Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Βρίσκομαι στο Άμστερνταμ, στηο γραφείο, σε συνεχόμενες συναντήσεις.
Κάποιες στιγμές έχω ανοιχτό τον υπολογιστή.
Κάποια από αυτές τις στιγμές, γίνεται το εξής:

Δέχομαι κλήση στο skype από τον λογαριασμό της Στέλλας.
Απαντάω, και ακούω την Ιωάννα:

-Μπαμπά, πες μου πως μπορώ να ανοίξω τον υπολογιστή σου.
-Ιωάννα μου, τον υπολογιστή μου τον έχω εδώ μαζί μου.
-Όχι το laptop σου, τον μεγάλο υπολογιστή σου με την οθόνη και το πληκτρολόγιο
-Άαα, κατάλαβα. Ιωάννα μου, δεν έχω άλλο υπολογιστή. Την οθόνη και το πληκτρολόγιο τα συνδέω στο laptop μου. Τι θές τον υπολογιστή μου?
-Να γράψω στο blog μου
-Α, και γιατί δεν γράφεις από της μαμάς?
-Η μαμά δεν είναι εδώ, έχει πάει στο σχολείο. Θα μου πεις πως να γράψω στο blog μου από της μαμάς?
-Έ, αυτή τη στιγμή δεν έχω τον κωδικό για το blog σου καρδούλα μου. Περίμενε να έρθει η μαμά.
-Καλά 🙁

Κλείνω την σύνδεση, και κατευθείαν με καλεί στο skype ο Γιώργος από τον δικό τους υπολογιστή:
-Έλα μπαμπά,
–(εγώ νομίζοντας ότι η Ιωάννα πήγε να ζητήσει το ίδιο πράγμα από τον Γιώργο): Γιώργο μου, εξήγησε στην Ιωάννα ότι το blog της χρειάζεται κωδικό, και δεν τον έχω
–(Ακούγεται η Ιωάννα από μακρυά. Προφανώς ο Γιώργος δεν χρησιμοποιεί ακουστικά, αλλά τα ηχεία του υπολογιστή του, και έτσι με ακούει και η Ιωάννα): ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ!.
-Άαα, οκ. Τι είναι Γιώργο μου?
-Μπαμπά, μπορείς να μου πεις πως μπορώ να κάνω unmount το ένα παιχνίδι και να κάνω mount ένα άλλο?

Η δουλειά μου είναι IT support. Στο σπίτι τα παιδιά φαίνεται ότι το ξέρουν 😉