Έλεγα πως αρκετά έγραψα σήμερα, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος.
Κάνοντας τη βόλτα μου από τα διάφορα μπλογκ που διαβάζω, και πηγαίνοντας από το ένα στο άλλο, βρέθηκα στο μπλογκ της kyrallina και σε ένα ποστ που έκανε για το στρογγυλό σχολείο (δυστυχώς δεν βρήκα τρόπο ούτε comment να κάνω εκεί, αλλά ούτε να βάλω ένα σύνδεσμο της προκοπής που να σε πηγαίνει στο συγκεκριμένο ποστ…). Βασικά ένα είναι το στρογγυλό σχολείο και όποιος πήγε εκεί δεν πρόκειτε ποτέ να σας απαντήσει πως πήγε στο 1ο ή στο 2ο, θα πει πάντα “στο στρογγυλό”. Το σχολείο αυτό είναι ορόσημο για την περιοχή, τόπος να δώσεις το ραντεβού σου, τέρμα λεωφορείων και δεν υπάρχει τρόπος να χαθείς ή να παρεξηγηθείς με μια μόνο τόσο απλή λέξη: “στρογγυλό”.
Όπως καταλάβατε με έπιασε μια νοσταλγία μόλις διάβασα αυτό το ποστ, πράγμα σπάνιο και δύσκολο να μου συμβεί, γιατί είμαι ψιλογαϊδούρα γενικά και δύσκολα νοσταλγώ “παλιές καλές εποχές”. Άσε που το σχολείο δεν είναι και από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω. Αλλά μάλλον για αυτό το σχολείο, το στρογγυλό, έχω μια αγάπη που ήταν ριζωμένη λίγο πιο βαθιά και δεν την είχα καταλάβει. Τώρα βγήκε στην επιφάνεια. Ίσως γιατί έχω μια αγάπη για το μυστήριο και αυτό το σχολείο ήταν περικυκλωμένο από ένα πέπλο μυστηρίου. Όταν ήμουν μαθήτρια εκεί (γυμνάσιο και λύκειο), πολλά λεγόντουσαν για αυτό και τις αίθουσές του. Λέγανε πως υπήρχε πισίνα πίσω από μια μονιμως κλειδωμένη πόρτα και ο λόγος για τον οποίο είχε εκείνα τα τσιμεντένια “μπαλκονάκια” γύρω από τον κάθε όροφο, ήταν μόνιμο θέμα συζητήσεως και εικασιών (για εμάς πάντως ήταν η προστασία από τα αβγά που εξφενδονίζονταν από την αυλή προς τα παράθυρα). Ήταν σίγουρα πρωτοποριακό στο σχεδιασμό του, με όλες τις αίθουσες να κοιτάνε σε ένα χώρο στο κέντρο, ο οποίος ήταν το αμφιθέατρο για το ισόγειο και κοινή αυλή ή απλό μπαλκόνι για τους άλλους. Οι εξωτερικοί τοίχοι ήταν στην ουσία τα παράθυρα και οι αίθουσες είχαν άπλετο φως (και οι καθηγητές μπορούσαν να πετάνε τα στυλό και τα τετράδια των άταχτων μαθητών τους από τον τρίτο χωρίς πρόβλημα). Ειχε ειδική αίθουσα για τη χημεία, πολύ μεγάλα γυμναστήρια, γήπεδα μπάσκετ και βόλευ. Μόνο που τα καλά σταματούν εδώ. Και αρχίζουν τα άσχημα. Κάποιοι λένε πως το σχολείο ποτέ δεν τελείωσε λόγω χούντας. Δεν ξέρω αν αυτό αληθεύει ή αν τελείωσε και απλώς δεν αξιοποιήθηκε και στο τέλος ερείπωσε. Πάντως στην εποχή μου ήταν σε πολύ κακά χάλια. Τα μισά παράθυρα σπασμένα και σχεδόν όλα με σιδεριές απέξω, ποντίκια να τριγυρνάνε, θέρμανση ανύπαρκτη, αποχετεύσεις που σπάγανε και γέμιζε η αυλή βρωμόνερα, η αίθουσα για το χημείο σπασμένη… Ήταν ένα σκέτο γιαπί.
Παρόλα αυτά χαίρομαι γιατί είδα πως το ανακαινίζουν, έμαθα και όλα αυτά για το σχεδιασμό του και τον χαρισματικό αρχιτέκτονά του και είμαι ακόμα πιο περήφανη που πήγα εκεί. Νομίζω πως τότε δεν μπορούσα να το εκτιμήσω τόσο, γιατί είχα έρθει από το Αρσάκειο που καμία σχέση δεν είχε με κανένα άλλο σχολείο. Τώρα που έχω δει τα κανονικά σχολεία, τώρα μπορώ να καταλάβω τι ωραίο που ήταν το στρογγυλό.
Οι καθηγητές του ήταν μια άλλη υπόθεση.
Αχ, με έπιασε μεγάλη νοσταλγία. Μακάρι να μπορούσαμε οι συμμαθητές να μαζευτούμε για άλλη μια φορά…
Έκανα λίγο ψάξιμο ακόμα, κι εντέλει ήταν αρκετοί αυτοί που εντυπωσιάστηκαν από το ντοκιμαντέρ “το κτήριο που έπεσε στη γη”. Αν θέλετε να μάθετε λίγα παραπάνω, εδώ είναι το άρθρο της καθημερινής.
Ωραιο κειμενο…Το στρογγυλο λεει και σε μενα πολλα.Οπως και το Μπραχαμακι.Ποια χρονια τελειωσες το λυκειο;
Το 1989
wraio to keimeno soy.h stella apo to Γ1?
exw asxolh8ei arketa palaiotera me thn kataskeyh toy kai me gegonota sxetika me ayto.me gemizei deos kai epipleon me phgainei pisw se pio agna omorfa kai hsuxa xronia.
oson afora tis tsimentenies persides aytes kataskeyasthkan gia prostasia apo ton hlio.taytoxrona omws dn empodizoyn ton ploysio fwtismo twn ai8oyswn.
ps)hmastan 1h Γ λυκείου meta thn anakainish poy mphke stis ai8oyses kai ayto liges vdomades prin tis panellhnies.
Όχι MacFlai. Δεν ήμουν σε 1. Πάντα ήμουν στο τελευταίο τμήμα, που ήταν συνήθως το 6.
Βέβαια δεν κατάλαβα. Είπες ήσασταν η πρωτη τρίτη που μπήκε μετά τις ανακαινίσεις. Δηλαδή τώρα πρόσφατα;; (ακόμα εργασίες βλέπω όταν περνάω)
Αν είναι έτσι, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να με ξέρεις, αφού έχουν περάσει τόσα χρόνια από την αποφοίτησή μου…