Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Αυτή τη φορά πήγαμε οικογενειακώς. Η πρώτη φορά που μπήκαν τα πιτσιρίκια στο αεροπλάνο!

Τα εισητήρια τα είχαμε κλείσει μήνες πριν γιατί τα είχαμε βρει σε πολύ καλές τιμές (με Aegean). Μόνο ένα προβληματάκι αντιμετωπίσαμε, το οποίο ευτυχώς και στις δυο πτήσεις διορθώθηκε. Κάναμε check in από το σπίτι. Δεν είχαμε εκτυπωτή κι έτσι πήγαμε κανονικά να δώσουμε βαλίτσες και να πάρουμε τα boarding passes. Είχαμε κλείσει 2 και 2 θέσεις για να έχουν και τα δυο παιδιά παράθυρο. Όμως οι θέσεις που μας έδωσαν ήταν διαφορετικές από αυτές που είχαμε κλείσει και μας είχαν και τους 4 στη σειρά, δηλαδή 3 από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη. Ρίξαμε πολύ βρίσιμο στην κοπέλα στο check in, αλλά όπως αποδείχθηκε άδικα. Το καταλάβαμε όταν φεύγαμε, που έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα! Η κοπέλα εκει μας είπε πως το σύστημα αλλάζει τις θέσεις όταν κλείνεις 4 μαζί. Πολύ χαζό σύστημα λεω εγώ… Ευτυχώς στο πήγαινε ένας καλός κύριος μας έδωσε τη θέση του (να ναι καλά ο άνθρωπος), γιατί βέβαια τα πιτσιρίκια ήταν απολύτως απογοητευμένα και σχεδόν έκλαιγαν που δε θα είχαν παράθυρο, ενώ στο έλα που το είδαμε στο check in, η κοπέλα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της και μας έβαλε 2 και 2 να έχουμε παράθυρα.

Ο Γιώργος ψιλοαγχώθηκε μόνο στην αρχή, όταν είδε το φυλλάδιο με τις οδηγίες για περίπτωση ατυχήματος. Όταν όμως τον διαβεβαίωσα πως δε μου έχει τύχει ποτέ ατύχημα, ούτε ξέρω κανέναν προσωπικά που να του έχει τύχει, τότε ηρέμησε και ευχαριστήθηκε την πτήση. Σα να ήταν σε λούνα παρκ! Η Ιωάννα από την αλλη φοβήθηκε λιγάκι και έβαλε και 1-2 τσιρίδες, αλλά οκ, όλα εντάξει, ήταν πολύ λίγο.

Όταν πηγαίναμε ξεκινήσαμε βράδυ και φτάσαμε μέρα, άρα είδαμε την ανατολή και ήταν υπέροχα. Στην επιστροφή ήταν συνεχώς βράδυ και είδαμε φωτισμένη την Κύπρο (και τη σημαία στον Πενταδάκτυλο) και την Αθήνα. Τέλεια!