Εκεί που έχεις απελπιστεί και νομίζεις πως τα έχεις προσπαθήσει και δοκιμάσει όλα, να που μια κουβέντα πιάνει και πετυχαίνεις το σκοπό σου.
Αυτό συνέβει και με τα δύο παιδιά μας τον τελευταίο καιρό και μας έχει αφήσει και τους δύο άφωνους.
1. Γιώργος
Ο Γιώργος πάντα έτρωγε σαν ένα μικρό γουρουνάκι. Τα ρούχα του, το τραπέζι γύρω από το πιάτο του, το πάτωμα γύρω από τη θέση του, αλλά και μια περίμετρος γύρω στα 2 μέτρα ολόγυρα (μα τι στο καλό, τα εξφενδόνιζε τα φαγητά του;) γινόταν πάντα χάλια. Πλυντήριο και σφουγγαρίστρα (για να μην πω μπανιέρα), δουλειά καθημερινή.
Κάθε φορά γινόταν η ίδια κουβέντα. Γιώργο μου πρόσεχε όταν τρως, Γιώργο πάνω από το πιάτο μας τρώμε, Γιώργο δεν τρώμε ξαπλωμένοι στην καρέκλα μας, αμάν βρε Γιωργάκο πως τρως έτσι, πάλι τα λέρωσες τα ρούχα σου κλπ κλπ κλπ. Τίποτα. Αποτέλεσμα μηδέν.
Μέχρι πριν από 2 εβδομάδες. Ο Κωνσταντίνος του έκανε μια συζήτηση (όχι και πολύ διαφορετική από ό,τι άλλες φορές). Και σαν από θαύμα, αυτή τη φορά έπιασε. Ο Γιώργος από εκείνη τη στιγμή, τρώει χωρίς να λερώνεται! Έτσι απλά. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.
2. Ιωάννα
Η Ιωάννα μας από μωρό έβαζε το δάχτυλο στο στόμα. Τίποτα από ό,τι είχαμε δοκιμάσει δεν έφερνε αποτέλεσμα. Είχα διαβάσει άπειρα πράγματα, ρώταγα παιδίατρους, οδοντίατρους και παιδαγωγούς, αλλά όλα τα πειράματα πήγαιναν στράφι. Τι χανζαπλάστ στο δαχτυλάκι για να της το θυμίζει, τι ενθαρυντικά λόγια, τι δωροδοκίες, τι βάψιμο νυχιών σαν τη μαμά της αν το κράταγε μακριά από το στόμα, τι συζητήσεις για το πως θα στραβώσουν τα δόντια της. Τίποτα. Και την καταλάβαινα την καημενούλα. Είναι συνήθειο σαν το τσιγάρο. Πάει μόνο του το χέρι. Δύσκολα κόβονται τέτοιες συνήθειες.
Μια φορά είχε καταφέρει να το κόψει, όταν είχαμε πάει στον οδοντίατρο. Το κράτησε για κάνα μήνα. Το είχε κόψει μαχαίρι, αλλά σιγά σιγά την ξαναπήρε ο κατήφορος και άρχισε να το βάζει και πάλι στο στόμα. Μάλιστα όποτε πηγαίναμε ταξίδι στην Αθήνα, η κατάσταση χειροτέρευε. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ένιωθε μακριά από το σπίτι της.
Στα γενέθλιά της λοιπόν, είχαμε πάλι μια συζήτηση. Ιωάννα μου μεγάλωσες τώρα, έγινες 4 χρονών, δε γίνεται πια να το έχεις το δάχτυλο στο στόμα. Πως θα πας στο άλλο σχολείο έτσι; Φυσικά δεν περίμενα να έχει αποτέλεσμα, μια που τέτοια τα είχαμε πει χιλιάδες φορές. Να που όμως αυτή τη φορά έπιασε. Το σταμάτησε τελείως. Το πρώτο βράδυ είχε λίγο πρόβλημα στο να κοιμηθεί, αλλά μετά όλα μια χαρά. Τη βοήθησε ίσως και η κούκλα που πήρε δώρο στα γενέθλιά της, η Νάνα της (ένα μαυρούλι μωρό). Κοιμόταν μαζί της, την έπαιρνε παντού μαζί της και ίσως έτσι να έπαιρνε λίγο κουράγιο και υποστήριξη. Πάντως από τότε, ούτε που το πλησιάζει στο στόμα. Μια φορά την είδα να έχει ξεχαστεί, αλλά μετά από ένα λεπτό κατάλαβε τι έκανε, το έβγαλε γρήγορα κοιτάζοντας γύρω μην την είχε δει κανείς και τέρμα.
Μην απελπίζεστε λοιπόν. Η κουβέντα και η συζήτηση είναι το καλύτερο πράγμα.