Όποτε έχει καινούρια ταινία η Πιξάρ πάμε οικογενειακώς. Να μην παρεξηγηθώ, δεν πάω για να την δουν τα παιδιά 🙂 Πάω για να τη δω εγώ και με την ευκαιρία να τη δουν και τα παιδιά 😛 Και πριν γεννηθούν βλέπαμε τις ταινίες τους και ήταν πάντα αγαπημένες, με μόνη εξαίρεση ίσως το Cars που δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε.
Χτες είδαμε την τελευταία ταινία, το Ψηλά στον Ουρανό. Αυτό που θα πω είναι το εξής: οι ταινίες της Πιξάρ ΔΕΝ είναι παιδικές. Σε καμία περίπτωση. Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε τα μισά από αυτά που έχουν να δώσουν. Και πάλι να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και είναι τέλειες για τα παιδιά, φυσικά και τους αρέσουν πολύ. Τα παιδιά αναγνωρίζουν την ποιότητα ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν τα πάντα. Απλώς οι ταινίες αυτές έχουν να δώσουν στους μεγάλους πολλά που τα παιδιά αδυνατούν να κατανοήσουν.
Η ταινία αυτή με επηρέασε πολύ. Έκλαιγα σε σχεδόν όλη την ταινία και επειδή προσπαθούσα να συγκρατηθώ να μη με καταλάβουν τα παιδιά, μου έμεινε μέσα μου και μετά πέρασα μερικές ώρες το βράδυ κλαίγοντας. Δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Σήμερα το πρωί σηκώθηκα και πόναγαν τα μάτια μου από το χτεσινό κλάμα. Και όταν τα παιδιά άρχισαν να μου κάνουν μερικές ερωτήσεις σχετικά με την ταινία και πράγματα που δεν πολυκατάλαβαν, βούρκωσα ξανά και άλλαξα κουβέντα μπας και ηρεμήσω, γιατί τι να τους πω;
Είναι μια πολύ πολύ όμορφη ταινία με πολλά ηθικά διδάγματα, με την πλάκα της, το δράμα της, την περιπέτεια… Εντελώς διαφορετική από τις συνηθισμένες παιδικές ταινίες, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε η Πιξάρ.
Όμως αυτή την ταινία δεν ξέρω αν θα την ξαναδώ. Τόση συγκίνηση και τόσο κλάμα δεν τα αντέχω. Τώρα τι ήταν αυτό που με έκανε να κλαίω; Δεν ξέρω. Να ήταν τα ανεκπλήρωτα όνειρα; (να ξανά βούρκωσα μόνο που το σκέφτομαι. Πάει τα έχω χάσει…)να ήταν η μεγάλη αγάπη; να ήταν το χάσιμο της μεγάλης αγάπης; Δεν ξέρω, ακόμα είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά για να το αναλύσω. Είπαμε δεν αντέχω άλλο κλάμα.
Υπήρξε πάντως και ένα πολύ χαρμόσυνο νέο μέσα σε αυτό: του χρόνου έχει Toy Story 3!!!!
Μου κίνησες την περιέργεια. Θα πάω κι εγώ να το δω. Η τελευταία ταινία της Pixar που είχα δει ήταν το Ratatouille και την είχα λατρέψει.
Α, ωραία, άμα δηλαδή θέλουμε να σε κάνουμε να κλάψεις, τώρα έχουμε το ultimate όπλο στην διάθεσή μας, ε?
;-Ρ
Οι αντιδρασεις σου φυσιολογικότατες και ακριβώς οι ίδιες με τις δικές μας.
Ασε που στην λίστα των απαγορευμένων ταινιών έχει μπει και το AI του Σπήλμπεργκ που το ειδα πριν λίγο καιρο αλλα πολυ περισσότερο η ιστορία του Μπ. Μπατον όπου περιμενα να τελειωσει η ταινία να πάω να ταίσω τον μπέμπη με το μπιμπερο… Εκει να δείτε δραματα!
Ανδρέα το Ratatouille είναι από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Ίσως λόγω του θέματός της 🙂
Sophia το έχεις πράγματι!
philos χαίρομαι που δεν ήμουν μόνο εγώ έτσι. Χτες μίλησα και με μια ακομα φίλη μου που είπε τα ίδια πράγματα. Το ΑΙ δεν το έχω δει (κάποιος μου είχε σφυρίξει πως ήταν βαριά ταινία και την απέφυγα), ουτε την ιστορία του Μπ. Μπάτον (για την οποία δεν άκουσα καλά λόγια γενικώς). Τις προτείνεις όμως αυτές τις ταινίες;
Εγω τις προτείνω! Το ΑΙ είναι καθαρόαιμο καλό sci-fi, όχι όπως τα εννοει ο πολύς κόσμος 😉 Εχει αργό ρυθμό καλή ατμοσφαιρα και σε αφήνει να κάνεις πολλές σκέψεις και να νιωσεις συναισθηματα.
Η ιστορία του Μπ. Μπάτον βλέπεται άνετα αν και μεγάλη. Κρεμαει λίγο μετά την μέση προς το τέλος, οπου εκει τα πράγματα εξελισσονται πιο γρήγορα σε σχεση με την αρχη και ειναι κάπως ανισο αυτο. Αλλα σε μια σκηνη προς το τέλος πρεπει να βαζουν προειδοποιηση για τους νέους γονεις που εχουν μωρα! Αυστηρως Δραματικό! Περίεργη ταινία που και αυτην θα την θεωρήσω sci-fi. Αφήνει τρελλο food for thought!
οκ philos με έπεισες! Κάποια στιγμή θα τις δω. Μπήκαν στη λίστα και αυτές…
Πράγματι, κι εγώ την ίδια με τους γιους μου. Εμένα και τον μεγάλο (12 χρονών) μας συνεπήρε ενώ ο μικρός (4 χρονών) ενθουσιάστηκε μόνο όταν είδε ότι θα βγει νέο Toy Story και με ρωτάει πότε θα πάμε στο σινεμά να το δούμε!!! Κι αργεί πολύ ακόμη…