Πήγαμε χτες οικογενειακώς.
Εντυπώσεις: καλοί μεν, τσίρκουλο δε.
Ήταν παράσταση που αφηγούταν πως οι μοναχοί σαολίν έσωσαν τον καλό βασιλιά τάδε από τον κακό δείνα (σιγά μη θυμάμαι τα ονόματα…). Καταρχάς ο αφηγητής είχε πολύ πλάκα. Ειδικά όταν ξεκίνησε την πρώτη φορά, που εξηγούσε τι ακριβώς συμβαίνει και σε ποιά επαρχία κλπ, κόντεψα να τρελαθώ στο γέλιο. Επί 5 λεπτά αράδιαζε ονόματα όπως “Τάααα”, “Λι σι μιν”, “Γουάν ζιζόνκ”, “Τσιιιι”, “Γουέν” με στόμφο. Στην αρχή είχε ενδιαφέρον, αλλά όσο συνέχιζε… δεν μπορούσα να κρατηθώ. Περισσότερο γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα από όσα έλεγε και άκουγα μόνο… κινέζικα!
Ο αφηγητής λοιπόν εξηγούσε τι θα δούμε στο κάθε επεισόδιο (είχε 6 συνολικά) και μετά βλέπαμε τους σαολίν. Σε ορισμένες φάσεις ήταν απόλυτα επηρεασμένοι από τον Αγγελόπουλο. Βλέπαμε επί 5 λεπτά τον πληγωμένο βασιλιά να κουτσαίνει ή τον μεθυσμένο κακό να πίνει και να γελά (όλα σε αργή κίνηση). Πλήρης βαρεμάρα. Μετά όμως ερχόταν το καλό σημείο. Άρχιζαν τις “μάχες” και ορισμένες φάσεις ήταν πολύ εντυπωσιακές. Όμως ένιωθα λίγο σαν να είμαι στο τσίρκο. Ο ακροβάτης συναντάει τον κουταλιανό. Τύποι που κάνουν καλά ακροβατικά, βάζουν τα πόδια πίσω από το κεφάλι, κάνουν εντυπωσιακές κολοτούμπες στον αέρα, σπάνε πέτρες και ξύλα στο κεφάλι τους και καταφέρνουν να πετάξουν με ταχύτητα ένα καρφί να περάσει μέσα από το τζάμι (χωρίς να το σπάσει) και να σκάσει το μπαλόνι. Δεν ξέρω τι περίμενα ακριβώς και ψιλοαπογοητεύτηκα. Ίσως περίμενα κάτι πιο σοβαρό. Αυτό είχε έντονη την ατμόσφαιρα του τσίρκου και αυτοί ήταν τύποι που προσπαθούσαν να πουλήσουν cd και κομπολόγια και στήνονταν για να φωτογραφηθούν με τον κόσμο. Στο τέλος μάλιστα, με το που μας χαιρέτισαν και πριν ακόμα ανάψουν τα φώτα, είχαν ήδη φέρει το τραπεζάκι με την πραμάτεια τους, για να αγοράσουμε αναμνηστικά. Αφού στην αρχή νόμιζα πως δεν είχε τελειώσει η παράσταση και είχε άλλο ένα νούμερο ακόμα. Μάλλον ήθελα να δω μοναχούς που περνάν το χρόνο τους με διαλογισμό, σοβαρούς, σε άλλο επίπεδο…
Τέλος πάντων, για να πω και τα θετικά, ορισμένα πράγματα ήταν στα αλήθεια εντυπωσιακά. Οι τύποι πρέπει να έχουν δέρμα από ατσάλι και σώμα από λάστιχο (ο κακός τύπος από τον Εξολοθρεφτή ένα πράγμα). Ούτε καρφιά, ούτε λόγχες τους τρυπούσαν. Και όταν είδα έναν εκεί που περπάταγε να σηκώνει το πόδι και να το φέρνει πίσω από το κεφάλι του ΧΩΡΙΣ βοήθεια από το χέρι του…. έμεινα άφωνη. Θα έπρεπε ίσως να έχουν καμιά ταμπέλα να λέει “αυτά που βλέπετε εδώ ΜΗΝ τα επιχειρήσετε στο σπίτι μόνοι σας”, γιατί δεν θέλει και πολύ ο κόσμος να αρχίσει να προσπαθεί να σπάσει ένα κοντάρι στο κεφάλι του…
Επίσης τα παιδιά το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ. Εντυπωσιάστηκαν και ενθουσιάστηκαν.
Σε γενικές γραμμές δεν τα κλαίω τα λεφτά μου. Πέρασα καλά, είδα κάτι διαφορετικό, διασκέδασα. Μάλλον όμως δεν θα ξαναπήγαινα. Ή θα πήγαινα ξέροντας τι να περιμένω.