Σήμερα το πρωί τα πιτσιρικάκια μας πήγαν κατασκήνωση για τρίτη χρονιά.
Κανονικά θα είχαν πάει την προηγούμενη εβδομάδα. Όμως τελευταία στιγμή μας πήραν τηλέφωνο να μας πουν πως αναβάλλεται για μια εβδομάδα, μια που δεν είχαν βρει γιατρό (ακόμα; ). Αυτό βέβαια μας χάλασε πολύ, καθώς εμείς έχουμε ήδη κανονίσει τις διακοπές μας. Έτσι τα παιδιά -για πολύ μεγάλη τους στεναχώρια- θα κάτσουν μόνο τη μια εβδομάδα. Εγώ τους είπα και πάλι καλά που θα γίνει και θα πάνε και αυτές τις μέρες, γιατί αφού δεν είχαν γιατρό μέχρι την τελευταία στιγμή, αμφέβαλλα πως θα βρούνε κάποιον.
Σήμερα το πρωί λοιπόν, γεμάτα χαρά, ξυπνήσανε τραγουδώντας “κατασκήνωση, κατασκήνωση…” Πήγαμε, μπηκανε στα λεωφορεία και… είμαστε πλέον χωρίς παιδιά. Και από τη μια φυσικά είναι πολύ ωραία, γιατί… είμαστε χωρίς παιδιά 🙂 μπορούμε να δουλέψουμε με ησυχία, μπορούμε να βγούμε τα βράδια, μπορούμε να δούμε ό,τι θέλουμε όποια ώρα θέλουμε και βεβαίως να κάνουμε γενικώς ό,τι θέλουμε, όποια ώρα το θελήσουμε 🙂
Όμως το σπίτι δεν παύει να είναι άδειο και ήσυχο.
Χμ.. άδειο και ήσυχο. Κωνσταντίνεεεεεεεε. Πάμε να ρίξουμε μια γρήγορη βουτιά (με το μηχανάκι, χωρίς να κουβαλάμε διακόσιες τσάντες! )