Βιβλίο της Ursula LeGuin, η οποία είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς.
Μπορεί να μην είναι το καλύτερο βιβλίο της που έχω διαβάσει, αλλά δεν παύει να με εκπλήσει η ικανότητά της να δημιουργεί κόσμους με ήθη και έθιμα εντελώς διαφορετικά από οτιδήποτε έχουμε δει ή ακούσει σε ολόκληρη τη Γη. Και μάλιστα να στηρίζει αυτή τη δημιουργία της πολύ καλά, αλλά και να καταφέρνει μέσα από αυτό τον κόσμο που έχει δημιουργήσει και είναι εντελώς έξω από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως κοινωνία, να σε κάνει να κάνεις συγκρίσεις και να σκεφτείς όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα.
Το βιβλίο αυτό ανήκει στη Χαϊνιανή σειρά. Μιλάει για τον πλανήτη Άκα, ο οποίος εκτέθηκε πολύ απότομα σε όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις των άλλων πλανητών, με αποτέλεσμα να θεωρούν πλέον τα δικά τους ήθη, έθιμα αλλά και ιστορία όχι μόνο ξεπερασμένα αλλά και επικίνδυνα γιατί τους κρατούσαν πίσω και δεν τους άφηναν να “εξελιχθούν” και να “προοδεύσουν”. Είναι μια μελέτη για την ιστορία, τη θρησκεία, τις σχέσεις, τις παραδόσεις, τη γλώσσα.
“Στη μυθοπλασία το μέλλον είναι συνήθως ένας τρόπος, για να κοιτάζει κανείς το παρόν”
Αξίζει να το διαβάσει κανείς. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως “Οι ραψωδοί της γνώσης”.