Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Κάπου το είχα γράψει πως αυτό το διάστημα δεν είχα και πολύ διάθεση για διάβασμα. Είχα πολλά βιβλία μπροστά μου, αλλά δεν ήθελα να ξεκινήσω κανένα. Προτιμούσα να λύνω προβλήματα λογικής και σουντόκου 🙂

Έτσι για να διαβάσω κάτι, πήρα ξανά και διάβασα την τριλογία Sabriel, Lirael, Abhorsen, του Garth Nix.  Και μόλις τώρα που πήγα να βάλω σύνδεσμο προς την προηγούμενη φορά που τα διάβασα ώστε να δείτε εκεί την άποψή μου, συνειδητοποίησα πως ήταν το 2005 και ΔΕΝ έχω γράψει για αυτά τα βιβλία! Οπότε τώρα ήρθε η ώρα 🙂

Κινούνται και τα τρία βιβλία στο ίδιο σύμπαν. Έναν κόσμο χωρισμένο στα δυο από ένα Τείχος. Στη μια μεριά κυριαρχεί η μαγεία. Όλοι έχουν τη δύναμη, λιγότερο ή περισσότερο, να χρησιμοποιούν τη μαγεία. Φυσικά υπάρχουν οι κακοί νεκρομάντες που θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο και για να το πετύχουν αυτό, καλούν τους νεκρούς να περπατήσουν ξανά στη γη. Η άλλη μεριά είναι σαν τον δικό μας κόσμο, χωρίς μαγεία, τόσο που νομίζουν πως η μεριά του Παλιού Βασιλείου είναι μύθος. Το Τείχος τους προστατεύει και δεν αφήνει τη μαγεία (και τους νεκρούς) να περάσουν από εκεί.

Στο Παλιό Βασίλειο υπάρχει ένας νεκρομάντης μόνο που είναι καλός. Δουλειά του είναι να στέλνει τους νεκρούς πίσω, εκεί που ανήκουν. Τίτλος του ειναι Abhorsen. Μια δουλειά που περνάει από τη μια γενιά στην άλλη, από πατέρα σε γιο ή κόρη κλπ.

Tο πρώτο βιβλίο είναι το Sabriel, όπου η κόρη του Abhorsen καλείται να πάρει τη θέση του πατέρα της εντελώς απρόσμενα. Και μπορεί να είναι ένα βιβλίο που μια έφηβη καλείται να σώσει ξαφνικά τον κόσμο, ενώ δεν είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, αλλά είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο, που σε κάνει να μπεις στον κόσμο αυτό και να μη θέλεις να τον αφήσεις, ούτε καν και όταν το διαβάζεις για δεύτερη φορά και ξέρεις τι πρόκειται να γίνει 🙂

Το πρώτο βιβλίο τελειώνει και η ιστορία κλείνει. Τα επόμενα δύο βιβλία είναι μια άλλη ιστορία, που λαβαίνει χώρα αρκετά χρόνια μετά και το ένα είναι η συνέχεια του άλλου.

Στα βιβλία αυτά γνωρίζουμε την Lirael και μπαίνουμε μαζί της σε μια περιπέτεια γεμάτη καλούς, κακούς, μαγεία, θάνατο και φυσικά την επερχόμενη καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Δε θα πω περισσότερα για να μη σας χαλάσω την απόλαυση.  Στον απολογισμό του 2005 τα είχα βάλει μέσα στα καλύτερα βιβλία της χρονιάς. Και πραγματικά αξίζουν να έχουν αυτή τη θέση.

Τα υπόλοιπα βιβλία του Garth Nix μου άρεσαν, αλλά δεν ήταν τόσο καλά όσο αυτά τα 3.

Και αν σας αρέσουν, υπάρχει και ένα τέταρτο, το Across The Wall.

Μετά από αυτά, μου ήρθε λιγάκι ξανά η όρεξη και διάβασα άλλο ένα βιβλίο, το The Android’s Dream του John Scalzi. Πριν λιγο καιρό είχα διαβάσει το Old Man’s War και μου άρεσε πολύ. Νομίζω πως αυτό το βιβλίο το ευχαριστήθηκα ακόμα περισσότερο. Είναι εξωφρενικό, πρωτότυπο, καλογραμμένο, με χιούμορ, με πολλές αναφορές σε πολλά θέματα, με προβληματισμούς… Όλα τα έχει! Πραγματικά δε θέλω να πω τίποτα για την υπόθεση, γιατί εμένα μου άρεσε πολύ η έκπληξη που ένιωσα όταν διάβασα τις πρώτες σελίδες του. Το μόνο που θα πω είναι πως ο τίτλος είναι πράγματι αναφορά στον Phillip Dick.