Σιγά σιγά μπαίνουμε στο κλίμα της επιστροφής και θέλω να αρχίσω να γράφω για το πως περάσαμε. Είναι πολλά αυτά που θέλω να γράψω και θα αρχίσω με τα βιβλία.
4 βιβλία. Τα δυο από αυτά χαίρομαι που τα διάβασα σε περίοδο διακοπών, γιατί αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να τα τελειώσω (θα εξηγήσω παρακάτω).
Octavia Butler – Parable of the Sower
Ένα ακόμα εντελώς διαφορετικό βιβλίο από την Οκτάβια Μπάτλερ. Πολύ ενδιαφέρον, πολύ μαύρο, πολύ φιλοσοφημένο. Άλλο ένα βιβλίο τοποθετημένο σε ένα μέλλον δυσοίωνο, μαύρο, σχεδόν χωρίς ελπίδα.
!!!!super spoiler freak alert!!!!
Ένα κορίτσι με ένα ιδιαίτερο “χάρισμα”, να αισθάνεται ό,τι αισθάνονται οι γύρω της, τον πόνο, τη χαρά, τη λύπη τους, αποφασίζει πως πρέπει να δράσει για να επιβιώσει στον κόσμο αυτό. Έχει τα δικά της πιστεύω όσον αφορά το θεό ή τουλάχιστον τη δική της εκδοχή για το τι είναι αυτό στο οποίο θα έπρεπε να πιστεύει ο κόσμος. Τα γεγονότα έρχονται έτσι που φεύγει από το σπίτι της και προχωρώντας μαζεύει κόσμο γύρω της και “σπέρνει” τους σπόρους αυτής της νέας θρησκείας.
Το βιβλίο έχει και συνέχεια, το Parable of the Talents, αλλά δεν αντέχω να το διαβάσω ακόμα. Ήθελα να πάω σε κάτι διαφορετικό. Παρότι πολύ ωραίο, είναι νομίζω το βιβίο της Μπάτλερ που μου έχει αρέσει το λιγότερο μέχρι στιγμής. Είναι δυνατό, αλλά ίσως πιο μαύρο από όσο θα ήθελα και το θέμα του με ξένισε λιγάκι.
Peter Watts – Blindsight
Αυτό το βιβλίο με δυσκόλεψε πολύ. Από τα λίγα βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω μεταφρασμένα. Όσο καιρό το διάβαζα παραπονιόμουν στον Κωνσταντίνο πως με δυσκολεύει, αλλά από την άλλη δεν ήθελα και να το αφήσω. Χαίρομαι που το διάβασα στις διακοπές, γιατί αν το διάβαζα σε περίοδο δουλειάς, από λίγο κάθε βράδυ, θα έκανα κάνα χρόνο να το τελειώσω. Μια πρόταση που γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (κριτική από τη Washington Post) θα έπρεπε να μου έχει δώσει μια ιδέα για τη δυσκολία:
His dense idea storms may slow some readers, but most will sail through the tech-heavy patches purely for the thrill of seeing what happens next
Ακριβώς έτσι. Διάβαζα μερικές φορές χωρίς να καταλαβαίνω απόλυτα τι είναι αυτό που διαβάζω, για να δω τι θα γίνει στη συνέχεια. Έχει πρωτότυπη πλοκή, ενδιαφέρουσες πληροφορίες και κάποιες ιδέες που αν καθόμουν να τις σκεφτώ και να εμβαθύνω όσο θα έπρεπε, θα τα είχα παίξει εντελώς.
Ως θέμα έχει την πρώτη επαφή με εξωγήινους. Δεν είναι το θέμα πρωτότυπο, αλλά το τι έχει κάνει με αυτό.
Robert Heinlein – Stranger in a strange land
Ο Heinlein θεωρείται κορυφαίος και κλασικός συγγραφέας ΕΦ, μαζί με τον Clark και τον Asimov.
Δεν ξέρω αν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο που να είχε αυτή την επίδραση πάνω μου. Στην αρχή το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, η ιδέα με είχε προσελκύσει πολύ, ο τρόπος γραφής ήταν απόλυτα βατός (μεγάλη βελτίωση από το προηγούμενο βιβλίο που διάβαζα). Όμως προχωρώντας το βιβλίο σε κάποια φάση αρχίζει να γίνεται λίγο βαρετό. Μετά η ιδέα εξελίσσεται και η εξέλιξη αυτή δε μου άρεσε καθόλου. Με ψιλοφρίκαρε. Μου ερχόταν να το κλωτσήσω το βιβλίο 🙂 . Μετά αποδέχτηκα την εξέλιξη αυτή και διάβασα το τέλος με συγκρατημένο ενδιαφέρον. Ενώ το προηγούμενο βιβλίο στο τέλος είπα πως χάρηκα που κατάφερα να το τελειώσω, αυτό δεν ξέρω. Κάποιες από τις ιδέες του είχαν κολλήσει στο μυαλό μου για μέρες και μου μίλαγε ο κόσμος και σκεφτόμουν έτσι, αλλά σε γενικές γραμμές μάλλον με εκνεύρισε. Αν λοιπόν το διάβαζα εκτός διακοπών, ίσως και να το είχα παρατήσει.
Ξέρω πως μιλάω πολύ γενικά, αλλά είναι που δεν το έχει διαβάσει ο Κωνσταντίνος ακόμα και δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. 🙂
Η πλοκή σε λίγες γραμμές: !!!super spoiler freak alert!!!
Στην δεύτερη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη, οι αστροναύτες βρίσκουν 3 πράγματα που αναστατώνουν τον κόσμο: 1. Η πρώτη αποστολή είχε καταστραφεί κατά την προσαρείωση ( 🙂 ), 2. Ο Άρης κατοικείται και 3. Υπήρχε ένας επιζών από την πρώτη αποστολή. Ένα μωρό, ως άλλος Μόγλης, μεγαλώνει ανάμεσα στους Αρειανούς χωρίς να έχει δει ποτέ του Γήινο, με τον δικό τους τρόπο. Όταν λοιπόν, 25 χρόνια μετά, πηγαίνει στη Γη, τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα και περίεργα για όλους.
Douglas Adams – Dirk Gently’s Holistic Detective Agency
Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί με τον εφάνταστο (και άσχετο) τίτλο “Ο Ντερκ Τζέντλυ ακολουθεί τη γάτα”.
Το διάβαζα και γέλαγα μόνη μου. Σίγουρα το χρειαζόμουν μετά από τόση μαυρίλα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Ντάγκλας Άνταμς είναι αυτός, τι να πει κανείς.
Μόνο που στο τέλος μου έμεινε μια μικρή απορία ως προς το τι έγινε… Ίσως χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση 🙂
Αυτά για τώρα. Οι διακοπές μπορεί να τελείωσαν, το διάβασμα όμως συνεχίζεται 🙂