Αποφάσισα να νικήσω την κούραση με μια όμορφη ανάμνηση από το καλοκαίρι.
Θερινό σινεμαδάκι!
Λατρεύω τα θερινά σινεμά, ειδικά όταν είναι καλοφτιαγμένα, σε πράσινους κήπους ή ταράτσες, με τραπεζάκια ανάμεσα στα τραπέζια. Δε με νοιάζει ούτε η ποιότητα της εικόνας και του ήχου, ούτε καν η ποιότητα της ταινίας όταν είμαι σε τέτοιο χώρο!!!
Μια από τις αναμνήσεις που έχω από τα καλοκαίρια των σχολικών μου χρόνων είναι το θερινό σινεμά στη Βραυρώνα, όπου πηγαίναμε όλη η παρέα, παίρναμε εκείνες τις στρογγυλές τυρόπιτες και βλέπαμε ό,τι έφερνε τότε, από το Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα μέχρι τον Τελευταίο Αυτοκράτορα…
Το καλοκαίρι λοιπόν στις διακοπές μας δόθηκε η ευκαιρία να πάμε ένα βραδάκι θερινό σινεμά με τα παιδιά. Τα παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ σε θερινό σινεμά και τους έκανε βέβαια μεγάλη εντύπωση (και δεν ήταν και από τους πιο ωραίους… λίγα φυτά γύρω γύρω και τραπεζάκια πάντως είχε).
Είδαμε το “Η πριγκίπισσα και ο βάτραχος” της Ντίσνεϋ. Η αλήθεια είναι πως δεν πήγα περιμένοντας κάτι σπουδαίο. Όμως εντέλει μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Μου θύμισε έντονα παλιές καλές εποχές της Ντίσνεϋ, με τον Αλλαντίν. Είχε πολύ καλή ιστορία, τραγούδια, παράξενες χορογραφίες και μια μίξη όλων των συναισθημάτων. Ο Γιώργος είπε πως την παρομοιάζει με ταινία της Πιξάρ, γιατί, όπως και σε αυτές, είχε και χαρά και λύπη και φόβο και αγωνία και βέβαια πολλά ηθικά διδάγματα.
Η ιστορία δεν έχει και μεγάλη σχέση με το παραδοσιακό παραμύθι. Η πριγκίπισσα δεν είναι πραγματικά πριγκίπισσα αλλά είχε ντυθεί με στολή κι έτσι όταν τη φιλάει ο μαγεμένος βάτραχος, γίνεται εκείνη βατραχίνα αντί να αλλάξει ο πρίγκιπας. Και μετά αρχίζουν οι περιπέτειες για να ξαναγίνουν τα πράγματα ως έπρεπε. Και μέσα από αυτές μαθαίνουμε την αξία της αγάπης, των ονείρων-στόχων, των χρημάτων, της φιλίας και πολλά ακόμα.
Μου άρεσε η ταινία και είναι από αυτές που θα ξαναέβλεπα ευχαρίστως.
Αχ τι κρίμα που έχουν κλείσει τα θερινά σινεμά στην Καλαμάτα….