Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Μίλαγα πάλι σήμερα με τη δασκάλα του Γιώργου.

Τα καλά λόγια: είναι πολύ έξυπνος, έχει πολλές γνώσεις, όταν μαθαίνουν κάτι καινούριο αφοσιώνεται πολύ και προσέχει κάθε λέξη, είναι καλός και γλυκός
Τα κακά λόγια: χαζεύει όλη την ώρα και ειδικά όταν είναι να κάνει κάποια εργασία. Είτε είναι να βάλει τα παπούτσια του, είτε να φάει το φαγητό του, είτε να ζωγραφίσει, τα ίδια… χαζεύει όλη την ώρα και όταν πια πλησιάζει η ώρα που τελειώνει ο χρόνος, τα κάνει όλα γρήγορα γρήγορα και τσαπατσούλικα. Και επίσης την ώρα της χαλάρωσης, κάνει σαν σκουλήκι και δεν ηρεμεί καθόλου
Όλα αυτά βέβαια τα ήξερα. Και στο σπίτι έτσι κάνει.
Μετά στο αυτοκίνητο τον ρώταγα να μου πει αν του αρέσει κανένα κοριτσάκι (είχαμε μια συζήτηση με τη Δήμητρα χτες, πως στο νηπιαγωγείο που διδάσκει, όλα τα παιδάκια έχουν ταίρι. Είναι όλα λογοδοσμένα μεταξύ τους!). Ο Γιώργος βέβαια σοβαρός σοβαρός, μου είπε πως η πιο όμορφη είναι η Κατερίνα, που είναι και η πιο καλή του φίλη από τα κορίτσια, αλλά για παντρειά είναι νωρίς ακόμα. Θα αποφασίσει όταν μεγαλώσει.
Και μου είπε πως ένα από τα παιχνίδια που του αρέσουν και παίζει με τα άλλα παιδιά είναι όταν τα κορίτσια παίζουν με τα κουζινικά τους. Τότε πάει και αυτός και κάνει ή το τέρας που τις τρώει, ή το δρακάκι, ή το σκυλάκι ή κάποιο άλλο ζωάκι που τα κορίτσια το ταϊζουν και το πάνε βόλτα… Τι να πω… Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και ο μπαμπάς του πάντα έτσι ήταν. Μέσα στις κοριτσοπαρέες. Κάτι θα ξέρουν παραπάνω νομίζω!