Αν και πάντα θα μου κάνει εντύπωση το γεγονός πως γιορτάζουμε την έναρξη και όχι το τέλος του πολέμου, για τα παιδιά είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να μασκαρευτούν ξανά, να μάθουν ποιήματα και τραγούδια και να χαρούν κάνοντας γιορτή.
Φέτος μόνο στο σχολείο του Γιώργου κάνανε γιορτή, στης Ιωάννας απλώς ντυθήκανε.
Ο Γιώργος ήταν Παπαφλέσσας, με γενειάδα και τα πάντα. Κάνανε ένα ωραίο σκετς και εδώ και δυό βδομάδες ακούμε κάθε μέρα :”Τα καταφέραμε Κολοκοτρώνη! Λευτερώσαμε τα Καλάβρυτα από την Τουρκιά!”. Τα λέει και δυνατά και χρειάζεται όλη η γειτονιά ωτοασπίδες. Χορέψανε, τραγουδήσανε, κάνανε τα σκετς τους… Ωραία ήταν, αλλά αυτό το πολεμοχαρές πράγμα κάπως μου τη δίνει. Όταν βάζουμε μικρά παιδιά να απαγγέλουν πως θέλουν να μεγαλώσουν για να γίνουν φανταράκια… Βέβαια μετά είπανε και τραγουδάκια για την Ειρήνη, αλλά το πράγμα δεν σώζεται έτσι. Νομίζω πως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά πως θα γίνει; Οι απόψεις μου είναι κάπως ακραίες για το θέμα και έχω δει να συζητιούνται και αλλού. Αυτά τα “Ζήτω η Ελλάδα!” “Ζήτω τα παλληκάρια που σκοτώθηκαν για να ελευθερωθούμε από την Τουρκιά!” (άσχετο αν δεν ήταν όλοι Έλληνες ή χριστιανοί και δεν πολέμησαν μόνο Τούρκους αλλά και έλληνες), μου πέφτουν βαριά.
Καλησπέρα σου. Και σε μένα δεν αρέσει που γιορτάζουμε μόνο τις ενάρξεις (πολέμων είτε απελευθερωτικών είτε αμυντικών) και όχι το τέλος τους. Τα παιδιά σας συμμετείχαν στα γνωστά σκέτς όπως είχατε συμμετάσχει ίσως και εσείς παλιά, όλοι λέμε ανούσια πράγματα που πρέπει να τα πούμε λόγω επετείου αλλά που κανένας δεν τα εννοεί πλέον.
Δύσκολα αλλάζουν οι συνήθειες..Καλο σας σβκ