Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ξύπνησα λοιπόν κατά τις 8.30.  Γιώργος και Γιωργία είχαν τη γιορτή τους και το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπάει όλη την ημέρα.

Κάναμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε να φτιάξουμε ένα κέικ/τούρτα με την καινούρια φόρμα που αγοράσαμε χτες. Είναι πολύ εύκολο με εντυπωσιακό αποτέλεσμα και είχαμε φαγωθεί όλες να δούμε πως γίνεται και τι θα βγει. Μπορώ να πω πως όταν το κόψαμε μείναμε κι εμείς άφωνες με το πόσο ωραίο φαίνεται.

Η τούρτα είναι sacher torte με σαντιγύ.

Μετά κάναμε μια βόλτα στη λαϊκή γειτονιά της Λευκωσίας. Βασικά έτσι λένε την παλιά πόλη. Η Λευκωσία είναι μια πόλη, αλλά ακόμα και στο κέντρο της δε βλέπεις πολυκατοικίες πάνω από 5 ορόφους (και πολλούς λέω). Έχει την κίνησή της βέβαια. Δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε ή πως είναι κάτι ιδιαίτερα όμορφο. Η παλιά πόλη όμως που είναι χτισμένη μέσα σε έναν κύκλο από τείχη είναι άλλο πράγμα. Σα να περπατάς ας πούμε στο Μοναστηράκι.

Είδαμε όλα τα τουριστικά μαγαζιά με τα Κυπριακά προϊόντα, τα κεντήματα, τα ασημικά, τους σουτζούκους (ένα γλυκό από μούστο και ξηρούς καρπούς), τα μπαχαρικά κλπ. Πολύ όμορφα όλα και όχι στις τσεκουρεμένες τιμές που βλέπεις σε τουριστικά μέρη σε εμάς.

Με το περπάτημα φτάσαμε και στην περιοχή από την οποία ξεκινάν τα κατεχώμενα. Η διάβαση είναι πλέον ανοιχτή. Απλώς δείχνεις το διαβατήριό σου, γράφεις το όνομά σου και περνάς. Έτσι δώσαμε πράγματι το διαβατήριό μας και περάσαμε πρώτα από την ουδέτερη ζώνη και μετά από μερικά μέτρα στην άλλη πλευρά. Με το που περνάς η περιοχή είναι ΓΕΜΑΤΗ μαγαζιά που πουλάνε ρούχα και τσάντες σε “μάρκες”. Μπορεί να είναι μαϊμού, αλλά όμως είναι σε καλή ποιότητα (καμία σχέση με όσα βλέπουμε στους δρόμους ας πούμε) και βέβαια σε ασυναγώνιστη τιμή. Από οικονομικής άποψης είμαι απόλυτα σίγουρη πως αυτό το “άνοιγμα” της διάβασης ήταν εξαιρετικά συμφέρον.

Κάποιοι κύπριοι έχουν μεγάλο πρόβλημα βέβαια με το να περνάς στην άλλη πλευρά. Το θεωρούν μεγάλη προδοσία μια που για να πας στα δικά σου εδάφη πρέπει να δείξεις διαβατήριο και φυσικά αφήνεις χρήματα στους Τούρκους.

Είχαμε πει πως θα γυρνούσαμε μετά στα μαγαζιά, αλλά η ώρα ήταν 4 και εμείς είχαμε ξεπατωθεί. Οπότε θα το αφήσουμε για σήμερα. Γυρίσαμε σπίτι, κάτσαμε λιγάκι και μετά ασχοληθήκαμε και πάλι με τη μαγειρική μας.

Φτιάξαμε καταπληκτικές “γαρίδες 5 αστέρων” (θα ακολουθήσει βίντεο). Εάν σας αρέσουν οι γαρίδες και η κρέμα γάλακτος, να τη δοκιμάσετε οπωσδήποτε.

Η Βάσω την καταβρήκε με τα μικρά, τραγούδησαν, χόρεψαν και της έβαλαν και παιχνίδι στο xbox να παίξει κιθάρα. Είναι πια περιττό να λέω το πόσο γελάμε, γιατί γελάμε διαρκώς και όλη την ώρα, πολύ! Ο μικρός γιός της Γιωργίας είναι όλα τα λεφτά. Ήσυχος ήσυχος και μετά ξεκινάει το τραγούδι και τα δίνει όλα!

Αφού μαζεύτηκαν όλοι, ξεκινήσαμε μια ακόμα δόση από κεκάκια και ζαχαρόπαστα, για να τα στολίσουμε που πρέπει σήμερα να πάνε προς δοκιμή από μελλοντική πελάτισσα. Το θέμα είναι βατραχάκια και εμείς μείναμε να παίζουμε και να μιλάμε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα!

Όποιος ενδιαφέρεται για αυτά τα υπέροχα κεκάκια, για βάφτιση ή για γάμο, ας επισκεφθεί το site της Γιωργίας! Και από γεύση και από εμφάνιση σκίζουν. Να φανταστείτε πως έτυχε να τα δει και δοκιμάσει πολύ γνωστός ζαχαροπλάστης της Κύπρου (κάτι σαν τον δικό μας Παρλιάρο) και είπε πως είναι καλλιτέχνης και πως 35 χρόνια στη δουλειά δεν έχει ξαναδεί τόσο ωραία cupcakes (και η Γιωργία -κι εμείς μαζί μια που τη βοηθήσαμε λιγάκι- ψήλωσε καμιά 20αριά πόντους!)