτι δεν σου λεο απο το σαγαπ.

Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψε η Ιωάννα! Τώρα πως της ήρθε και τι σκεφτόταν.. δεν ξέρω! Πάντως έχει πολύ πλάκα. Και βέβαια είναι πολύ περήφανη που είναι άριστη μαθήτρια στο πιάνο. Είχαν και εξετάσεις την Παρασκευή και δε μάσησε καθόλου. Μπήκε στην αίθουσα ανετότατη, έπαιξε τη “νερατζούλα φουντωτή” άψογα και βγήκε.