Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σήμερα τελείωσαν τα σχολεία και μαζί με όλα και το νήπιο του Γιώργου.

Πάει το νήπιο. Από εδώ και πέρα Δημοτικό. Δεν το πιστεύω πως έχω παιδάκι που θα πηγαίνει Δημοτικό. Έχω μια χαρά και μια περηφάνια  ως γνήσια χαζομαμά (δεν ξέρω πόσο θα αλλάξει το πρόγραμμά μας και πόσο θα δυσκολευτούμε του χρόνου, ούτε ξέρω αν θα νιώθω την ίδια χαρά μετά από κάνα μήνα με διαβάσματα, αλλά για τώρα είμαι χαρούμενη).

Τον είχαμε γράψει από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά σήμερα πήγαμε από εκεί (το καινούριο σχολείο) μαζί με το Γιώργο, για να το δει και να δώσουμε και την αίτηση για το ολοήμερο. Μέχρι πριν λίγο καιρό, δεν ήθελε με τίποτα ο Γιώργος το ολοήμερο, αλλά μόλις άκουσε πως κάνουν διάφορες δραστηριότητες (θέατρο, ζωγραφική, μουσική κλπ), είπε αμέσως πως θέλει. Έτσι θα το δοκιμάσουμε. Διάλεξε θέατρο και ζωγραφική (ο αθλητισμός είναι υποχρεωτικός για την Α και Β Δημοτικού). Ήθελε και υπολογιστές, αλλά του είπα πως κρίμα θα είναι, μια που στο σπίτι θα κάνουμε πιο πολλά από όσα θα μαθαίνει εκεί. Ας κάνει κάτι που δεν κάνουμε σπίτι.

Το Δημοτικό είναι πολύ όμορφο και μου θυμίζει λίγο το στρογγυλό που πήγαινα. Είναι και αυτό κάπως στρογγυλό, με όλες τις αίθουσες γύρω γύρω και ελεύθερο χώρο στη μέση. Έχει προαύλιο γύρω από όλο το σχολείο. Ήταν και δύο κοπελίτσες της έκτης εκεί (μούσκεμα από το μπουγέλο) που προθυμοποιήθηκαν να μας ξεναγήσουν. Μας έδειξαν τις τάξεις, το κυλικείο, τις τουαλέτες, την κουζίνα, τους εξωτερικούς χώρους, που κάνουν τις “λέσχες” τους σε κάθε διάλειμμα, που σκάβουν τα μικρά στο διάλειμμα, σε ποιά δέντρα σκαρφαλώνουν και άλλα τέτοια χρήσιμα. Το σχολείο ήταν όλο μέσ’τα νερά φυσικά από το παραδοσιακό μπουγέλο της τελευταίας μέρας. Αναριωτόμουν από που να ξεκίνησε αυτό το έθιμο, μια που είναι κάτι που το συναντάς πιστεύω σε όλη την Ελλάδα. Πάντως όταν ρώτησε η διευθύντρια το Γιώργο αν θα παίξει του χρόνου μπουγέλο, αυτός σκεφτικός της απάντησε “θα δούμε”.