Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Τον τελευταίο καιρό τα ποδήλατά μας έχουν την τιμητική τους.

Τα πρωινά παίρνουμε και οι 4 τα ποδήλατά μας και πάμε σχολείο. Τα παιδιά με τις τσάντες στους ώμους 🙂 Αφήνουν τα ποδήλατά τους στον ειδικό χώρο που έχει το σχολείο και το μεσημέρι γυρίζουν σπίτι πάλι με αυτά (εννοείται πάμε και τα παίρνουμε…)

Εμείς, αφού τα αφήσουμε στο σχολείο, πάμε βόλτα για περίπου 45 λεπ΄τα. Από το σπίτι μας μέχρι το Φιλοξένια στην παραλία, μετά μέχρι την άκρη της παραλίας και πάλι στο σπίτι. Δεν ξέρω πόση απόσταση είναι ακριβώς, αλλά δε θα είναι 5-6 χιλιόμετρα;  Στην αρχή ζορίστηκα λιγάκι, καθώς είχα να κάνω σοβαρά γυμναστική από πριν φύγουμε για Ιταλία. Όμως σιγά σιγά αποκτάω αντοχή ξανά. Το μόνο κακό είναι πως το σπίτι μας είναι σε ανηφόρα, οπότε ο γυρισμός είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι…

Μας αρέσουν πολύ οι ποδηλατάδες μας και έχουμε αρχίσει (εγώ δηλαδή, γιατί ο Κωνσταντίνος το χρησιμοποιούσε και πριν έτσι) να το χρησιμοποιούμε για σχεδόν όλες μας τις μετακινήσεις μέσα στη μέρα.

Αλλά και τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα που κυκλοφορούν με το ποδήλατο. Και βέβαια οι ποδηλατάδες τους συνεχίζονται το απόγευμα, μια που μαζεύονται πολλά πιτσιρίκια εδώ απ’ έξω και κάνουν όλα μαζί ποδήλατο.

Σούπερ!