Παίζαμε με τον Γιώργο, τον γαργάλαγα και αυτός γέλαγε. Όπως τον είχα λοιπόν κάτω και αυτός ήταν ξελιγωμένος, του λέω για πλάκα: “για να δω τα δοντάκια σου. Τα πλενεις καλά;” Κοιτάω λοιπόν τα δόντια του και βλέπω κάτω κάτι περίεργο, άσπρο και δαντελωτό. “Τι είναι αυτό βρε Γιωργάκο;” του λέω. Κοιτάω πιο καλά και τι να δω… Πίσω από τα μπροστινά κάτω δοντάκια του, έχουν ήδη σκάσει τα καινούρια! Τώρα έχει δύο σειρές δόντια σαν τους καρχαρίες! Ευτυχώς τα παλιά κουνιούνται κι έτσι πιστεύω σε λίγες μέρες θα φύγουν τελείως. Πήρα και τον οδοντίατρο για καλού κακού, αλλά είπε να μην ανησυχούμε.
Μόλις κατάλαβα λοιπόν πως βγαίνουν τα καινούρια του δόντια, διάφορες σκέψεις μου ήρθαν. Πρώτα πρώτα χάρηκα πάρα πολύ. Ο Γιώργος μου μεγαλώνει, βγάζει καινούρια δόντια! Αμέσως μετά με χτύπησε κάτι βαρύ στο στήθος. Ο Γιώργος μου μεγαλώνει, βγάζει καινούρια δόντια. Πότε έγινε αυτό; Πότε ήταν 5 μηνών που βγαίναν τα πρώτα δοντάκια και πότε έγινε κιόλας 5μιση και βγάζει τα κανονικά; Αυτή όμως η σκέψη είναι πολύ τετριμμένη, πως περνάν τα χρόνια, πότε είμασταν παιδιά και πότε κάναμε εγγόνια κλπ κλπ και δεν τα μπορώ αυτά. Έτσι, έδιωξα το βάρος γρήγορα και ξαναγύρισα στη χαρά! Καινούρια δόντια, ΖΗΤΩ!