Ό,τι και να πω είναι λίγο. Απλά προσκυνάμε την Pixar.
Την τρίτη συνέχεια του Toy Story την περιμέναμε με μεγάλη χαρά και αγωνία, κυρίως εμείς. Τα δύο πρώτα τα είχαμε δει π.π. (προ παιδιών) και ήταν φυσικά από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες. Ο Γούντι και ο Μπαζ, όλη η παρέα, τα τραγούδια… Ίσως ο τίτλος του μπλογκ να σας δίνει μια ιδέα για το πόσο πολύ μας άρεσαν τα Toy Story. Αν όχι, τότε δεν έχετε δει τις ταινίες, χάνετε και τρέξτε άμεσα να τις νοικιάσετε!
Ο γενικός κανόνας λέει πως τα sequels είναι πάντα κατώτερα από την πρώτη ταινία και πολλές φορές είναι εντελώς για τα μπάζα. Στα Toy Story ο κανόνας δεν ισχύει. Και το 2 και το 3 είναι απίστευτα καλά.
Επίσης η Pixar ξεφεύγει από τα συνηθισμένα σενάρια παιδικών ταινιών, κάνει ταινίες που απευθύνονται σε μεγάλους και μικρούς και ο καθένας καταλαβαίνει και λαβαίνει από την ταινία αυτά που μπορεί, ασχολείται με θέματα που δύσκολα θίγουν τα παιδικά έργα (από την οικολογία μέχρι τα γηρατειά και τον χαμό αγαπημένων προσώπων) και τα κάνει όλα αυτά σε ταινίες άψογα φτιαγμένες σε όλα τα επίπεδα.
Η τρίτη περιπέτεια του Γούντι και του Μπαζ έχει απ’ όλα. Έχει γέλιο, έχει λύπη, έχει φόβο, έχει και πολύ συγκίνηση. Ο Άντι μεγαλώνει και η παρέα των παιχνιδιών μικραίνει καθώς πολλά παιχνίδια ξεπεράστηκαν και χαρίστηκαν. Έχει μείνει μόνο η κεντρική παρέα. Τώρα όμως που ο Άντι θα πάει στο κολέγιο, αδειάζει το δωμάτιό του και ακόμα και αυτή η παρέα θα πρέπει να γίνει κάτι. Ποιά είναι η καλύτερη επιλογή και τι θα διαλέξει ο Άντι; Πατάρι, μαζί του, χάρισμα ή πέταμα; Θα προτιμήσουν τα παιχνίδια να μείνουν όλα μαζί, όποια και αν είναι η απόφασή του;
Αν δε θέλετε να διαβάσετε σπόιλερς ΜΗ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.
Στην πορεία της ταινίας θέτονται πολλά υπό σκέψη. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν είναι πάντα σωστές, οι κακοί δεν έχουν πάντα τρομακτική όψη, όλοι περνάμε από πολλές διαφορετικές φάσεις στη ζωή μας και πρέπει να το παίρνουμε απόφαση και να τις αντιμετωπίζουμε ανάλογα. Η αίσθηση της απόριψης μπορεί να σε οδηγήσει σε κακό δρόμο, αλλά άλλοι μπορούν να αλλάξουν και άλλοι όχι.
Η ταινία έχει πολλές εκπληκτικές σκηνές που σου μένουν χαραγμένες. Νομίζω η σκηνή που η παρέα έρχεται αντιμέτωπη με τον βέβαιο θάνατο και ο τρόπος που το αντιμετωπίζει, είναι μια από αυτές.
Το τέλος είναι εξαιρετικά συγκινητικό. Ο Άντι αποδέχεται ότι μεγάλωσε και κάνει το μεγάλο βήμα προς την ενηλικίωση. Ευτυχώς το βήμα αυτό είναι προς όφελος των παιχνιδιών 🙂
Τα δικά μας παιδιά έριξαν πολύ κλάμα με το τέλος της ταινίας, όταν ο Άντι δίνει τα παιχνίδια του. Συγκινήθηκαν πάρα πολύ. Γέλασαν, φοβήθηκαν και συγκινήθηκαν και η ταινία τους άρεσε πάρα πάρα πολύ.
Από την ημέρα που την είδαμε η Ιωάννα έχει πάρει όλες τις κούκλες της και παίζει μαζί τους και ειδικά ένα μωρό το έχει πάντα κοντά της, το ταΐζει, το κοιμίζει, το κάνει μπάνιο. Η Ιωάννα δεν παίζει ποτέ με τις κούκλες της 🙂 Νομίζω πως το μωρό της ταινίας την επηρέασε πάρα πολύ 🙂
