Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Εδώ και καιρό συζητάμε την ασφάλεια του σπιτιού. Όχι κατά πόσο είναι ασφαλές, αλλά κατά πόσο πρέπει να το ασφαλίσουμε.

Στο εξωτερικό όλοι ασφαλίζουν τα σπίτια τους. Εδώ στην Ελλάδα γενικά δεν την έχουμε περί πολλού την ασφάλιση του σπιτιού.  Να πω την αλήθεια είμαι πολύ σκεφτική κι εγώ. Κοστίζει γύρω στα 500 ευρώ το χρόνο.  Δεν είναι καθόλου μικρο ποσό. Σκέφτεσαι πως αν όλα πάνε καλά, θα έχεις ξοδέψει πολλές χιλιάδες ευρώ, πραγματικά για το τίποτα.

Ο Τέρυ Πράτσετ το είχε θέσει εξαιρετικά στο “Χρώμα της μαγείας”, όπου ο Δίανθος πούλαγε “ας-φαει-λύσεις” στους αγροίκους της Ανκ Μορπορκ. Είναι σα να βάζεις στοίχημα πως το σπίτι σου δε θα πάθει τίποτα. Μόνο που εσύ στοιχηματίζεις ότι ΘΑ πάθει. Οπότε πληρώνεις, με την ελπίδα πως θα χάσεις το στοίχημα και θα πληρώσεις άδικα χιλιάδες ευρώ. Πόσο έξυπνο είναι αυτό;

Φυσικά και γνωρίζω και αντιλαμβάνομαι και την αντίθετη άποψη. Αν πάθει κάτι, τότε οι 10-15 χιλιάδες που θα δώσεις στην ασφάλεια δε θα σου φτάσουν ούτε για ζήτω.  Οπότε τότε θα είσαι πραγματικά χαρούμενος, που μέσα στην ατυχία σου είχες προνοήσει να πληρώσεις αυτά τα χρήματα.

Σήμερα είχαμε δίπλα μας ένα παράδειγμα. Το πρωί ακούσαμε σειρήνες και κοιτάξαμε έξω. Είδαμε το απέναντι σπίτι να έχει πάρει φωτιά και μαύροι καπνοί να βγαίνουν από τα παράθυρα. 4 οχήματα της πυροσβεστικής ήρθαν και ευτυχώς δεν έπαθε κανένας άνθρωπος κάτι. Φυσικά δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για το σπίτι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έχει συμβεί μέσα, αλλά όταν υπάρχει μια τόσο μεγάλη φωτιά που καίει για μισή ώρα (και λίγο λέω), δε νομίζω να έχει μείνει τίποτα μέσα. Χώρια οι ζημιές που θα γίναν από το νερό. Αλλά και μόνο το βάψιμο που θα θέλει όλο το σπίτι μέσα κι έξω φτάνει.

Μετά από αυτά, νομίζω θα ψηφίσω υπέρ της ασφάλειας…