Σήμερα το πρωί και μέχρι τώρα το απόγευμα δεν είχα Ίντερνετ.
Αυτή την αντίδραση του οργανισμού μου δεν την περίμενα. Κανονικό σύνδρομο στέρησης. Αφού δεν έβγαλα κόκκινες καντήλες παντού να γυρίσει ο Κωνσταντίνος και να με βρει πουά, πάλι καλά.
Δεν μπορούσα να δω τα μηνύματά μου. Δεν μπορούσα να δω τι γίνεται στις Συνταγές μου. Δεν μπορούσα να διαβάσω μπλογκς. Δεν μπορούσα να γράψω για να πω πόσο χάλια αισθάνομαι. Δεν μπορούσα να δω τα τηλέφωνά μου (γιατί τι να την κάνω εγώ την απλή ξεπερασμένη ατζεντούλα αφού έχω τα πάντα οnline από όπου και αν είμαι; χα). Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον Κωνσταντίνο για να μου λύσει το πρόβλημα.
Αισθανόμουνα αποκομμένη από όλο τον κόσμο. Μα καλά, πως ζούσα πριν την DSL? Τι εξάρτηση είναι αυτή; Θα έπρεπε να υπάρχει ομάδα Ανώνυμοι Ιντερνετικοί.
Είμαι η Στέλλα και είμαι καλά! (λέμε τώρα….)
Προτείνω να διακόψετε τη σύνδεσή σας, αγαπητή δεσποινίς. Χρησιμοποιείστε ΝΕΤcafe αντ’ αυτού. Έτσι δεν θα ξοδεύετε περιττό χρόνο στο Δίκτυο. Το έκανα και βρήκα την υγειά μου! Σας διαβεβαιώ. (επίσης, εδώ και 2 μήνες ξεφορτώθηκα και την τηλεόραση και νιώθω άλλος άνθρωπος)
Δηλώνω παρομοίως πως μου παρουσιάζεται σύνδρομο στέρησης όταν διακοπεί η DSL σύνδεση, αν και μάλλον δε σε παρηγορεί αυτό. Δε θα το χαρακτήριζα πάντως κανονική εξάρτηση. Το Ίντερνετ ικανοποιεί μια ανάγκη που είναι φυσιολογική: επικοινωνία. Απλά την ικανοποιεί με μη “συμβατικό” τρόπο. Τα πράγματα είναι άσχημα όταν η εξάρτηση του Ίντερνετ έχει φτάσει στο βαθμό που λειτουργεί εις βάρος της συμβατικής κοινωνικοποίησης.
Θα θεωρήσω δηλ. πως υπάρχει πρόβλημα όταν πια δεν υπάρχουν σοβαρές κοινωνικές ή προσωπικές σχέσεις με άλλα άτομα άλλα έχουν αντικατασταθεί από τελείωτο surfing και chating.