Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Ένα αρκετά μεγάλο μέρος αυτών αφορούν μελλοντικές δυστοπίες. Δηλαδή περιγράφουν ένα ζοφερό μέλλον, άσχημες καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθούμε στο μέλλον λόγω διαφόρων συγκυριών. Πόλεμος, αρρώστεια, εξωγήινοι… όλα παίζουν.

Τις τελευταίες μέρες έχω πάθει ένα μικρό σοκ καθώς αντιλαμβάνομαι πόσο κοντά μας μπορεί να είναι μια τέτοια κατάσταση, πόσο εύκολο είναι να αλλάξουν όλα, να τρελλαθούν τα πάντα γύρω σου και να βρεθείς να ζεις σε έναν κόσμο που θα μοιάζει να βγήκε από τις σελίδες μιας τέτοιας δυστοπικής ιστορίας.

Η γρίπη αυτή μας έχει τρελλάνει όλους. Μια απλή γρίπη που όμως κολλάει λίγο πιο εύκολα από την απλή εποχική. Που ό,τι και να κάνεις στην ουσία δεν μπορείς να την αποφύγεις πραγματικά, καθώς κολλάει από μια μέρα πριν αρχίσουν τα συμπτώματα έως και 2 εβδομάδες μετά την ίαση.

Ακούω για απομόνωση ασθενών, μάσκες στο πρόσωπο, ρόμπες μιας χρήσης και γάντια για αυτούς που τον πλησιάζουν, τέλος αγκαλιές και φιλιά, αποφυγή μεγάλων συγκεντρώσεων, απολύμανση στα πάντα. Τα παιδιά στο σχολείο να μη παίζουν πολλά μαζί στο διάλειμμα, οι μεγάλοι να σταματήσουν να γιορτάζουν στο σπίτι με πολύ κόσμο. Βλέπω παιδάκια να βήχουν και να τα κοιτάνε όλοι λες και έχουνε χολέρα. Ακούω γονείς να λένε πως πριν μπουν στο σπίτι τους βγάζουν ρούχα και παπούτσια και περνάνε από απολύμανση.

Φρικάρω. Που πάμε; Αν αυτό το πράγμα συνεχίσει, αν η γρίπη χτυπήσει, θα είμαστε όλοι απομονωμένοι, τα παιδιά θα κάνουν μάθημα από το σπίτι και τους υπολογιστές τους, δεν θα γιορτάζουμε τίποτα, θα έχουμε ειδική θέση για απολύμανση έξω από την πόρτα του σπιτιού μας; Ρόμπα, μάσκα και γάντια μιας χρήσης θα είναι μέσα στα απαραίτητα αξεσουάρ; Μόλις κάποιος βήξει στο δρόμο θα υπάρχει ειδική ομάδα που θα τον μαζεύει και θα τον πηγαίνει στην απομόνωση;  Στο σχολείο ήδη τους αποκαλούν “συντονιστές γρίπης”.

Άραγε δεν θα έπρεπε να διαβάζω τόση επιστημονική φαντασία ή εγώ που διαβάζω μπορώ να δω την κατάληξη (ή μια πιθανή κατάληξη) καλύτερα;