Σημείωμα νο.1: Ιωάννα
Δουλεύω στον υπολογιστή μου και θέλω να κατέβω κάτω να μαγειρέψω. Παίρνω ένα χαρτάκι για να σημειώσω δυο πράγματα περί της συνταγής. Παίρνει και η Ιωάννα ένα χαρτάκι και γράφει διάφορα.
Μετά από ώρα που ξαναρχόμαστε πάνω, κοιτάει το χαρτάκι της και αναφωνεί: “ουφ, άλλα έγραψα και άλλα έκανα!”
Κοίταξα λοιπόν κι εγώ το χαρτάκι της. Είχε σημειώσει τις δουλειές που είχε να κάνει εκείνη την ημέρα:
γιαούρτι (ήθελα να αγοράσω γιαούρτι για τη συνταγή μου), γιατρό (πόναγε λιγάκι και θα πηγαίναμε στο γιατρό), ποδήλατο (αυτονόητο) και Χλόη (να φωνάξει τη φίλη της). Μπορεί βεβαίως εκείνη την ώρα “άλλα να έγραψε και άλλα να έκανε”, αλλά μέχρι το τέλος της ημέρας, τα τρία από τα τέσσερα τα είχε κάνει :).
Σημείωμα νο.2: Γιώργος
Πήραν χρήματα από τον κουμπαρά τους και πήγαν στο ψιλικατζίδικο για παγωτό. Γυρνώντας είχε ρέστα. Τα βρήκαμε πάνω στο γραφείο μας μαζί με ένα σημείωμα:
“Στο λογαριασμό μου Γιώργος”. Ήθελε να του καταθέσουμε στο λογαριασμό του τα ρέστα (2,60).
Το σημείωμα του Γιώργου έχει ένα ενδιαφέρον «λάθος». Γιατί βάζω εισαγωγικά; Επειδή ο Γιώργος έχει προφανώς εξαιρετική ακουστική αντίληψη και κατανοεί ότι η προφορά του «σ» πριν από το «μ» είναι «ζ». Υπάρχει μάλιστα σχετικός φωνητικός κανόνας που μάλλον κανένας μας δεν τον θυμάται ακόμη κι αν τον διδάχτηκε, όμως ισχύει. Πείτε «σμήνος», «καρδιάς μου», «βίσμα»…
Υπάρχουν και άλλα τέτοια που καταρρίπτουν τον μύθο ότι τα ελληνικά διαβάζονται όπως γράφονται. Ένα που έφτασα 18 χρονών για να το μάθω είναι το εξής: πείτε «ποτήρια», «μύρια», «παπάρια»… Διαβάσατε αυτό που έγραψα, Ή μήπως προσθέσατε και ένα «γ» ανάμεσα στο «ρ» και το «ι»; (Αν δεν το προσθέσατε το είπατε λάθος, όπως το έλεγα κι εγώ μέχρι τα 18 μου. Υπάρχει κανόνας και γι’αυτό).
Με αφορμή τα παραπάνω, ας σκεφτούμε πόσο δύσκολο είναι να είσαι ξένος στην Ελλάδα και να προσπαθείς να συνεννοηθείς στα ελληνικά χωρίς να σε κοροϊδεύουν.
Αλέξανδρε αυτό με το “ζ” είναι κανόνας που μαθαίνουν τα παιδιά στην πρώτη δημοτικού (δηλαδή η Ιωάννα το έμαθε φέτος και το λέει τώρα συνεχώς 🙂 για πόσο θα το θυμάται δεν ξέρω 🙂 ). Το “ζ” δεν κάνει παρέα ποτέ με άλλα σύμφωνα.
Έτσι σε όλες τις λέξεις που ακούμε ζ ενώ μετά έχει σύμφωνο, γράφουμε σ.
Φυσικά είναι ένας από τους πολλούς κανόνες που ξεχνάμε εντελώς. Ακόμα και αν το γράφουμε σωστά, τον κανόνα δε τον θυμόμαστε πια.
Ο Γιώργος (αλλά και πολλά παιδάκια της ηλικίας του – για να μην πω και μεγαλύτερα) κάνει συχνά το λάθος αυτό, παρότι του το έχουμε πει αρκετές φορές.
Το ίδιο συμβαίνει και με το “γ” που προφέρεται αλλά δεν γράφεται.
Εντυπωσιακό! Ομολογώ ότι προσωπικά θυμάμαι μόνο αμιδρά να έχω διδαχθεί τον κανόνα για το «ζ». Τον κανόνα του «ργ» είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ποτέ δεν τον διδάχτηκα.
XAXAXAXA!! Τέλεια!!!!!!!
;-D
Αλέξανδρε, όταν έγραψα πως το ίδιο συμβαίνει και με το “γ” δεν εννοούσα τον κανόνα. Πράγματι δε θυμάμαι να έχω διδαχτεί ούτε εγώ (ή να έχω “ξαναμάθει” μαζί με τα παιδιά) κάτι που να το αφορά. Εννοούσα πως και με το “γ” κάνει λάθη και το γράφει σε λέξεις που δεν το χρειάζονται.
Όμως μπορώ να βρω και άλλα τέτοια παραδείγματα. Π.χ. το “ι” σε λέξεις όπως το “δικές μου” (το οποίο προφέρεται “δικιές”).
Τα ελληνικά είναι σίγουρα πιο εύκολα στην ανάγνωση από τα αγγλικά ας πούμε, αλλά έχουν τις δυσκολίες τους.
xaxaxa!!!