…Και έτσι, ψάχνοντας παλιές φωτογραφίες, έπεσα πάνω σε ένα πρωτάθλημα ταβλιού, οργανωμένο στην ταράτσα μπαλκόνι μιας σοφίτας που νοίκιαζα 36.000 δραχμές τον μήνα (105.6 ευρώ). Όχι, δεν ήταν τόσο πιο φτηνά το 1995, αλλά η σοφίτα δεν είχε θέρμανση, ήταν παράνομη (η ιδιοκτήτρια δεν δήλωνε τίποτα), και ήταν ένα δωμάτιο, με το κρεβάτι και το κουζινάκι, και ένα μπανάκι.
Στην ταράτσα αυτή λοιπόν, είχα οργανώσεί ένα πρωτάθλημα ταβλιού, και φίλοι και φίλοι φίλων είχαν φέρει τα τάβλια τους και τα ποτά τους και τα ταπεράκια τους (όσοι είχαν από τις μαμάδες), και είχαμε περάσει ένα πρωινό Κυριακής (από τις 12:00 μέχρι τις 18:00 δηλαδή) μέγκλα. Και δεν θυμάμαι ποιός νίκησε.
Αλλά από τους ανθρώπους που ήταν εκεί, δύο είναι στην καρδιά μου και μιλάμε όσο συχνά μπορούμε.
Και σε μία φωτογραφία κάθονται μαζί…. Και τί όμορφα που είναι και τα δυό τους.
Εβίτα μου, Μιχάλη μου, τα φιλιά μου….
(μην τους βλέπετε έτσι εκεί, τώρα είναι πολύ σοβαροί επαγγελματίες και οι δύο, και δεν μασάνε τίποτα, αλλά μην νομίζετε, τέτοια καλόπαιδα είναι στην πραγματικότητα)
Χιχιχι, να υποθέσω πως το επόμενο θα το διοργανώσεις στην βεράντα???
;-Ρ
Tι εννοείς δε θυμάσαι ποιος νίκησε; Εγώ νίκησα.
Νομίζω κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πόσο θα νοσταλγούσαμε και για πόσο καιρό αργότερα εκείνη την Κυριακή! Τα φιλιά μου κι εμένα, πολύ σας αγαπάω! Κι εγώ το θυμόμουν ότι νίκησε… Χαχα! Σούργελο!
Και εγώ το θυμόμουν ότι νίκησε, αλλά σιγά να μην της το έλεγα κιόλας άμα δεν το θυμόταν 😛