Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ο Κωνσταντίνος και τα παιδιά είχαν ήδη φύγει από το απόγευμα της Τρίτης για να επιστρέψουν στην Καλαμάτα. Η ώρα εκείνη που τους είδα να φεύγουν με το αυτοκίνητο ήταν λίγο δύσκολη, δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά. Για την ακρίβεια ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τους αποχωρίστηκα όλους έτσι. Από τη μια ήξερα πως πάω ταξιδάκι και χοροπήδαγα και από την άλλη, σφιγγόταν η καρδιά μου.

Μετά από λιγότερες από 4 ώρες ύπνου, στις 3 και μισή τα ξημερώματα, ξύπνησα να ετοιμαστώ για να πάμε στο αεροδρόμιο. Πέρασε η Βάσω με το Θωμά και με πήραν μετά από ένα τεταρτάκι. Έτσι ξεκίνησε η πρώτη μέρα του ταξιδιού!

Ενθουσιασμένες φτάσαμε στο αεροδρόμιο, δώσαμε βαλίτσες, πήραμε καφεδάκι και ξεκίνησε ο μαραθώνιος του κουτσομπολιού και του φαγοποτιού (ο οποίος κάνει μικρά διαλείμματα για τον ύπνο, αλλά θα κρατήσει φαντάζομαι τέσσερις μέρες)  :).

Η πτήση ήταν τέλεια παρά το μικρό κούνημα λόγω βροχής στην αρχή. Είδαμε την ανατολή του ήλιου, ροζ αστραπόβροντα, θάλασσες από σύννεφα και βέβαια την Κύπρο από ψηλά. Η Βάσω δεν είχε ξαναμπεί στο αεροπλάνο και κάποιες μου είχαν προτείνει να της δώσω κάνα λεξοτανίλ να είμαι ήρεμη κι εγώ :P. Μάλλον όμως οι γύρω μας θα έπρεπε να το έχουν πάρει, καθώς η Βάσω ήταν ενθουσιασμένη, νόμιζε πως ήταν στο αλλού φαν παρκ και μόνο που δεν ούρλιαζε από τη χαρά της 🙂 Και φυσικά δε σταματήσαμε να μιλάμε ούτε δευτερόλεπτο.

Στο αεροδρόμιο μας περίμενε η Γιωργία και από εκεί και πέρα τα κουτσομπολιά, τα γέλια, το φαΐ και η καλοπέραση εκατονταπλασιάστικαν!

Για την Κύπρο δεν μπορώ ακόμα να σας πω πολλά. Είδα από μακριά τα δυο βουνά της, είδα τη μούτζα στον Πενταδάχτυλο, είδα την τούρκικη σημαία στο βουνό (κάποια στιγμή θα βάλω και φωτογραφίες – όταν αξιωθώ να τραβήξω κάτι άλλο εκτός από φαγητά 🙂 ). Είναι μια χώρα με λοφάκια, τα σπίτι είναι γενικώς πολύ πιο χαμηλά, στα σούπερ μάρκετ έχει πολλά άγνωστα και θαυμαστά πράγματα 🙂 και κάνει ζέστη. Και το πιο αποπροσανατολιστικό είναι πως οδηγούν ανάποδα (από εμάς). Αυτές είναι οι πρώτες μου εντυπώσεις.

Εκτός λοιπόν από ένα σούπερ μάρκετ και ένα κατάστημα που επισκεφθήκαμε με είδη ζαχαροπλαστικής (στο οποίο θα μπορούσα να ζήσω μέσα κανονικά), την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε κάνοντας κατασκευές (και μιλώντας, γελώντας, τρώγοντας φυσικά).

Φτιάξαμε καμιά πενηνταριά cupcakes για να πάρει ο άντρας της ο Γιώργος στη δουλειά για κέρασμα σήμερα,

φτιάξαμε ζαχαρόπαστα, παίξαμε με τη ζαχαρόπαστα (ούτε παιδάκια νηπιαγωγείου με πλαστελίνη να ήμασταν), στολίσαμε τα cupcakes

και προσπαθήσαμε να τραβήξουμε βίντεο την παρασκευή της. Με τόσο γέλιο φυσικά το βίντεο βγήκε κάτι σαν αυτά που έχουν στο τέλος των ταινιών με όλες τις κωμικές σκηνές. Και όσο ήμασταν στην κουζίνα είχαμε video call με την Ελένη από τη Σάμο. Μας έβλεπε και γέλαγε και αυτή. Το τραπέζι ήταν γεμάτο με κουπ πατ, πλάστες, χρώματα, δοκιμάσαμε ΟΛΑ τα εργαλεία που φέραμε εμείς μαζί μας για δώρο και φυσικά περάσαμε τέλεια!

Όπως είπα τρώγαμε διαρκώς. Από παραδοσιακά κυπριακά δοκίμασα φλαούνα και σεφταλιές. Η φλαούνες έχουν τη μυρωδιά των κρητικών καλτσουνιών, με τυρί και μπόλικο δυόσμο. Τα κυπριακά σουβλάκια με σεφταλιές είναι απλώς ΘΕΙΚΑ. Απορώ πως και δεν έχει γίνει αυτό στην Ελλάδα. Μια κυπριακή πίτα με δυο σεφταλιές και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χοιρινό σουβλάκι (ήταν σουβλάκι μιξ αυτό που παραγγείλαμε), χωρίς τζατζίκι ή σως, αλλά με ένα σωρό λαχανικά. Δεν περιγράφεται. Απλά τέλειο.

Ήμασταν πτώματα, αλλά μείναμε μέχρι τις 2 ξύπνιες, μιλώντας με τη Ναυσικά μέσω msn, κάνοντας τρελή πλάκα μαζί της και μεταξύ μας, δοκιμάζοντας ένα πρόγραμμα που έχει το λαπτοπ για την κάμερά του που σε δείχνει με αστράκια, καρδούλες, παραμορφωμένο κλπ. Με λίγα λόγια σαν κορίτσια σε πενταήμερη. Η κοιλιά μου πόνεσε από τα πολλά γέλια και στο τέλος πέσαμε ξερές για ύπνο (στο ίδιο δωμάτιο φυσικά).

Ξύπνησα σήμερα το πρωί και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “είμαι στην Κύπρο!”. Είδα τη Βάσω από τη μια, την αφάνα της Γιωργίας από την άλλη και χαρούμενη κατέβηκα να γράψω αυτό το ποστ πριν ξυπνήσουν και ξεκινήσει άλλη μια υπέροχη μέρα!