Συλλογή διηγημάτων του Παναγιώτη Κανελλάκη
Για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν έχω και μεγάλη εκτίμηση στους νεοέλληνες συγγραφείς. Ή μες τη μιζέρια θα είναι, ή στο εντελώς παράλογο ή που θα βρίζουν θεωρώντας το cool. Ο συγγραφέας σε αυτή την περίπτωση είναι γνωστός μας κι έτσι του έδωσα την ευκαιρία του.
Η συλλογή δεν έχει κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Είναι όλα ιστορίες περίεργες λίγο, ανορθόδοξες, στις οποίες η μιζέρια δεν έχει καμία θέση. Και ενώ όλα πάνε καλά και σου έχει κινήσει την περιέργεια… η ιστορία τελειώνει! Έτσι ξαφνικά. Κι εσύ αναρωτιέσαι αν είχε κανένα νόημα που το διάβασες ή όχι… Αν ήθελε εντέλει να σου πει κάτι ή απλώς έγραψε μια ιστορία που του ήρθε στο μυαλό, έτσι για να τη γράψει.
Είναι κρίμα γιατί πραγματικά έχουν ενδιαφέρον οι ιστορίες. Κάποιες είναι αστείες, κάποιες παράξενες, σίγουρα κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει. Αλλά με άφηναν όλες με αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου. Μόνο μία ιστορία είναι πραγματικά ολοκληρωμένη, η “έσχατη αμαρτία”.
Δεν χάνει κανείς τίποτα να τη διαβάσει, έτσι κι αλλιώς είναι ευκολοδιάβαστο και μικρό βιβλίο. Απλώς εγώ περίμενα κάτι παραπάνω.