Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σήμερα το βράδυ. Τα παιδιά έχουν ξαπλώσει, έχουμε διαβάσει και κλείνω το φως:

Γ: Μαμά, σε παρακαλώ πολύ μπορείς να μου φέρεις λίγο νεράκι;

Πάω λοιπόν στο μπάνιο να πάρω το ποτηράκι τους. Ποτηράκι δεν υπάρχει, κάτι που σημαίνει επίσης πως μάλλον δεν έχουν πλύνει και τα δόντια τους (εφόσον χρησιμοποιούν το ποτηράκι για να ξεπλύνουν το στόμα τους). Οπότε βάζω τη φωνή:

Μ: Εδώ δεν υπάρχει ποτηράκι. Άρα πως πλύνατε τα δόντια σας;;;;;

Τα παιδιά φωνάζουν με μια φωνή:

Γ+Ι: Με τα χέρια μας μαμά βάλαμε νερό. Αλήθεια σου λέμε. Αλήθεια λέμε αυτή τη φορά. Στο ορκιζόμαστε!!
Γ: Ναι, μαμά στο ορκίζομαι στα παιχνίδια μου και στις μινιατούρες μου, τα έπλυνα καλά!
Ι: Κι εγώ μαμά στο ορκίζομαι στον εαυτό μου, τα έπλυνα καλά κι εγώ!

Μου ορκίστηκαν τα παιδιά μου. Στο πολυτιμότερό τους!

🙂